Vikan - 14.09.1961, Page 16

Ætli smáborgun dugi, þang-
að til hann gerir eitthvað ó-
fyrirgefanlegt af sér?
★
Já, við höfum sérstaklsga
vel þjálfaðan varðhund.
prestur, sagði gesturinn, en skógar-
vörðurinn sendi mig að biðja yður
að líta inn til sín, því að konan hans
er eitthvað veik. Raunar held ég nú
ekki, að hún sé eins veik og hún læt-
ur, en hún fær þessi köst, og skóg-
arvörðurinn væri yður mjög þakk-
látur, ef þér gætuð komið sem snöggv-
ast. .
— Hvert? spurði prestur.
—■ 1 Lobachthal. Hús skógarvarðar-
ins stendur við veginn, þar sem hann
iiggur inn í skóginn. Því miður get
ég ekki ekið yður þangað, því að ég
er á reiðhjóli.
— Má ég ekki aka yður? spurði
ungfrú Eva. Ég rata, — Það eru ekki
nema um sex kílómetrar þangað.
— Það þigg ég með þökkum, svar-
aði presturinn.
< JÁIÐ þið, hver fara þarna?
\ spurði kennslukonan póstaf-
greiðslukonuna. Ungfrú Eva ■—
og nýi presturinn. Og hann, sem á að
berjast gegn spillingunni, sem við
eigum við að stríða hér í Marienthal.
Já, hann virðist vera rétti maðurinn
til þess — eða hitt þó heldur!
— Kannski hún sé að leita and-
legrar uppbyggingar og huggunar hjá
honum, þegar unnustinn hennar fyrr-
verandi er farinn til Italíu, varð hinni
aö orði.
— Litu þau kannski út fyrir að
vera að ræða andleg mál? spurði
skólastýran illgirnislega. Og veiztu
bara hvað, — hann hefur vikið mér
úr starfi mínu sem stjórnanda barna-
lcórsins í kirkjunni, og ég, sem hef
haft það með höndum í full tuttugu
ár!
— Getur þetta átt sér stað? Og
hver á þá að taka við því?
Skólastýran horfði heiftaraugum á
eftir þeim tveimur í kerrunni.
—■ Hver, heldurðu? Vitanlega ung-
frú Eva. ...
STE’FÁN hafði unnið keppnina í
golfklúbbnum, sem hann gerðist
félagi i skömmu eftir komuna
til Rómaborgar. Áhorfendur þyrptust
að honum, óskuðu honum til ham-
ingju og létu i ljós aðdáun sína á
íþrótt hans.
Gina Fiori var meðal þeirra. Hún
óskaði honum innilega til hamingju
og slóst síðan í fylgd með honum til
klúbbhússins, þar sem snæddur skyldi
viðhafnarmorgunverður og bikarar
afhentir ásamt öðrum verðlaunum.
— Getum við ekki strokið á brott
frá þessu öllu saman? sagði Stefán
allt í einu, snætt morgunverð einsöm-
ul á einhverjum rólegum og vistleg-
um stað?
— Ef þú þorir, þá brestur mig ekki
kjark, svaraði hún brosandi.
Hálfri klukkustund siðar sátu þau
í litlu veitingahúsi uppi í fjöllunum.
Þegar þau höfðu lokið ágætum morg-
unverði, drukku þau skál i léttu víni,
og Stefán mælti þakklátum huga:
— Þetta var yndisleg máltíð, —
allt eins og bezt verður á kosið.
— Þú getur að minnsta kosti ekki
kvartað um leiðsögn mina, svaraði
hún, og augnaráð hennar sýndi, að
hún var orðin meira en lítið hrifin
af þessum unga og giæsilega sendi-
sveitarstarfsmanni. Ég veit ekki ein-
ungis, hvaða matur þér fellur bezt,
heldur og, hvar hann er bezt fram-
reiddur.
Þau héldu síðan aftur til borgarinn-
ar, skoðuðu sýningu, og þegar á ie:ð
daginn, snæddu þau enn saman, í þr.ð
skipti í dýru og nýju veitingahúsi, senr
var mjög í tízku, einkum fyrir h’na
frábæru danshljómsveit sína.
— Þarftu ekki að hringja heim til
þín? spurði Stefán, þegar þau sátu
yfir kaffinu og líkjörnum við borð
inni í danssainum. Óttast foreldrar
þinir ekki um þig?
— Hví skyldu þau gera það? sagði
hún. Ætli þau hafi ekki eitthvert hug-
boð um, að ég sé í fylgd með þér, Stef-
án, og þá telja þau áreiðanlega enga
ástæðu til ótta.......
— Það tel ég mér hinn mésta heið-
ur, sagði Stefán, sem að undanförnu
hafði hrifizt æ neir af hinni ungu
og glæsilegu stúlku og eðlilegri og
frjálslegri framkomu hennar.
— Eigum við ekki að dansa? spurði
Gina og lagði frá sér sígarettuna.
Stefán spratt á fætur, en um le:ð
og hann lagði arminn um.mitti henni,
ruddist fram blaðaljósmyndari og tók
mynd af þei.'i.
— Hvers vegna er hann að ljós-
mynda einmitt okkur? spurði Gína.
Ætli við séum að verða fræg — eða
hvað ?
—- Við höfum kannski sézt grun-
samlega mikið saman, svaraði Stefán
og sendi ljósmyndaranum óblitt
augnaráð, gekk síðan til hans og tók
hann tali.
