Vikan - 07.09.1961, Qupperneq 38

Lettera 22
jafn ómissandi og
sími, útvarp og
klukka.
Stílfögur ítölsk-meistarasmíði.
Bezta og skemmtilegasta ferðaritvélin. Hefur
alla kosti sem prýtt getur eina ritvél.
Vegur aðeins 3,7 kg. Er í fallegri tösku.
Léttur stillanlegur ásláttur.
Auðveld spásíufærsla, og tabulator.
Úrval letur gerða.
G. Helgason & Melsted
Rauðrárstíg 1 — Sími 11644.
Snillingur að verki. Frh.
— Jú, það er rétt, sagði Fordyce
og vafðist tunga um tönn. Hann
beygSi sig niður að gólflistanum og
sneri slökkvaranum. Þeir gengu niS-
ur stigann i daufu skini frá loftlamp-
anum, og ofurstinn beið, meðan þeir
stungu íyklunum í skrána. SiSan
þrýsti Fordyce á hnapp, og dyrnar
opnuðust hljóðlega. Fótatak ofurst-
ans bergmálaði, þegav hann gekk
inn í hvelfinguna. Hann rannsak-
aði gaumgæfilega hinar fornfáiegu
hiiiur, skjalaskápinn og skúffurnar.
— Þetta er nú meira samansafnið,
sogði hann. — Meðan ég athuga
þetta, er bezt, að þér takið hæUu-
merkið úr sambandi og aflæsið,
Pearson. Við erum vanir að hafa
þetta svona. En við þurfum að bafa
aðgang að skrifstofu Fordyce, ef
okkur skyídi vanhaga um eitttivað.
— Já, herra.
Um leið og Pearson fór, sagði
Fordyce hikandi: Pearson, ef cin-
hver kemur í meiri háttar viðskipta-
erindum, viljið þér þá biðja hann
að koma aftur ieftir klukkutima*
þegar endurskoðuninni er lokið.
— Já, hr. Fordyce. Það marraði
í stiganum, þegar Pearson fór upp.
Ofurstinn og Fordyce biðu átekta,
þangað til þeir heyrðu, að Pearson
lokaði ytri skrifstofuhurðinni. Þá
sagði ofurstinn vingjarnlega: —
Jæja, Fordyce, nú þurfum við að
láta hendur standa fram úr erm-
um. Fyrst þurfum við að sækja
töskurnar.
Þeir flýttu sér upp stigann til að
sækja farangur ofurstans. Áður en
hálf mínúta var liðin, komu þeir
aftur, og ofurstinn lagðist á hnén
og tæmdi töskurnar.
— Opnið hólfið, sagði hann.
Fordyce, sem var eins og dáiíidd-
ur, opnaði hólfið og dró út skúff-
urnar.
— Seðlana fyrst, skipaði ofurst-
inn, — tuttugu þúsund i stóru tösk-
urnar ,tíu þúsund i litlu töskuna og
pokann. Fljótir nú. — Þeir hömuð-
ust við þetta móðir og másandi. —
Svo eru það fimm punda seðlarnir.
Töskurnar eiga að vera troðfullar.
— Þegar þetta var búið, lagðist of-
urstinn á hnén ofan á töskurnar til
að fullvissa sig um, að þær væru vel
lokaðar. Síðan lijálpuðust þeir við
að bera þær út úr hvelfingunni.
J'ordyce þrýsti á rofann, og dyrnar
Jokuðust hljóðlega. Þegar þeir komu
með töskurnar upp á skrifstofuna,
kom ofurstinn þeim fyrir á sama
stað og þær höfðu áður verið.
— Þér hafið veitt mér ágæta að-
stoð, Fordyce, sagði hann háðslega.
Fordyce sat niðurlútur við skrif-
borðið með gleraugun i hendinni.
Hann sá, að ofurstinn gekk út að
glugganum og ieit út.
— Gott, bíllinn er kominn. Hann
leit á klukkuna. — Segið Pearson,
að við séum búnir.
Fordyce hreyfði sig ekki, svo að
ofurstinn tók simtólið og hélt þvl
að honum. — Munið eftir konunni
yðar, sagði hann ógnandi. Fordyce
hringdi í innanhússsímann, og rétt
á eftir heyrðu þeir, að lykli var
stungið í skrána úti á ganginum.
Pearson kom inn og sagði: — Er
allt eins og það á að vera, herra?
— Já, það gæti ekki verið betra,
sagði ofurstinn hlæjandi.
— Það gleðUr mig, herra.
— Þetta tók ekki eins langan
tima og ég hafði búizt við, svo að
ég ætti að geta komizt á næsta á-
fangastað i dag, ef allt gengur að
óskum. Þér getið ef til vill hjálp-
að mér við að koma farangrinum
út í bilinn?
— Sjálfsagt, ofursti. Pearson tók