Vikan - 12.10.1961, Blaðsíða 26

jSperniandi
skemmfi(e0 éstflr-
efcir
Fí5trikfi fðj'ítvicfe
14. bluti.
Anna tekur forystuna.
Mikki kom ekki inn til að drekka
teið. Eins og venja var til, drukku
þau það úti á veröndinni, og það var
Anna ein, sem veitti athygli fjarveru
hans. Hitt fólkið virtist hafa um ann-
að að hugsa.
Victor sat við hlið Maureen; hann
var mjög ástúðlegur við hana, en
varaðist að líta þangað, sem Lísa sat.
Og Lísa, sem vonaði að sér hefði
tekizt að má á brott öll merki eftir
tárin með köldu vatni og andlitsdufti,
var þvi fegnust hve mjög Cyrus K.
Oglethorpe dró að sér athygli þeirra
hinna. Beryl var því hinsvegar ekki
eins fegin; hún hafði gert Sér vonir
um að allt mundi snúast um sig, en
varð nú að sætta sig við að aldur-
hniginn Bandaríkjamaður, hávær og
umsvifamikill og þar að auki ber-
sýnilega faðir Önnu, stæli af henni
sýningunni.
Cyrus K. var i sólskinskapi. írskur
málhreimur húsmóðurinnar minnti
hann á blessunina hana ömmu hans,
sem hafði verið fædd og uppalin í
Dyflinni, en giftist svo Korneliusi
Oglethorpe, einhverntíma um mið-
bik aldarinnar sem leið.
Og ekki hafði Kitty síður ánægju
af því að komast að raun um að þetta
væri því sem næst samlandi sinn. Hún
sagði honum allt um Monte Paraiso,
og hann hlustaði á hana — meira
að segja af athygli — og síðan tók
hann að segja henni frá ömmu sinni,
sem gifzt hafði skipstjóra á litilli segl-
skútu, farið með honum til Vestur-
heims, og siglingin yfir Atlantshafið
hafði tekið þau fullar fjórtán vikur.
Þá höfðu Oglethorparnir ekki haft
miklu úr að spila; þeim hafði þá enn
ekki komið til hugar að fara að
framleiða gosdrykki, og heitið
„Pepsódi" kom ekki fyrir í frásögn-
inni, svo Beryl fékk ekki minnsta
grun um hver þessi sögufúsi gestur
var. Ekki hafði heldur neinn gerzt
til þess að kynna þau, og það var
ekki fyrr en gamli maðurinn lauk
sögu sinni, og minntist þá á Pepsóda-
verksmiðjurnar, að hún skildi hvers-
kyns var. En þá brá hún líka skjótt
við.
Anna notaði tækifærið, bað við-
stadda að afsaka sig og laumaðist á
brott, en Beryl flutti sig samstundis
í sæti henanr, brosti sínu sætasta
brosi til Cyrusar K. og kynnti sig.
— Herra Oglethorpe; þér verðið
að afsaka, en ég hafði ekki hugmynd
um að þér væruð væntanlegur hús-
bóndi minn. Mér barst svo yndislegt
bréf frá honum Alan Hermann, en
hann minntist ekki á yður ...
Anna, sem var á leiðinni út úr hús-
inu, heyrði ekki svar föður síns, en
hugsaði sem svo, að það væri bezt
að láta þau um það. Vitanlega átti
hún að undirbúa þessi kynni þeirra,
en hún hafði bókstaflega gleymt því.
Hún hafði ekki um annað hugsað
en sársaukann og vonbrigðin í augna-
tilliti Mikka, og beiskjuna í röddinni,
þegar hann svaraði: — Jú, það er
milljón dollara munur.
Estrella, sem stóð á beit úti í nátt-
haganum, hneggjaði til hennar og
bjóst vitanlega við þvi að hún færði
sér gulrót eins og hún var vön, en
nú bar svo við, að Anna virtist ekki
veita henni athygli. Anna hélt rak-
leitt út í bllskúrinn, þar sem Mikki
stóö og gramsaði i hreyfli jeppans,
rétt eins og hann ætti sér ekki aðra
köllun i lífinu.
Gæðingur var að minnsta kosti ekki
í neinum tengslum við bandaríska
milljónara, hugsaði Mikki, þar sem
hann stóð með skrúflykilinn í hend-
inni og starði á líffærin; nei, Gæð-
ingur var í allar ættir kominn af
heiðarlegum, nytsömum bílum •—
kannski ekki beinlínis glæsilegur, en
hann villti ekki á sér heimildir, svo
miikð var vist. Og Þótt hátt léti í
hreyflinum á stundum, þá fór hann
ekki með neltt falsmál.
En allt í einu sá Mikki hvar skuggi
nokkur féll á hreyfilstæðið, og um
leið náði rödd Önnu eyrum hans
gegnum hreyfilgnýinn: — Reyndu að
lækka svolítið í honum skarkalann,
Mikki ...
Mikki gerði sem hún bað. Og Þeg-
ar hann hafði drepið á hreyflinum,
varð þögnin næstum því óþægileg.