— Ég hef sjálfur gaman af að taka
myndir, sagði hann, en ég er þó að-
eins áhugamaður á því sviði. Getum
við kannski fengið nokkrar myndii
af okkur lceyptar?
— Með ánægju, herra minn.
Stefán tók ljósmyndavélina og fór
að athuga hana. — Ég minnist ekki
að hafa séð þessa gerð áður, sagði
hann.
Hann tók að hreyfa ýmis stilli, og
allt í einu opnaðist myndavélin, svo
að filmuspólan féll út úr grópi sinu
og var vitanlega Þar með eyðilögð.
—- Ég biðst innilega afsökunar,
mælti Stefán og rétti náunganum
myndavélina. En ég skal láta yður
vita, þegar mig langar til að fá mynd
tekna af mér.. . .
Svo fóru þau að dansa, en blaða-
ljósmyndarinn glápti á eftir þeim.
— Ég þakka Þér fyrir, að þú skulir
vernda mig fyrir blaðaljósmyndur-
um og öðrum hættulegum náungum,
Stefán.
Hann leit i augu henni.
— Þekkir þú gamla máltækið,
Gína: Sannur riddari ver mey sína
fyrir öllu og öllum nema sjálfum
sér ... ?
Hún leit í barm sér.
— Fallega sagt, hvíslaði hún og
lagði vangann að vanga hans. Ber að
taka það sem hótun?
— Nei, eingöngu sem viðvörun,
sagði hann og þrýsti kossi á vanga
henni.
VA sat við litla orgelið og lék
og ungi presturinn sat í glugga-
kistunni í skólastofunni og kink-
aði kolli, þegar börnin sungu gamait,
austurrískt þjóðlag.
— Ágætt, börn, mælti hann hrifinn,
þegar þau höfðu lokið söngnum. Þetta
sunguð þið ljómandi vel, . . . ijóm-
Andi vel. Og þetta er svo nóg i dag.
Nú skuluð þið halda heim. . . .
Þegar þau voru orðin ein, Eva og
hann, mælti hann lágt og heitt;
— Hvers vegna verður svipur yðar
nú allt í einu svo dapur aft.ur, ungfrú
Eva? Fyrirgefið forvitni rnína, en til
þess að ég geti hjálpað yður, verðið
þér að trúa mér fyrir öilum yðar
áhyggjurn. Harmið þér það, að Stef-
án hefur kvatt yður og haldið tii
Rómaborgar?
Hún hristi höfuðið.
— Ég lrvatti hann einmitt til far-
arinnar. svaraði hún með ákafa í
röddinni. Það mun honura fyrir beztu,
enda vissi ég, að hann i'ýsti að dvelj-
ast erlendis .... þegar áður en ég
varð fyrir þessu slysi....
— Heimskulegt, mælti prestur af
sannfæringu. Enginn mcður mundi
yfirgefa yður af frjálsum vilja. Það
er imyndun yðar og ekkert annað.
—• I>ér virðizt halda, að ég hafi get-
að verið Stefáni cltthvað, maldaði
hún í mó'nn. Það er misskilningur.
Ég komst að þvi, að hann lsitaði hvtið
eftir annað lags v!ð aðrar stúlkur.
Eji ekki skal ég áfoilast hann. Hver
maður verður að vera sjálfráður.
— Þér hafið áður tekið það fram,
að þér æskið þess ekki, að neinn sýni
yður meðaumkun, mælti séra Hart-
wig. En engu að síður vorkennið þér
sjálfri yður.
Framhald á bls. 26,
Johan Olsen ásamt konu og börnum. Þau
fóru til Færeyja 25. ágúst sl.
Við Skúlagötu er hvítmála?5 hús, sem
flestir bæjarbúar kannast við. Þar er heim-
ili fyrir færeyska sjúmenn, sem hér dvel.i-
Sist langan tíma eða skamman. Hér geta
þeir — og hver, sem vill, — fengið sér
kaffisopa. Einnig er hér herbergi, sem
Færeyingar geta verið i, ef þörf gerist.
ViS legcjum leið okkar aS joessu húsi.
Viö útidyr mæ'nm viS tveimur strák-
hnokkum, sem virðast niðursokknir i
éhuaamál sin.
— ErnS þið færeyskir, strákar?
— Já. svara joeir stutt og laggott.
— ViS erum bara búnir aS vera hér
síSan i marz, bætir sá eldri við eins og
til aS útskýra, — og samt tölum viS alveg
íslenzku.
—. Og þiS taliS og skiljiS alveg islenzku?
spyr ég. S'á eldri hefur orSiS og svarar
játandi, en bendir siSan á litla bróSur og
segir: — Ekki hann.
—- Víst kann ég dálitiS. leggur litH
bróSir til málanna og gýtur augunum til
mín.
— Eigið biS heima hérna, strákar?
— .Tá, viltu tala við pabba? Bíddu!
Og um leiS eru heir botnir inn.
— Pabbi. pabbi! ÞaS er maSur, sem
vill tala viS big. — AS vörmu spori er
komiS tii dyra.
Johan Olsen, sem sér um rekstur sjó-
mannaheimilisins, býSur mér inn fyrir.
Johan talar allgóSa íslenzku, enda hefur
hann lengi haft kynni af íslandi og ts-
lendingum. Frá joví að hann var ungúr,
sótti hann sjóinn, eins og flestir landar
hans gera. Var hann þá oft á fslandsmiS-
Helgi segir, að Volkswagen sé bezti bíll í
heimi. Það skiptir engu máli, þótt hjólin
séu farin undan honum.
lo VIKAN