Vikan - 12.10.1961, Síða 39

þoá 0o tetfum...
að halda þvottinum hvítum og bragglegum ef þér notið
Sparr í þvottavélina. Sparr inniheldur CMC, sem ver
þvottinn óhreinindum og sliti. Sparr gerir hvítan þvott
hvítari og mislitan litsterkari. Kynnið yður verðmuninn á
erlendum þvottaefnum, og yður mun ekki koma til hugar
að nota annað en Sparr upp frá því. SAPUGERÐIN FRIGG
félagsskap samverkamanna minna,
bara fyrir það að halda hlifiskildi
yfir morðingja. Ég var mesti þorsk-
haus, þegar öllu var á botninn
hvolft.
Maður hafði aldrei neitt upp úr
þvi að vera viðkvæmur. Verst af
öllu var þó, að hann grunaði mig
um að vera á þeirra bandi. Og það
var ég reyndar, þegar ofan i kjöl-
inn var lesið. Líklega hataði ég hann
mest af þeim öllum. En ég þoldi
ekki að sjá varnarlausan mann
standa einan gegn öllum hinum. Það
hleypti í mig ólgu. Ég vissi ekki
hvernig það kom til, bara eins og
sundurlaust hugmyndaflug hring-
snerist i hausnum á mér. Mér var
illa við þá hina, og kenndi honum
um allt.
ÞEGAR ég kom aftur úr löngum og
þjarksömum matartíma, sat hann
úti í horni. Hann hélt á hálftæmdri
viskýflösku i hendinni og horfði
bjálfalega á mig. Nú var hvorki
hræðsla né hálfkæringur í augum
hans. Hann saup á til að sýna mér
að hann væri hvergi smeykur.
— Jæja, svo þú drekkur í vinnu-
timanum?
— Já.
— Það er heimskulegt af þér.
— Já ... Aftur saup hann á
flöskunni.
Ég vann eins og óður maður.
Hann hreyfði sig ekki úr horninu.
Það fór siminnkandi i flöskunni. Af
hverju var mannskrattinn að drekka
svona?
— Nú eyðileggur þú allt fyrir þér,
sagði ég snöggt. — Víndrykkja i
vinnutíma verður ekki liðin.
— Það gef ég skít í. Ef ég vil
drekka, þá drekk ég.
— Þú heföir getað beðið.
— Ég vildi ekki biða. — Löng
þögn. — Það kemur stundum fyrir
að brennivínið er min eina huggun.
Það dettur bara svona i mig ... Ég
keypti þessa flösku hjá þeim ensku
í þurrkvinni. Það er góð vara.
Ég var steinhissa á mælgi hans.
Ég fann að honum leið illa.
— Geturðu ekki gert það fyrir
mig að hætta?
— Það er einmitt þín vegna sem
ég drekk, rumdi i honum.
— Er það mín sök?
— Já. Þú veizt að mér fylgir ekki
annað en ófriður. ÞaS hefnist öll-
fcR **
um fyrir það, sem hafa eitthvað
saman við mig að sælda. Ég skil
ekki hvers vegna, en svona er það.
Það eru einmitt þeir er mér fellur
vel við, sem verða fyrir barðinu
á því. Ef það væru elcki nema óvin-
ir mínir sem yrðu fyrir þvi ...
— Þú ert farinn að tala vitleysu.
— Ónei, það er heilagur sann-
leiki. Heldurðu að ég viti ekki að
þú tókst minn málstaö yfir i pípu-
verkstæðinu fyrir hádegið? Hér
hefir þú þótzt beita hörku við mig,
en hjálpaðir mér svo þegar ég var
hvergi nærri. Ég heyrði einhvern
segja frá viðureign þinni við um-
sjónarmanninn. Það þótti mér vænt
um, og þó jafnframt leiðinlegt. Og
þá fór mig að langa til að drekka.
Áfengið skýrir hugsanirnar og eyk-
ur kjarkinn.
Þessi þögli maður var haldinn
þrá eftir að tala hreinskilnislega
við einhvern um sjálfan sig, — mað-
urinn sem meðbræður hans áfelld-
ust fyrir mestu synd sem drýgð
verður hér í heimi, — morð.
— Þarftu að drekka kjark i þig?
— Þú hugsar til mín sem morð-
ingja. Þú getur ekki hugsað þér
morðingja öðruvlsi eu kjarkmeuuL
En það var kjarkleysið sem gerði
mig að morðingja. Ég drap af ótta
við barsmíð. Ég var sterkari en ég
vissi af ...
í einfeldni minni hugði ég mig
geta byrjað nýtt líf, eftir að ég
hafði afplánað dóminn. En þar
skjátlaöist mér eins og þér skjátlast
lika. Fólk sér ekki annað en morð-
ingja í mér. Ef ég klappa litlu barni
með blíðu, kemur móðir þess ótta-
slegin og þrífur það af mér. Þegar
ég tala við meðbræður mína, standa
augu þeirra full af ótta, og þeir
hugsa ekki um annað en að hypja
sig burtu.
Þegar þeir eru margir saman, gera
þeir samtök á móti mér. Ég reyni
að lil'a sem mest út af fyrir mig,
en það er ekki þolað heldur.
Þessi stóri og sterklegi maður
hneig niður í horniö. Tárin runnu
niður kinnar hans og hann hikstaði
hátt. Ég reyndi að hugga hann, en
hann vildi fá So vera einn.
Ég gerði mér erindi út. Þegar ég
kom þangað aftur, undir kvöldið,
var hann farinn.
Ég sá hann aldrei eftir það ...
★
VIKAK 39