—- Ætlaðir þú eitthvað að segja við
mig? spurði hann hæversklega.
Einmitt þessi hæverska hans
breikkaði bilið á milli þeirra um allan
helming. Það varð álíka margar míl-
ur og dollararnir,* sem skildu þau,
hugsaði Anna. Samt sem áður hikaði
hún ekki við að hefjast handa um að
brúa þetta breiða bil.
— Það varst Þú, sem ætlaðir að
fara að segja eitthvað, þegar við vor-
um trufluð áðan, svaraði hún.
— Jæja, sagði hann og lét sem hann
kæmi ofan af fjöllum. — Ekki minn-
ist ég þess.
Hún gekk skrefi nær honum. —
Þú ætlaðir að fara að spyrja mig ein-
hvers, og mig langar til að vita hvað
það var.
— Það skiptir ekki neinu máli,
svaraði hann stuttur í spuna. Hann
ætlaði enn að fara að fást við hreyf-
ilinn, en þá var tekið um úlnlið hon-
um, mjúkri og svalri hönd.
— Það skiptir mig miklu máli,
mælti Anna biðjand’. — Mikki minn,
hvers vegna geturðu ekki spurt mig
þess, sem þú ætlaðir?
Hann stóð þögull eitt andartak og
fann vakna hjá sér sterka löngun til
þess að bera hönd hennar að vörum
sinum. Þess í stað sagði hann: —
Ég get ekki kvænzt Marianne Oglet-
horpe ...
Það lék bros um varir henni. —
En góði, bezti ... Þegar við erum
gift, heiti ég ekki lengur Marianne
Oglethorpe, heldur Marianna Trem-
ayne. Eða bara Anna Tremayne, ef
þér líkar það betur.
— Þú verður dóttir föður þíns eftir
sem áður, mælti hann. Og allt í einu
fékk gremja hans útrás. — Anna,
hversvegna sagðir þú mér ekki hver
þú ert? Hversvegna varstu að vekja
hjá mér þessa tálvon?
Anna hló. — Ég fékk ekki ráðrúm
til þess, svaraði hún. — Það var ekki
liðið nema andartak frá því að þú
losnaðir úr fjötrinum við Beryl. Svo
varð hún alvörugefin aftur, kom svo
nálægt honum að lokkar hennar
snertu vanga hans. — Hvað heldurðu
að mér hafi eiginlega gengið til, þeg-
ar ég skrifaði Alan Hermann? Ég
var svo reið við pabba, að ég vildi
ekki fyrir nokkurn mun að hann
fyndi mig, og samt sem áður tefldi
ég á þá hættu með bréfinu — ein-
göngu vegna þess, að ég ann þér svo
heitt Mikki, að ég gat ekki annað
en . storkað þeirri hættu.
Hún lagði armana um háls hon-
um, áður en hann gat komið i veg
fyrir það. — Ég veit líka að Þú
elskar mig, mælti hún lágt, — Það
vannst Þér þó tími til að segja mér.
Gerðu það þessvegna fyrir mig að
spyrja hvort ég vilji verða konan þín.
Og ég skal heita þér því að verða
þér góð eiginkona.
I-íann maldaði i móinn eítir megni.
Reyndi að koma henni í skilning um
að sennilega liðu mörg ár, áður en
hann færi að fá sæmilegar tekjur af
gistihúsinu . . . að faðir hennar mundi
risa öndverður gegn slíkum ráðahag
... að þetta væri barnaskapur og
flónska. En samt sem áður þráði hann
hana svo heitt, að hann hafði vafið
hana örmum áður en hann vissi af
og þrýst henni að sér.
•— Anna, við verðum að líta á þetta
af skynsemi; skilurðu það ekki ...
Mjúkum lófa var lagt á varir hon-
um. — Ég skil ekki neitt, sagði hún.
Veit ekki neitt annað en það, að
þú hefur ekki kysst mig enn . ..
Langar þig ekkert til að kyssa mig,
Mikki?
Við þeirri spurningu var vitanlega
ekki nema eitt svar. Og að Því loknu
var sem allar mótbárur rynnu út í
sandinn.
Jafnvel dollaramilljónirnar stór-
féllu i verði við slíkan koss. Og þegar
Mikki sá bálið, sem kossinn kveikti
í augum Önnu, fann hann, að hann
varð að brjóta alla mótspyrnu á bak
aftur. Vitanlega hlaut honum að tak-
ast það, þegar Anna stóð við hlið
honym — þá var honum ekkert ó-
mögulegt. Ekki einu sinni það örð-
uga verkefni, sem beið hans hér að
Monte Paraiso. Með önnu við hlið
sér, skyldi honum takast að sýna hin-
um mikilláta Cyrus K. Oglethorpe, að
hann væri ekki neinn veifiskati.
Hrifningin og sigurvissan, sem
gagnrýni Beryl hafði slævt, blossaði
upp aftur hið innra með honum, þeg-
ar Anna mælti: — Já, Mikki, ég veit
þér tekst það allt saman. Með
sjálfri sér varð hún hissa á Því, að
hún skyldi ekki hafa veitt því athygli
fyrr hve neffríður hann var. Og enn
hafði hann ekki spurt hana beinum
orðum hvort hún vildi verða eigin-
kona hans — en það var eins og
þeirrar spurningar þyrfti ekki leng-
ur við.
