Vikan


Vikan - 14.09.1961, Blaðsíða 15

Vikan - 14.09.1961, Blaðsíða 15
i/aða ðtú£kai\ síðan sýnd í Bæjarbíói í Hafnarfirði Andartaki siöar ræddust Þau Eva og Stefán viö í símanum. — Nú, ert ÞaÖ Þú? Sagöi Eva vin- gjarnlega, en fagnaöarlaust. Ég er búin aö frétta, aö Þú hafir veriö skip- aöur aö sendisveitinni í Rómaborg. Ég óska Þér til hamingju. .. HvaÖ segiröu? Nei, ég tel Það rétt af Þér aö Þiggja stööuna. .. Hefurðu ekki tíma til aö koma hingað áöur? Þaö var leiðinlegt, en við Þvi er auðvitað ekkert aö segja. .. Annars vorum viö einmitt aö ræöa um Það aö hafa Þann mat á sunnudaginn, sem viö vit- um, aö Þér geðjast bezt.... — Mér Þykir Það ákaflega leitt aÖ veröa aö kveöja Þig svona i síman- um, sagöi Stefán. Ég hlakkaöi svo til aö hitta Þig og segja Þér frá öllu saman. Eva geröi sér upp hlátur. — Láttu ÞaÖ ekki á Þig fá. Ég fagna Því, áö Þú skulir loks geta komizt í frjálsara umhverfi, Þvi aö ég veit, aö Þig hefur alltaf langað til Þess. — Skollans vandræði, aö Þessi Fi- ori skyldi endilega Þurfa aö fara aö bjóöa mér aö veröa sér samferða. Ég get bókstaflega ekki hafnað boöinu. —• ÞaÖ skil ég ósköp vel, vinur minn. Þú veröur bara að lofa mér Því að skrifa mér oft og segja mér frá öllu, sem fyrir Þig ber, og hvern- ig Þú kannt við Þig á Italíu..Góða ferð, Stefán minn, og gangi Þér allt sem bezt.... Hún lagði talnemann á og sat svo um hríð i þungum þönkum. Henni brá dálítið, þegar ráðskonan kom inn og spurði, hvort hún ætti að gera ráð fyrir rauðvíni með matnum. — Herra von Steinegg kemur ekki, svaraði Eva stutt í spuna. Það koma ekki neinir gestir, svo að það er ástæðulaust að vera að hafa einhvern viðhafnarmat.... ÝI presturinn rétti mönnun- um, sem voru að setja nýtt þak á kirkjuna, hjálparhönd, eftir því sem með þurfti. — Þurfið þér að fá meira af nögl- um, Anton? spurði hann og rétti úr sér. — Ég hef meiri þörf fyrir öl, ef satt skal segja, svaraði smiðurinn. — Vel á minnzt, svaraði prestur. Ég er líka orðinn sárþyrstur. Þér skreppið til kaupmannsins eftir ölinu, og svo hvílum við okkur dálitla stund. Smiðirnir tveir klifu í skyndi nið- ur af þakinu og voru ekki seinir á sér til kaupmannsins. 1 sömu svifum bar ungfrú Evu að, akandi í létti- vagni sínum. Hún stöðvaði hestinn, þegar hún kom auga á séra Hartwig. í kirkju sinni var séra Hartwig ein. beittur og strangur þjónn herrans, en utan kirkju var hann fyrst og fremst maður, hjálpfús og skilnings- næmur, og ekki smeykur við að taka til hendinni, þar sem hann sá þess þörf .... — Þér kunnið bersýnilega ekki aö- eins vel til verka I víngarði drottins, sagði hún og brosti. Etuð þér lika lærður í Þaksmíði? — Prestarnir verða að kunna sitt af hverju, svaraði hann og virti ung- frú Evu fyrir sér, glaðlegur á svip. Annars finnst mér orðið nokkuð langt síðan Þér hafið látið sjá yður, ungfrú Eva. Þér gáfuð mér loforð um að heimsækja mig og