Vikan - 14.09.1961, Qupperneq 12

$pennnndi 09
skemmti(e0 ástnr-
ss0s eftir
Pdtribo fenwicU
10. hluti.
BRÉFIÐ.
Beryl renndi augunum hratt yfir
bréfið, sleppti öllu samúðarmasi móð-
urinnar, jafnvel fréttunum, til Þess
að komast sem fyrst aö þeim kaflan-
um, þar sem hún svaraði beiðninni
um peningana. En sá kafli varö ekki
til þess að veita henni byr undir
vængi:
— Ég vildi óska, að ég gæti orðið
við bón þinni, elsku barnið mitt, og
sent Þér peningana fyrir fargjaldinu
heim, en ég lét þig hafa minn síðasta
skilding, þegar þú varst að fata þig
til ferðarinnar, enda þótt ég segði
þér það ekki þá, vegna Þess að ég
vildi ekki valda þér áhyggjum. Þú
varst líka svo hörð á Þvi, að þú
yrðir að fá öll þessi fínu og dýru
föt, og mig langaði svo til, að þú
fengir vilja þínum framgengt, að ég
tæmdi sparisjóðsbókina mína ger-
samlega. Ég leitaði til hans Johns,
frænda þins, en hann segir, að ef Þú
viljir ekki giftast Mikka, sé ekki ann-
að fyrir þig að gera en fá þér ein-
hverja vinnu þarna og spara fyrir
fargjaldinu. Þú verður vitanlega að
gera þetta upp við sjálfa þig, en væri
ég í þínum sporum, mundi ég hugsa
mig um tvisvar, áður en ég yfirgæfi
þennan duglega pilt. . .
Beryl hafði ekki skap í sér til að
lesa meira. Titrandi höndum stakk
hún bréfinu í tösku sína og veitti
þvi svo athygli, að Mikki var að
spyrja hana einhvers .
—- Hvað gengur að þér? Þú hefur
þó vonandi ekki fengið neinar slæmar
fréttir ?
Bjartur og glaðlegur hlátur henn-
ar kom honum að minnsta kosti mjög
á óvart.
— Slæmar fréttir? Nei, — þvi í
ósköpunum heldurðu það?
Hann sá, að það mynduðust hörku-
drættir við munnvikin og augu henn-
ar voru myrk af reiði þrátt fyrir
hláturinn.
Honum gekk því ekki nema gott til,
þegar hann reyndi að fitja upp á ein-
hverju samtalsefni.
— Hvað er að, Beryl, elskan?
Hvers vegna kemstu í Þetta upp-
nám? Hefur eitthváð komið fyr)ir
móður þina?
— Mömmu líöur vel, þakka þér
fyrir, svaraði hún, John frænda sömu-
leiðis. . . sem sagt, fjölskyldunni líð-
ur ljómandi vel.
Hún reigsaði fram lijá honum,
þangað sem jeppinn stóð. — Við skul-
um reyna að koma okkur heim aftur.
— En . . . ætlar þú ekki að kaupa
eitthvað?
—• Ég er hætt við það! Hún reif
upp dyrnar.
Hún var orðin náföl af reiði, og
hún gerði ýmist að kreppa eða rétta
hnúana, rétt eins og henni væri ekki
sjálfrátt.
Mikka var um og ó, þegar hann
tók sér sæti við hlið henni. Ekki var
auðvelt að fást við Beryl, svona dags
daglega. . . en þegar hún nú var
i þessum ham.
Hann ók þegjandi af stað. Ef hann
gerði frekari tilraun til að komast að
raun um, hvað amaði að, var ekkert
líklegra en hún tapaði gersamlega
allri stjórn á sjálfri sér. Færi hann
svo að tala um eitthvað annað, átti
hann á hættu, að hún ávítaði hann
-Ar/un
fyrir, að hann léti sér svo sem á
sama standa um harma hennar og
hugsaði eingöngu um sjálfan sig.
Þegar hann kom út á fjallaveginn,
ákvað hann því að gera enn eina til-
raun: — Ég er hræddur um, að Þú
hafir orðið fyrir einhverjum von-
brigðum, Beryl, sagði hann lágt. Get
ég kannski eitthvað bætt úr því?
— Það get ég ekki skilið, svaraði
hún kuldalega.
Hann reyndi að hafa hemil á skapi
sínu. — Ef Þú vildir bara segja mér,
hvað þetta er. . .
Rétt sem snöggvast datt henni í
hug að segja honum það. Henni þótti
sem sér mundi verða léttara i skapi,
þegar hún hefði tilkynnt honum, hve
innilega leið hún væri orðin á hon-
um og þessu viðurstyggilega gistihúsi
hans og að hún hefði skrifað heim
og beðið um peninga fyrir fargjaldinu
til baka. En það hefði verið hið sama
og að slíta trúlofuninni, — og Þá yrði
hún að hverfa frá Monte Paraiso og
ætti ekki um annað að velja en freista
að fá einhverja vinnu í Rió.
