Vikan - 12.10.1961, Qupperneq 10

Hjónakornin
Happdrættis-
miðarnir
— Jónina.
— Já, elskan . . .
— Ertu hugiesari, eða hvað? Það er eins og
þú vitir, hvað ég ætla að segja. Þú segir „já,
elskan“, alveg eins og . . . jæja, nóg um það . . .
heyrðu, elskan; finnst þér nokkurt vit í að
eyða öllum þessum peningum mánaðarlega i
þessa bölvaða happdrættismiða, sem maður fær
svo aldrei vinning á, ha?
—- Hvort okkar er það, sem hefur keypt alla
hessa bölvaða happdrættismiða . . .
— .Tá. hiddu nú við . . . Svei mér, ef ég man
hnð upp á vist. enda skiptir það ekki neinu
máli i siálfu sér. Aðalatriðið er hað, að endur-
nýiun heirra kostar okkur stórpening i hverjum
mánuði, og að við fáum aldrei svomikið sem
túskilding í aðra hönd . . .
— Það er hverju orði sannara, en .hvort
okkar. . .
— Hevrðu — ekkert hras í hetta skiptið,
heillin. Við erum hæði sammála um hað atriði,
som m°stu varðar 03 har með á jietta að geta
verið l'lanpað og ldárt.
— Þú átt við, að við sleppum öllum númer-
nmim? 1
— TTa, — öllum . . . nei, fyrr má vitanlega
ffagn sera . . . nei. ekki kannski öllum. Ég er
hræddur um að mnður mundi naga sig i handar-
hökin. ef svo ólíklega tækist til að hað kæmi
hár vínningur . . . nei, eigum við ekki að segja
að við slepnum helmingnum. . .
— Það lízt mér prvðilega á. Hevrðu. ég er
vfst með miðana hérna i handtðskunni siðan
'■g endurnýiaði . . . .Tú, hérna koma þeir. . .
Gerðu svo vel.
— Þakka þér fyrir. Tíu miðar . . . nei, þetta
tekur ensu tali . . . fimm eru nóg, meir en
nóg . . . Bíðum nú við . . .
— Það finnst mér lika. Þú velur þá úr þessa
fimm . . . sem þú ert viss um að aldrei komi
nninn vinningur á. svo að r-kki hurfi að koma
t'l hess að þú getir nagað þig í handarbökin
eftir á . . .
— Heyrðu, .Tónina — hvernig í ósköpunum
ætti maður að geta sagt slikt fyrir. Þú verður
að ákveða þetta með mér, ég á við, hvaða nú-
merum við eigum að steppa. Þú verður að taka á
þig ábyrgðina Hka, ef svo óliklega skyldi tak-
ast til . . .
— Að hæsti vinningurinn í næsta eða næst-
næsta drætti kæmi einmitt á eifthvert númerið,
sem við sleppum. Nei, .Tón minn sæll. Þessa
ákvörðun verður þú að taka einn. Ég man ekki
betur en þú hafir sjálfur . . .
—- .Tónina . . . þetta skollans ekki sen minni
þitt . . . Bíddu við . . . biddu nú við. Heyrðu,
eigum við annars ekki að endurnýja þá álla i
þetta skiptið, en heita þvi, að fækka þeim svo
um helming næst — ef við fáum engan vinn-
ing. . . .
Dökku augun hans mændu til min í húm-
inu. Það bar meira á þvi, hve nefstór hann
var og hrukkóttur i andliti, vegna birtunnar
frá lampanum sem hékk uppi yfir okkur.
Neðri vörin hafði einhvern tíma höggvizt
sundur og hafði ekki verið saumuð nóau veT
saman. Annar helmingur hennar hafði eins
ng herpzt saman og mvndaði stirðnað glott
nm munninn. Hárið var rautt og hékk i tjás-
um niður á ennið.
— Hann er morðingi. hugsaði ég. Þessar
stórserðu. ógeðslegu hendur kreistu einu
sinni lifið úr lifandi manneskiu.
OHnffevm'rinn sem við unnum 1. var þrung-
inn óhngnaði. Ég var hræddur. Éff var argur
út í verksfiórann. Hann hefði ffetnð látið mig
hafa annan vinnufélaffa. enda hafði ég mót-
mælt hvi.
— Get ég ekM fengið annan mann, hafði
és snfft. svona til revnslu.
— Ég hef engan annan. svaraði verkstjór-
inn.
— En hann er morðinffi . . .
