Vikan - 14.09.1961, Síða 8

o
Morgunn í Þórsmörk. Sum tjöldin voru ekki bein
línis reisuleg eftir nóttinal
Drjúg eru morgunverkin. Svanhildur Jakobsdóttir,
fegurðardís og dægurlagasöngkona, dökkhærð að
þessu sinni, rétti úr sér sem snöggvast, meðan við
smelltum af.
Það var verzlunarmannahelgi.
Bílalestin austur yfir sýslur var nær óslit-
in, og rykmökkurinn af þessum malarhrygg,
sem þeir kalla veg, var samfelldur og steig
hátt til lofts. Það var orðið býsna áliðið dags,
þegar bílarnir tóku að mjakast eftir krókótt-
um troðningunum fyrir innan Merkurbæina;
sólin var komin eitthvað vestur í Fljótshlíð,
og kotin í Landeyjunum urðu liiminborin
og losnuðu við jörðina í hillingunum.
Ég hafði óvart lent í „barnabíl“, þar voru
aðeins örfáir eldri en fimmtán ára. Það bar
ósköp lítið til tíðenda, og allir voru hljóð-
látir og stilltir eins og tii þess að búa sig
undir einhver átök, sem gætu verið í vænd-
um. Það sást varla peli á lofti, og þessi ó-
hjákvæmilegi söngur í rútubílum var þaraf-
leiðandi heldur máttlitill. Það voru alla vega
bílar á leið inn aurana, — sumir á smábílum
af mikilli bjartsýni eða bara kæruleysi.
Krossá var með bezta móti, og svo var
Mörkin framundan, — sílgrænir skógar-
ásar og rjóður á milli, og andrúmsloftið í
bílnum var þrungið spennu og eftirvæntingu.
Bílarnir komu eins og innrásarprammar
upp á meiinn, og fóikið gekk i holskeflum
inn á Mörkina. Það var flest mjög ungt, —
sextán ára ungpiur í níðþröngum gallahux-
um og grófum peysum og gæjarnir flestir
viðlíka klæddir. Um allar jarðir var fólk að
tjalda, og sumum gekk það lieldur erfiðlega,
sérstaklega kvenfólkinu, en það tilheyrir nú
einu sinni, að kvenfólk sé hjálparvana, og
menn voru ákaflega hjálpsamir við kven-
fólkið Jretta kvöid.
Ég var með Úlfari Jacobsen og öðru ágætu
fólki frá ferðaskrifstofu hans. Meyjarnar
kölluðu hann afa, og afi hafði mikla lýðhylli
í nýlendu sinni. í næsta nágrenni við okkur
reypdu tvær dömur af yngri kynslóðinni að
koma upp tjaldi, en það var ekkert annað
en je minn góður, sem kom út úr því, unz
þar bar að unga menn með blandið i buxna-
strengnum, og þeim fannst ekki ráðlegt að
tjalda þarna á almannafæri.
— Það verður allt vitlaust liérna í nótt,
þetta er á aðalsvæðinu.
— Jesús minn, en við vitlausar að ætla að
tjalda liérna. Hvar ættum við þá að tjalda?
— Við erum með okkar tjald Jjarna úti í
skóginum. Þar er miklu betri staður. Þeir
segja, að það verði almenn siagsmál hérna.
Það ku vera komin lögga og læknar. Svaka
liasar.
Svo var dömunum hjáipað að tjalda uti í
skóginum, og það fór að skyggja í Þórsmörk-
inni. Menn voru búnir að kveikja á primusn-
nm og hita undir katlinum og komnir út
undir bert loft tii þess að sjá þetta ógurlega,
sem kæmi tneð kvöldinu, þegar lýðurinn
rynni saman í almenn slagsmál. Það var
gengið úr einu rjóðrinu í annað, og það gerð-
ist ekkert annað en það, að rökkrið varð
blárra og skógurinn dekkri.
Ég sá suma af þessum unglingum, sem voru
með í bílnum. Þeir voru eins og kálfar, sem
sleppt er út á vorin og kunna sér ekki iæti.
