Vikan - 07.09.1961, Síða 39

tvær töskur og kallaði á annan skrif-
stofumann til að aðstoða sig.
I>egar þeir voru íarnir, sagði of-
urstinn róiega: — i>að má enginn
i'ara niður i iiveiiinguna eða gefa
hættumerki iyrr en eitir liáiitima.
i>á eiga aðstoðarmenn minir að iáta
konu yðar iausa. i>að er i'yigzt með
óiiu, sem gerist iiérna, og við vit-
um sLrax, ei' eittiivað ier ööruvisi en
ætiað er.
— isn hvernig get ég verið viss
um, að þér . . .
— i>ér verðið að treysta mér. Mú
skuiuð jþér ganga með mér út og
kveðja mig við dyrnar. i>ér verðið
að iiaga yöur eins og alit sé með
ieiiuu. iNu megið jþér opna.
i’oruyce opnaði, og ofurstinn
liraðaöi sér út með skjaiatosiruna i
nenoinni. iiaun rétti iorúyce iiönd-
ina. — Petta er mesti íyrirmyudar-
öanki, og ég er viss um, að það er
ekki úeigium úent að irernja inn-
örot iiérna. — hiðan hijop itann
niöur troppurnar og inn t öíiinn,
sem rann itijóoiega af stað.
Pegar iordyce var á ieiðinni inn,
kom kearson á móti itontnn og sagði
æslur: — Okkur iannst þetta dá-
iitio gruusamiegt. Uugi'rú Pringie
ætiar að itringja til iögregiunnar.
— 1 guðanna óænum, gerið það
ekki, æp^’ kordyce örviinaður og
kijóp tii simastúikunnar. — J>ér
megið aiis ekki itringja strax.
Stúikan iöinaði og iagði tóiið á.
— Eg yar húin að iá samband við
skiptióorðið, en haiði ekkert sagt
enn J>á.
— Við verðum að bíða. . . . For-
dyce leit örvæntingarfullur á Pear-
son. — Konan min og sonur eru á
þeirra valdi, en þeim verður sieppt
eftir hálftíma. Hann skjögraði inn
tii sín og tók varla eftir þvi, að
starfsfóikið hópaðist saman við
dyrnar.
— iíg hringdi tii aðalskrifstof-
unnar, sagði Pearson, — og af til-
viljun gat ég þess, að ofurstinn væri
staddur hjá okkur. i>eim fannst þetta
dálítið skrítið, svo að við höfðum
samhand við vátryggingafélagið, og
þeir sögðu, að ofurstinn sæti á skrif-
stofu sinni.
Harvill, einn hinna yngri aðstoð-
armanna, bætti við: — Það, sem
mestu máli skiptir, er þó, að hann
náði ekki í peningana, hr. Fordyce.
— Þið vitið vlst ekki, hvernig
þessu er háttað, sagði Fordyce
þreytulega. AJlir peningarnir voru
i töskunum, sem þið báruð út rétt
áðan.
Pearson hristi höfuðið. — Það var
eftir, að við hringdum á aðalskrif-
stofuna, hankastjóri, og við tæmd-
um þær á ieiðinni út.
— Hvað eruð þér að segja?
—> Þetta er alveg satt, herra, sagði
Harvill. — Við þurftum að nota
næstum því allar pappírsbirgðir
okkar til að fylla þær aftur. Að vísu
hefðum við getað kyrrsett hann, en
við vorum hræddir um, að hann
stæði með hyssuna við bakið á
yður.
Fordyce horfði i gaupnir sér.
Þegar hann loks leit lupp, sagði
Pearson: — Haldið þér, að konan
yðar og drengurinn séu ómeidd?
— Það vona ég, sagði Fordyce
lágróma.
Meðan þau stóðu þarna öll þögul
og hugsandi, kom rjóður góðlátleg-
ur náungi og kallaði til þeirra: —
Er enginn að afgreiða hér — eða
hvað? Þið ætlizt kannski til þess,
að maður stingi af með allt góssið!
Blóm á heimilinu:
ELQSDýRSBURHNl
eftir Paul V. Michelsen.
Það er alltaf gaman að sjá og
kynnast einhverju nýju í blómum,
ekki síður en hverju öðru. Og
þegar plantan er mjög sérkennileg
i þokkabót, er það enn skemmti-
legra.
Um þessar mundir er mest í
tízku af pottablómum (grænum),
hinn mjög svo skemmtilegi elgs-
dýrsburkni, Platycerium Wilhelm-
ina Regina. Danir flytja þessa
plöntu út í stórum stil, og hefur
hún reynzt mjög vel i heimahús-
um, en hún er að vísu nokkuð
dýr, en er þó dýrari í Danm. (30
d. kr.) Skemmtilegust er plantan
I sérskreytingu, t.d. i Hansahill-
um á móti glugga, eða í vegg-
skreytingu.
Erlendis er hún mikið notuð
þannig, að plantan er tekin úr
pottinum og komið fyrir í holum
viðarkubb eða bundin á korkplötu
og hengd upp á vegg.
Varast skyldi að þurrka ryk af
plöntunni, þvi þá fer hin silfur-
gráa loðna af blöðunum. Bezt er
að hreinsa hana undir vægum
vatnsúða, annað slagið.
Þessi skemmtilegi burkni er ætt-
aður úr frumskógum Ástralíu og
vex þar sem sníkjujurt á berki
trjáa. Það eru til mörg afbrigði
af burknum þessum, en eru Þó
ekki öll jafn sterk.
Elgsdýrs og hreindýrsburknar
þurfa venjulega góða stofubirtu,
ekki sól, mjög mosablendna létta
jarðvegsblöndu. Þeim er ekki hægt
að fjölga nema með sáningu, og
koma gró (fræ) neðan á blöðin,
þegar plantan er 3—4 ára gömul.
Stundum er þó mögulegt að stinga
rótarkökkinn á gamalli plöntu í
tvennt.
VIKAN 39