— Sk'ptu hér ekki af hvi. saffði hann i
stvttinffi. — Hér er hað ég sem ræð.
Þessi höffg hnoðsleffffiunnar utnn á ffevm-
inum. skuBu á hHóðhimnunni. HlióðbvTffi-
urnar sveiflllðust f sifelln milii veffffianna.
og voru svo sterknr nð éc átti háfft með að
hola hær. Ellegar hitasvækian. Ég fann svif-
nnn renna undan hothöndinni og niðtir sfð-
urnar. Fnnið rennvott. Og har við hættist
óttinn. Ég herti upp hngann og ávarpaði
hann.
— Þetta er ljóta vistarveran, hrópaði ég.
Hann beygði sig til að heyra, og ég varð
að endurtaka:
— Þetta er auma vistarveran.
— Já, já.
Hann kinkaði kolli hvað eftir annað, svo
sem til að leggja áherzlu á að hann samþykkti
það sem ég sagði. En það var likara því að
svo væri ekki. Enda var hann vtst ánægður.
Éff var vitlaus, að hera það undir hann. Auð-
vifað var hann f sjöunda himni yfir frelsinu,
hann sem var orðinn vanur dýflissuvistinni.
En hvers vegna slepptu beir honum út afftir,
og hvernig stóð á hvf að honum var einmitt
neytt upp á mig? Morðinffia átti að hengja. til
þess að þeir yrðu almennilegu fólki aldrei
að fótakefli framar.
VTÐ athugðum teikninguna og merktum
fyrir þar sem hitaleiðslan átti að liggja i
geyminum. Þar næst sóttum við sívalt járn
og löguðum það eftir teikningunum. Ég
stjórnaði honum. Hann var þægur, en seinn.
Hann hrökk við eins og: bvssnkúla befði hitt hann. öriÖ á neðri
vörinni varð rautt, og eldur brann úr au^unum sem áður voru
svo deyfðarleg. Hann skalf á beinunum beafar hann stóð upp ...
Langir og sterkir fingur hans stirðnuðu upp ...
— Konan mfn hreyfir sig allt of lltið,
sagði eiginmaðurinn og kveikti sér í pípu. —
Ég var að segja henni að stunda leikfimi
til þess að hreyfa sig svolftið.
•— Hvað um sjálfan yður?
— Ég hreyfi mig meira en nóg. Ég er á
þönum allan daginn hjá fyrirtækinu og geug
marga kilómetra á hverjum degi. Ég er
dauðþreyttur f fótunum, þegar ég kem heim.
Það er nú svo. Nú var komið fyrir skrefa-
mæli á hjónunum. Maðurinn „var á þönum“
hjá fyrirtækinu og húsmóðirin heima. Það
verður að játa, að maðurinn sté ekki svo fá
skref á dag . . . nálægt 22.000 . . . en konan
hans sló þetta met glæsilega, þvi að hún sté
næstum 30.000 skref á dag. Þetta kom lækn-
inum ekki á óvart, þvi að hann vissi, að hús-
Þ A Ð E R VK
móðir stfgur að meðaltali um 24.000 til 30.000
skref á dag.
Gamalt og gott — eða gamalt og illt?
Húsmóðirin bjó á einni hæð, næstum nýju
húsi og nýtízkulegu í alla staði. Vinkonur henn-
ar sáröfunduðu hana auðvitað og sögðu oft eitt-
livað á þessa leið:
— Þú átt svei mér gott að eiga þetta nýtizku-
lega eldhús.
í eldhúsinu voru skúffur og skápahurðir úr
teaktré, rafmagnseldavél, stálvaskur, krómaðir
vatnshanar og, að þvi er virtist, allt, sem hús-
móðir óskaði sér — sem sagt draumaeldhús nú-
timakonu. Á hinn bóginn mundi konan eftir
andstyggilegu, gamaldags eldhúsi, leiðinlegum
diskahillum, 'órafjarlægð milli eldhúsborðanna,
ljótum gasofni á gasborðinu þar sem allt var á
rúi og stúi, pottar og pönnur, katlar og krúsir
(en sannleikurinn er sá, að allir eldhúsmunirnir
voru mjög aðgengilegir í þessu gamla eldhúsi).
Nei, frú iSigríður þóttist lánsöm yfir þvi að
hafa eignazt þetta dásamlega, nýja eldhús. Auð-
vitað finnur frú Sigriður oft til verkjar um
1D VIKAN