kirkjuna. — Ég hef bókstaflega ekki haft nokkurn tíma til að efna það loforö, svaraði hún. Ég hef haft slík ósköp að gera. — Hér duga ekki neinar afsakanir, ungfrú Eva. Ég tel, að Þér hafið fulla Þörf fyrir að létta dálítið á hjarta yðar. Komið nú heim með mér, og segið mér eitthvað um allt Þetta starf, sem þér hafið átt svo annríkt við. Ég hef mikinn áhuga á því. Og nú megið þér alls ekki segja nei.... Hún kinkaði kolli, og hann gekk við hliðina á kerrunni heim að prests- setrinu, þar sem hann batt hest henn- ar við tré, lyfti ungu stúlkunni úr kerrunni og bar hana á örmum sér inn i skrifstofuna, Þar sem hann lagði hana á legubekkinn. Að því búnu kall- aði hann á ráðskonu sína og bað hana að færa þeim gott kaffi. — Það tekur ekki neina stund, svaraði María. En Þvi miður er ekk- ert tll boölegt meö kaffinu. —• Ég er ekki heldur þurfandi fyr- ir kökur, sagöi ungfrú Eva vingjam- lega. En kaffi Þigg ég meö þökkum. Ráðskonan hvarf á brott. Prestur- inn settist við skrifborðiö gegnt Bvu. — Jæja, segiö mér allt af létta, ungfrú Eva, mælti hann. Ég Þykist vita, aö yður muni ekki aö skapi aö koma til min sem skriftaföður, en hins vegar vona ég, aÖ Þér skiljiö, hve fús ég væri aö hjálpa yöur, ef ég gæti. Hún brosti ekki lengur, og rödd hennar var eilitið þyrrkingsleg, þegar hún spurði: — Og hvers vegna teljið Þér mig svo hjálpar Þurfi, séra Hartwig? — Ég er viss um, aö Þér eruö oft mjög einmana, svaraði hann alvarleg- ur. — Hvers vegna haldið Þér það? spurði hún kaldranalega. Talar fólkiö svona mikið um mig? — Langvarandi sjúkdómur hefur alltaf einmanakennd I fðr með sér, ungfrú Eva. Þaö veit ég úr starfi minu. Hún yppti öxlum. — Það er ekki sjúkdómurinn, heldur meðaumkunin, sem einangrar mann. Hann leit undrandi á hana. — Meðaumkun? endurtók hann spyrjandi. Hvernig má ÞaÖ vera? Þér eruð ung og fögur. Þér hafið bókstaf- lega allt ÞaÖ til aö bera, sem ung stúlka getur óskaö sér. — Þér kunnið Þá líka aö slá gull- hamra, séra Hartwig, svaraöi hún og brosti. Hann kinkaði kolli. — Þér megiö ekki áfellast mig fyrir ÞaÖ. Ég er karlmaður — og hef augu I höfðinu.... — Og hvaö haldið þér eiginlega, aö ég gæti svo sem oröið karlmanni? spurði hún áköf. Ég er hjálparvana sjúklingur, sem getur ekki tekizt á hendur neitt Þaö hlutverk, sem lífiö hefur kjöriö konur til.... Hann horfði fast og alvarlega á hana. — Þér getið veriö karlmanni allt, ef Þér aðeins hittiö fyrir slíkan mann, mælti hann rólega. Þér megiö aöeins ekki missa kjarkinn, jafnvel þótt lífiö veröi yður skiljanlega þungbært á köflum. En nú tökum við upp létt- ara hjal, þvi að nú kemur María með kaffið. Þau hlógu og spjölluöu, Þegar Mar- ía kom inn aftur hálftima siöar og í fylgd með henni maður nokkur í grænbláum einkennisbúningi. — Fyrirgefið, að ég trufla, herra Framhald á næstu síðu. ,, r' VtKAM 15

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.