Þess vegna hagræddi hún sannleik-
anum, eins og henni leizt hyggilegast:
— Hvers vegna ætti ég að vera í upp-
námi? Mamma er i Lundúnum eins
og raunar allir mínir kunningjar, —
lifa siðmenningarlífi, skemmta sér,
dansa og allt þess háttar, . . . en
hér sit ég úti á eyðimörkinni, einangr-
uð af fjöllum á allar hliðar. R,ödd
hennar titraði. — Ef mig hefði bara
órað fyrir því, út í hvað ég var að
leggja, Þegar ég. . .
— En það vissirðu, Beryl, sagði
Mikki. —- Ég skrifaði þér, að Monte
'Paraiso væri uppi í fjöllum og að
þaðan væri fjögurra klukkustunda
akstur frá Ríó.
Hún sneri sér að honum afmynduð
af reiði: — Fjórar klukkustundir,
það sagðirðu einmitt. E'n þú gleymdir
að geta um, hvernig vegurinn var og
að ökutækið væri þvílikur skrjóður,
að maður væri blár og marinn eftir.
Og ekki sagðirðu mér heldur, að þetta
gistihús þitt væri hið aumasta
hreysi. . .
■—- Það er ekki hreysi, andmælti
Mikki, sem ekki leið neinum að tala
fyrirlitlega um þessa húseign sína.
— Húsið er sterkt og vandað, saman-
borið við það, sem gengur og gerist á
Englandi. Og ef þú hefðir ekki þurft
að leggja tafarlaust af stað heim,
mundi ég hafa keypt málningu á það
að utan, að minnsta kosti framhlið-
ina. Það mundi líta út eins og nýtt á
eftir.
— Mér stendur á sama, þótt það
liti út eins og sjálf Buckinghamhöll.
Það er ekki búandi í þvi, Það er svo
gamaldags. Hvernig eru vatnsleiðsl-
urnar, — eða þessi sísótandi stein-
olíulampar?
Mikki reyndi eftir megni að tala
rólega — Hef ég ekki þegar sagt
þér, að ég hafi í hyggju að virkja
fossinn?
Hæðnishláturinn, sem hún rak upp,
var honum sárari en þótt hún hefði
rekið honum löðrung.
OF LANGT. . .
Þau óku þegjandi það, sem eftir var
leiðarinnar. Beryl sat við hlið hon-
um og kenndi honum um öll sín von-
brigði. Mikki ók inn -um garðshliðið,
og þegar hann hafði drepið á hreyfl-
inum, mælti hann eins rólega og hon-
um var unnt:
— Heyrðu mig nú, Beryl. . . ekki
getum við haldið þessu svona áfram?
—• Svona, hvernig? spurði hún og
kleif út úr jeppanum.
Estrella frýsaði hátt inni í hest-
húsinu.
— Ösætti og rifrildi, svaraði Mikki.
— Ekki rífst ég, svaraði hún. —
Það varst Þú, sem krafðist þess að
fá að vita, hvað að mér amaði, og
þegar þú svo fékkst að vita það,
varðstu öskureiður.
Þótt hann teldi þetta ekki sann-
leikanum samkvæmt, lét hann það
eiga sig.
— Þú segir, að Þú kunnir illa við
þig hérna og að ég hafi blekkt Þig
til að koma?
— Nú? svaraði hún ögrandi.
— Ef svo er, þá er ekkert vit í
að halda þessari trúlofun okkar á-
fram, sagði hann. Það er ekki eins
og við séum komin i hjónabandið.
Og viljir þú heldur, að við slítum
trúlofuninni. . .
Hún stóð grafkyrr og þögul andar-
tak. Hann sá það á henni, að hún
var að vega eitthvað og meta.
— Jæja, mælti hún loks, þú ert
þá svona. Fyrst blekkirðu mig til að
koma til þín alla þessa löngu leið
með því að sverja, að þú elskir mig
og viljir fá mig fyrir eiginkonu, en
svo ætlarðu að hrekja mig frá þér,
þegar þú veizt, að ég stend úrræða-
laus og peningalaus uppi þúsund mil-
ur að heiman og get ekki snúið mér
til nokkurs manns . . .
— Þú veizt sjálf, að Þetta er ekki
satt. Ég meinti það ekki þannig,
svaraði Mikki. — Ég var einungis að
hugsa um þig og hamingju þína.
Hún leit undan, og hann sá, að
varir hennar titruðu. — Það er helzt
til seint hugsað, svaraði hún.,— Varst
það ekki þú, sem baðst mig hvað eftir
annað að giftast þér, þangað til ég
lét undan? Og svo sagðir þú mér
ekki satt um þetta gistihús þitt, vegna
þess að þú taldir vist, að annars
mundi ég ekki fást til að koma. —
Og þegar ég er komin og kemst ekki
einu sinni aftur heim til mömmu
minnar, viltu ekkert hafa með mig
að gera. . . .