Þeir voru með flöskur undir beltinu eða
flöskur í hendinni og einhvern gæjastæl, en
það var allt afspyrnumeinlaust, og margir
héldu, að þeir væru liífaðri en þeir voru.
Ég sá afskaplega fáar stúlkur drukknar, en
það var að minnsta kosti ekki af skorti á
vinföngum. Miklu fleiri virtust dreklca eins
og siðuðum mönnum sæmir, hvað sjaldan
sést á slíkum samkomum, Jtar sem íslend-
ingar eru annars vegar.
Það var jódynur öðru hverju og farið mik-
inn á drógum unt tjaldstæðin, en það voru
engir gæðingar, og mennirnir á þeim voru
álika ógæfulegir og hrossin og drukknir að
auki. Þeir voru víst úr Landeyjum og Fljóts-
hlíð og sveitum sínum og sjálfum sér til
skammar. Ivenndir unglingar þyrptust utan
nm þá, og nú vildu allir sýna, að þeir væru
hestamenn, og hrossin fóru hverja ferðina
á fætur annarri út um mörkina með ungl-
inga, sem aldrei liöfðu setið hest og klára-
garmarnir voru eindæma iifsieiðir á svipinn,
eins og nærri má geta. Einn knapinn datt
af baki og hafði upp úr því heilahristing.
Undir miðnættið var ærið mannmargt í
Húsadal, og allir biðu eftir þessu mikla, sem
aldrei gerðist. Það var eitthvað dansað á
einni flötinni og leikið undir á eina harmon-
íku. Annars voru flestir á hreyfingu til þess
að missa ekki af neinu neinsstaðar, og uppi
um allar hlíðar sr'-.u smáhópar og sungu og
föðmuðust. Allir voru afskaplega elskulegir
við náungann þessa nótt. Einstaka ölvaðir
unglingar reyndu að reka upp einhvers kon-
ar hróp og hví, en þeir voru í mútum, og
það varð bara hjáróma baul úr því. Svo
varð smám saman fámennara á flötunum,
unz eftir stóðu nokkrir hópar söngmanna,
og sungu ættjarðarlög, aðrir slagara.
Mönnum varð ekki ýkjasvefnsamt fyrr en
um þrjúleytið, en þá datt nokkurn veginn
í dúnalogn, og söngmennirnir voru orðnir
hásir og uppgefnir. Nýlenda Úlfars var við
aðalgleðisvæðið, og það var nokkrum sinn-
um gengið á stögin og bölvað, og einhver
unglingur braskaði lengi við að ná upp tjald-
inu hjá okkur, unz það tókst og hann spurði,
hvað manna liar væri.
— Blessaður farðu að liátta, strákur, sagði
einhver, sem liafði rétt verið að sofna.
— Fyrirgefðu, heyrðu, fyrirgefðu, vinur,
sagði unglingurinn, segðu mér bara ef þér
er illa við mig. Ég skal fara, ég vil bara, að
þú segir mér ef liér er illa við mig.
— Já, farðu, blessaður farðu.
— Já, ég skal fara, en segðu mér bara,
hvort Jjér er illa við mig. Ég ætlaði bara að
fá einhvern til að syngja með mér. Þeir eru
allir hættir gæjarnir, og ég er meira að
segja ...
— Já, út með þig, — og svo var unglingn-
um ýtt út fyrir skörina, hann fékk engan
botn í það, hvort nokkrum væri illa við
hann. Það var eitthvað i honum, ekki mjög
mikið samt, en hann var varla rneira en
sextán ára.
Svo var laugardagskvöldið búið, og þetta,
sem menn biðu eftir, hafði alls ekki gerzt.
Það var giampandi sólskin um morgun-
inn.
Við fréttum, að gamalmenni, Ferðafélags-
fólk og einstaka hraustmenni hefðu farið i
gönguför snennua um morguninn og mundu
nú liklega komin inn undir Goðaland, ef
Framhald á bls. 31.
B VIKAN