Fyrir rétti.
En sú heppni, að ég skyldi fá að
kynnast yður á svo óvæntan hátt,
masaði Beryl ísmeygilega og starði
bláum augum sínum á Ceryl K. sem
ekki virtist þó kunna að meta alla
þessa ástúð hennar. — Satt bezt að
segja þá var ég dálítið kvíðandi, en
nú, þegar ég hef kynnzt. yður og
komizt að raun um hve þér eruð
ágætur, þá finn ég að þetta verður
allt í lagi, skiljið þér ... Og enn hló
hún. — Ég er allsendis ókunnug i
Bandaríkjunum. Við mamma, skiljið
þér . . .
Ef hún fer að Þylja honum alla
ævisögu sina, verður ekki langt þang-
að til berserksgangur rennur á gamla
manninn, hugsaði Lísa með sér og
fór að bera inn bollana. Þau hin
voru staðin upp frá borðinu; Victor
var setztur við að skrifa umboðs-
manni sínum, en Kitty og Maureen
voru farhar að taka til í herberginu,
þar sem hinum nýja gesti skyldi bú-
inn svefnstaður. Og Cyrus K. virtist
vera að glata stjórn á sér, þegar
Beryl hafði masað án afláts í meir
en hálftíma.
Loks fannst Lísu tími til Þess kom-
inn að veita honum nokkurt lið. -—
Ef þú ætlar að verða herra Oglet-
horpe og önnu samferða til New
York i fyrramálið, Beryl, held ég að
þú ættir að fara að ganga frá far-
angri þinum, sagði hún.
Beryl var að þvi komin að svara
að enn væri nógur tími, en kom í
sömu svifum auga á þau Mikka og
Önnu, þar sem þau komu upp að ver-
öndinni. Hún fann, að það mundi ekki
verða auðvelt fyrir sig að ræða við
Oglethorpe í áheyrn Mikka, eftir það,
sem á undan var gengið. Þess vegna
brosti hún enn einu sinni sínu blíð-
asta brosi, um leið og hún mælti: —
Já, það er satt; mér er vist bezt að
fara að taka til hendinni ...
Hún skokkaði inn i húsið um leið
og þau Anna og Mikki komu upp á
veröndina. Og Cyrus K., sem var orð-
ið gramt í geði yfir öllu masinu í
Beryl, lét það nú óðara bitna á dótt-
ur sinni. — Marianna, þrumaði hann.
— Því í skrattanum fórstu að skrifa
Alan Hermann og biðja hann fyrir
Þetta stelpugaflhlað?
— Eitthvað varð ég til bragðs að
taka, svaraði Marianna. — Hún var
trúlofuð Mikka, og ég ætlaði mér að
klófesta hann, skilurðu.
Lísu varð litið á Cyrus K. og sá
ekki betur en hann væri að því kom-
inn að kafna. Hann varð dreyrrauður
í framan og virtist ekki geta komið
upp orði. Lísu datt fyrst í hug, að
hún yrði að koma karlinum til að-
stoðar — en þetta kom henni i raun-
inni ekki við; henni var nær að halda
sig frammi í eldhúsinu.
Loks gat Cyrus K. stunið upp: —
Heyrðu mig, Marianna; ef þetta á að
vera einhver fyndni ...
■— Alls ekki, svaraði Anna. — Ég
hef verið ástfangin af honum, siðan
ég fyrst man eftir mér.
— Ástfangin? þrumaði Cyrus K.
— Þú varst ástfangin af þessum
skeggjaða saxófónleikara. Þú sórst,
að þú skyldir giftast honum ...
— Já, og eingöngu vegna þess að
þú lagðir blátt bann við því að ég
umgengist hann, svaraði Anna. —
Við erum svipuð að skapferli, þú og
ég. Það er gallinn. Við verðum viti
okkar fjær, ef okkur er sýnd einhver
mótspyrna, hefurðu sjálfur sagt. Og
ef þú ferð að sýna mér einhverja
mótspyrnu, hvað þetta snertir ...
Cyrus K. barði í borðið og öskraði
svo undir tók i fjöllunum. — Mót-
spyrnu ... einmitt það, já. Hvað á
ég þá að segja ... ha?
Þá gekk Anna til hans og lagði
armana um háls honum. — Þú átt
að óska mér til hamingju og gefa mér
blessun þína, mælti hún lágt. — Þú
hafðir að visu á réttu að standa, hvað
þennan saxófónleikara snerti, og
það fann ég raunar strax, þótt ég
vildi alls ekki viðurkenna það. En
Mikki er alger andstæða hans. Hann
hefur til dæmis aldrei snert saxófón
... Rödd hennar titraði og augu henn-
ar blikuðu eins og stjörnur. — Og
mér þykir svo innilega vænt um hann.
26 VUCAN