Tárin runnu niður vanga henni, og
röddin titraði. — En þú skalt ekki
losna við mig á þennan hátt. Það
læt ég ekki bjóða mér. Þú verður
þá að minnsta kosti að láta mig hafa
peninga fyrir fargjaldinu heim. . . .
Hún stökk kjökrandi heim að hús-
inu, áður en hann fékk ráðrúm til
að svara.
FJÁRKÚGUN — EÐA HVAÐ?
Þegar hún var farin, tuldraði Mikki
fáein vel valin orð á eftir henni.
Hann var að hugsa um að aka
jeppanum inn í skúrinn, en kom Þá
auga á önnu inni í hesthúsinu hjá
Estrellu.
— Ég komst ekki undan, mælti
hún lágt. — Ég vonaði, að þú sæir
mig ekki.
Hún var klædd samkvæmt venju
í reiðstígvél og reiðbuxur og hvita
silkiblússu. Grönn og fjaðurmögnuð
eins og álmur, hugsaði Mikki.
.. —r- f>etta' var því miður ekki sér-
lega skemmtilegt samtal, svaraði
hann. Mér þykir fyrir því, að þú
skyldir vera neydd til að hlusta á
það. Hún svaraði honum ekki bein-
línis. En það var glampi i gráum
augum hennar, sem hann þóttist ekki
hafa séð áður, en svipur hennar bæði
undrandi og ávitandi.
— Hvers vegna léztu hana slá þig
út af laginu?
Honum fannst sjálfum einkennilegt,
að hann skyldi ekki reiðast svo nær-
göngulli spurningu. Ef til vill var það
vegna þess, hve rödd Önnu hafði verið
ópersónuleg.
— Hún hefur að vissu leyti rétt
fyrir sér, svaraði hann. — Ég hef
valdið henni vonbrigðum.
Augnaráð Önnu varð alvarlegt og
hugsandi.
— Þú átt við, að þú getir ekki
gefið henni stórt og glæsilegt gisti-
hús í brúðargjöf?
— Já, kannski má orða það þannig.
— Það er að segja . . . hún heit-
batzt ekki Þér, heldur glæsilegu gisti-
húsi, sem hún hélt, að Þú ættir.
Hann herpti varirnar. — Ekki sagði
ég það.
— Nei, svaraði hún. — En Beryl
sagði það. Hún kvaðst ekki mundu
hafa komið hingað, ef hún hefði vit-
að, hvernig húsið var.
— Já, svaraði Mikki. — En hvort
eð er, þá er það mér að kenna, að
hún kom hingað. Þess vegna hefur
hún rétt til að krefja mig ábyrgðar.
— Hún hefur að minnsta kosti ekki
neinn rétt á að misnota sér aðstöðu
þina, mælti Anna alvarleg.
Mikki strauk fingrum gegnum hár-
ið og hleypti brúnum. Hann var stað-
ráðinn í að halla ekki um of á Beryl.
— Þetta er samt mín sök.
Vitleysa, sagði Anna með áherzlu.
— Ung stúlka heldur, að sér hafi tek-
izt að klófesta auðugan mann, en
kemst svo að raun um, að hann er
það ekki. Og hvað þá? Annaðhvort
lætur hún það ekki á sig fá eða hún
sleppir öllum tökum, sé hún heiðar-
leg. Hún gripur að minnsta kosti ekki
til fjárkúgunar, ef hún er það.
— Fjárkúgunar?
Anna lét hallast upp að jeppanum.
— Sagði hún ekki, að þér bæri að
láta sig hafa peninga fyrir fargjald-
inu heim? Ef Það er ekki fjárkúgun,
þá er það að minsta kosti ekki langt
fré því ... Og áður en honum gafst
tími til andmæla, spurði hún eins
blátt áfram: — Ætlarðu enn að gift-
ast henni?
— Nei, svaraði Mikki.
Og um leið og hann heyrði sjálfan
sig sleppa orðinu, fannst honum sem
skýi væri allt í einu svipt frá sjónum
hans og hann gæti nú í fyrsta skipti
i háa herrans tíð — séð hlutina skýrt
og i réttu ljósi.
Hann hafði alltaf reynt að afsaka
Beryl, — talið sjálfum sér trú um,
að vonbrigði hennar ættu við rök að
styðjast og allt mundi komast í lag,
þegar sér hefði tekizt að endurbæta
gistihúsið. Og hann hafði unnað
henni þrátt fyrir ósamkomulagið. Nú
var þessu ekki lengur til að dreifa.
Róleg og raunhæf skilgreining önnu
hafði svipt burt hulunni, og hann
komst ékki hjá að horfast í augu við
Þær staðreyndir, sem hann hafði snið-
gengið hingað tiL
12 VIKAN