Vikan - 07.09.1961, Síða 17

Beryl á sér aðeins eina ósk - að flytja frá
Mikka og Monte Paraiso - en það stendur allt
og fellur með einu bréfi.
— Það átti að liggja brúnn um-
búðapappír efst i ferðakistunni minni,
sagði hún afsökunarlaust.
Hann sagði ekki neitt, en tók að
færa koffortin og töskurnar, en svip-
ur hans lét engu að síður í ljós, að
hann teldi það sjálfsagðan hlut, að
brúnn umbúðapappír væri sífellt við
höndina i slikri stofnun sem gisti-
húsi uppi í fjöllum. Og svo spurði
hann allt í einu, um leið og hann
benti á ferðakoffortið: — EV það
ekki þetta hérna?
— Jú.
Hún lyfti upp lokinu, og þau störðu
bæði ofan í hirzluna. Ef brúnn um-
búðapappír hafði einhvern tíma legið
þar efst, þá lá hann þar að minsta
kosti ekki nú.
— Er þetta kannski ekki þitt koff-
ort?
— Jú, -— tollmerkið er þarna á lok-
inu. . .
Hún lauk ekki setningunni, því að
um leið minntist hún þess, er feiti
tollvörðurinn laut henni, um leið og
hann skellti merkinu á lokið og sagði
brosgleiður: Farangur brúðar er frið-
helgur.
— Sem tollvörðurinn setti á það,
þegar hann sannfærðist um, að þú
værir unnusta min.
Hann rétti úr sér, virti hana fyrir
sér og sá, hve hörkuleg hún varð á
svipinn. Það var augljóst, að hún
hafði heyrt það, sem hann sagði í
gistihöllinni forðum, enda varð fram-
koma hennar þá til þess að vekja með
honum þann grun. — Hún hafði star-
að á hann eitt andartak eins og særð
hind, en síðan rétt úr sér og haldið
hnarreist á brott hröðum skrefum,
áður en honum gafst ráðrúm til að
átta sig og finna einhver orð sér til
afsökunar. Á eftir hafði hann skamm-
azt sín og heitið því, að hann skyldi
skýra henni frá öllu, eins og það var,
þegar er hann fengi tækifæri til þess.
En fundum þeirra hafði ekki borið
saman aftur fyrr en á járnbrautar-
stöðinni i Nova Friburgo, og þá hafði
öll framkoma hennar verið slík, að
hann hafði ekki skap í sér til að biðj-
ast afsökunar. Og hann varð að við-
urkenna, að sært stolt hans hafði
orðið til þess, að hann kom heldur
strákslega fram við hana. Hann hlaut
að viðurkenna það.
Og nú sagði hún allt að því reiði-
lega. — Það er óþarfi að minna mig
á Það. Og svo bætti hún við: Eg skai
finna umbúðapappír einhvers staðar
annars staðar.
Hún hugðist hraða sér á brott,
hnarrreist og eldrauð í andliti, en
koffortin og ferðatöskurnar voru
fyrir, svo að henni varð ógreitt undan-
komu.
— Bíddu eitt andartak, Lísa, sagði
hann og greip um arm henni.
— Hvað er það?
— Eg hef löngun til að útskýra
dálítið. . . .
— Útskýra? endurtók hún og lyfti
brúnum.
— Þú heyrir Það, sem mér varð
að orði, þarna I gistihöllinni forðum,
sagði hann. Hún svaraði ekki, en
svipur hennar varð aftur hörkulegur.
— Þú skilur það, Lísa. . . . En nú
brá svo kynlega við, að hann mundi
ekki orð af þvi, sem hann hafði ætlað
að segja, — að hann, Victor Cleve-
land, stóð orðlaus, — hann, sem hafði
leikið sér svo að andríkum orðum
og setningum í hinu kunna leikriti
sínu, að áheyrendur létu töfrast til
hláturs og gráts á víxl, honum vafð-
ist nú allt í einu tunga um tönn. . .
LOKS VINIR AFTUR.
<
Mér þykir leitt, að þú skyldir heyra
hvað ég sagði forðum, mælti Cleve-
land loks. Ég hafði ekki hugmynd
um, að þú værir þarna við sundlaug-
ina.
— Það skiptir ekki neinu máli,
flýtti Lisa sér að segja. — Um að
Framhald á bls. 25.
Marín, viltu giftast mér, ástin mín?
spurði hann.
VUCAK 17