Vikan - 12.10.1961, Side 11

Hann vann eins og vél, en hraðinn var ekki
hans eðli. Svo var að sjá sem hann vantaði
alla vinnugleði. Honum stóð á sama hvort
við afköstuðum mikiu eða litlu. Hann gat ekki
glaðzt yfir vel unnu dagsverki.
— Við skulum hraða okkur, hver veit nema
við getum lokið við þessar pipur í dag, sagði
ég og reyndi að hressa hann upp við starfið.
Hnoðararnir höfðu Jsákið sér andartaks hvild.
— Já, svaraði hann áhugalaust.
— Það hefði verið skrambi gaman að geta
komið því af.
— Já.
— Þetta er ákvæðisvinna hjá okkur. . .
— Já.
Þegar við fórum á verkstæðið, til þess að
beygja pípurnar, stóð hann allan tímann við
dyrnar og beið. Honum var alveg sama um
hvernig gekk, eða hvað þeir höfðust að þar
inni. Hann starði tómlega i'ram undan sér
og leit aldrei til hliðar. Hafi um nokkrar
hugsanir verið að ræða hjá honum, hljóta.
þær að hafa verið langt í burtu.
Svona var hann alltaf. Hann hélt sig ætfð
utan við aðra verkamenn. í morgunverðar-
tímanum sat hann á hlemmi hak við matar-
skúrinn. Þar snæddi hann úr matarböggli
sinum einn sér. Þegar rigning var, sat hann
einn sér i öðrum enda matstofunnar. Enginn
slóst í félagsskap með honum. Hann var al-
einn innan um fjöldann, en leitaðist þó aldrei
við að vinna vináttu hinna. Ef einhver yrti
á hann, gaf hann stuttaraleg svör og dræm.
Stundum kom fyrir að hann svaraði alls
ekki. Hann hafði ekki áhuga á neinu, og
félagslyndi var honum óþekkt hugtak. Þegar
umsjónarmaðurinn fór frain á að hann gengi
í fagfélag okkar, færðist hann undan því.
— Þú ert skyldugur lil að ganga í félagið,
hélt umsjónarmaðurinn áfram til að sann-
. færa hann. — Þú verður að greiða þitt tillag,
K I S A M A H
allan likamann, en það er líklega vegna þess að
hun er farin að reskjast. Ekki er hægt að kenna
nýja eldhúsinu um það. . . . Eða hvað?
Arkitektinn er ljótur karl.
Hvað er að borða í dag? Þessi spurning dynur
sýknt og heilagt í eyrum húsmóðurinnar. Við
lítum einu sinni inn í eldhúsið hjá frú Sigríði
og komum að henni, þar sem hún er búin að
.gera upp við sig hvað borða eigi þann daginn
og er farin að matreiða. Hún æflar að búa til
rétt í ofninum, en uppskriftina hafði hún rekizt
á í matreiðslubók, en hún hljóðar þannig:
Á botni smurðs eldfasts fa-ts eru settar liring-
skornar púrrur. Svínamörsbráð er skorin í
þynnur, tiu talsins, sem brúnaðar eru liáðum
megin á þurri pönnu. Þá eru þynnurnar lagðar
ofan á liráa púrruhringa. Ofan á þetta eru sett
25 gr af velhreinsuðum ætisveppum, sem fyrst
eru skornir í tvennt. Þetta er þakið með þykkri
bechamelsósu, kryddaðri salti, pipar og sterkri
papriku. Efst er settur rifinn ostur og smjör-
líkisstykki. Þetta er sett í ofninn og steikt i
'þrjá stundarfjórðunga við 180 stiga hita. Nálega
svo að jni megir njóta góðs af þvi, sem áunn-
izt hefur fyrir atbeina félagsskaparins.
Ekkert svar. Aðeins tvö tómlát og sljó augu,
sem horfðu i aðra átt.
— Ég skal koma með bókina til þin á laug-
ardaginn kemur. Er það i lagi? Þú verður
með?
Hinn yppti öxlum og var sjáanlega leiður á
þessu.
— Þú vilt það ekki?
Þögn.
— Andskotans sníkjudýrið. Morðinginn
þinn.
Hann hrökk við eins og byssukúla hefði
hitt hann. Örið á neðri vörinni varð rautt
og eldur brann úr augunum, sem áður voru
-svo sljó. Hann skalf á beinunum þegar liann
stóð upp. Hann hvessti augun á umsjónar-
manninn og kreppti langa og sterklega fing-
urna. Allt i einu snerist hann á hæli og skund-
aði út.
— Ræfill, hvæsti umsjónarmaðurinn fyr
irlitlega.
-— Þetta hefðir þú átt að láta ógert, sagði
ég i ásökunarrómi.
— Láta ógert, segirðu? Þessi rotta, annar
eins morðingi.
Umsjónarmaðurinn jós yfir mig skömm-
unum.
— Ég veit hvernig þú getur fengið hann
til að ganga í félagið, hélt ég áfram. — Þú
verður að tala við hann undir fjögur augu.
Ég skal koma þvi svo fyrir að þið verðið
tveir einir í geyminum.
—■ Ég einn með þessum morðingja?
Hinir, sem fyrir stundu höfðu ósk-
að öllum morðingjum dauða, og gerðu það
kannski enn, skemmtu sér nú vel á kostnað
umsjónarmannsins.
Framhald á bls. 38.
ERNIG Þ A Ð E R GERT
1% klukkustund tekur að búa til þennan rétt.
Þetta er eftirlætisréttur eiginmanns frú Sigrið-
ar, og við getum fullvissað lesendur um að,
matargerðin tókst prýðilega i þetta sinn.
Á biðstofunni.
Við fylgjumst með frú Sigríði, þar sem hún
er að baka eftirlætisrétt mannsins sins, rétta
úr handleggjunum. . . beygja handleggina. . .
rétta út handlegginn eftir paprikunni ... fing-
urnar skera niður sveppina af mikilli leikní,
beygja hnén djúpt til þess að setja réttinn
inn í ofninn, halla sér áfram til þess að kveikja
á ofninum. Þetta er sannkölluð leikfimi, og
eins og i venjulegri leikfimi verður að fara
eftir vissu kerfi.
Nú stendur ekki leikfimiskennari yfir frú Sigr-
iði, það er fyrst og fremst ekki pláss fyrir hann
í eldhúsinu. Hreyfingarnar þreyta frú Sigríði,
Framhald á bls. 35.
VIKAN 11