Vikan - 12.10.1961, Blaðsíða 33

Bridgestone 7
er
hezta bifbjólid
STRÁKAR!
BRIDGESTONE 7 „skellinaðran“ er vönduð, kraft-
mikil og sparneytin, um leið og hún er falleg.
Það verður alls staðar tekð eftir ykkur á BRIDGE-
STONE 7.
Komið og fáið myndir og allar upplýsingar hjá
okkur.
New York og fara að svipast um eftir
íbúðinni ...
Samt sem áður hafði henni dottið
það i hug, þegar hann sagði henni
að nú hefði leikritið verið tekið til
sýninugar, að eiginlega gæti hún þá
slitið trúlofun þeirra, án þess að sagt
yrði með sanni að hún hagaði sér á
sama hátt og Beryl. Ii'n hann unni
henni, og hún var i rauninni hrifin
af honum, og ef hún sliti trúlofuninni,
varð hún að dveljast áfram í Brasiliu
— og það var enn lengra frá Bret-
landi en hún mundi verða i New
York.
— Þetta verður dásamlegt, sagði
hún við sjálfa sig og seildist eftir
varalitnum. Hún hafði dökka bauga
undir augunum, sem púðrið megnaði
ekki að dylja. Hún hafði sofið illa
að undanförnu. Vitanlega hafði hún
kviðið þvi hvernig fara mundi með
leikritið, ekki var það annað. En nú
þurfti hún ekki að hafa áhyggjur af
því framar, og ekki heldur af fram-
tiðinni — hvorki sinni framtíð eða
fjölskyldunnar, fyrst það kom á dag-
inn að þessi Anna var dóttir milljón-
ara, sem var fús til að leggja fram
altl það fé, sem með þurfti til þess
að reisa þarna fyrsta flokks gistihús
... Paradis fjallanna, eins og þau
hafði öll dreymt um. Nú var sem sé
ekki annað eftir, en að þau Victor
héldu til New York og ákvæðu brúð-
kaupsdaginn ...
En hún ætlaði ekki að klæðast
hvítu á brúðkaupsdaginn, því var hún
staðráðin í. Hún vildi ekki heldur að
hjónavigslan færi fram i kirkju; hún
vildi ekki að neitt minnti á brúðkaup
það, sem einu sinni hafði verið
ákveðið — endur fyrir löngu, að
henni fannst. Hún vildi að þetta
brúðkaup yrði að öllu leyti með
bandarísku sniði. Bandarikin yrðu
hennar framtíðarland, hún vildi
gleyma Bretlandi og öllu þvi, sem
brezkt var, gleyma fortíðinni ...
BréfiÖ í 'handtöskunni ...
Þú kemur fljótt heim aftur, sagði
Mikki og lagði vangann að kinn Önnu.
— Já, svaraði Anna. — Þú skalt
ekki þurfa að bíða lengi. En ég verð
að kaupa mér fatnað fyrir brúðkaup-
ið, skilurðu ...
— Konur og föt, alltaf sama sagan,
tautaði Mikki.
Anna hló. — Ekki viltu þó að eigin-
konan þín verði þér til skammar í
klæðaburði, sagði hún. — Ætli Þú
kjósir ekki heldur að geta verið stolt-
ur af henni ...
— Eg er stoltur af Þér, eins og
þú ert, svaraði Mikki og virti hana
fyrir sér, tóggranna og iturvaxna í
ljósrauða silkikjólnum.
Það kom glettnisglampi i augu
henni. — Leizt þér þá lika svona vel
á mig, þegar þú sást mig fyrst ...
daginn,’sem ég kom hingað? spurði
hún.
Hann minntist þess, að þá hafði
hún verið klædd kápu, sem var henni
allt of stór, borið hattkúf ferlegan
og stór sólgleraugu. Og nú spurði
hann hana, hversvegna hún heíði
verið þannig til fara.
— Eg var að gabba blaðamennina,
skilurðu, svaraði hún. — Það höfðu
birzt fregnir um það á forsiðum stór-
blaðanna, aö ég væri strokin að lieim-
an með saxófónleikai'anum, og blaða-
mennirnir eltu mig hvarvetna á
röndum. Mig langaöi ekkert til að
einhver þeirra færi að veita mér eftir-
för hingað; mér leið illa, og ég vildi
helzt fara huldu höfði.
— Og gott var að þér tókst það,
svaraði Mikki. — Og ef þú heíðir nú
ekki rekizt á auglysinguna okkar í
biaðinu ...
-— En ég rakst á hana, og Það gerði
gæíumuninn. Og eftir svo sem viku
eða hálfan manuð verð ég komin
hingað aftur, Þvi heiti ég ... og Þá
getum við undirbúiö bruókaupiö.
Loksins, hugsaði Beryl og brosti
við spegilmynd sinni, loksins fæ ég
not iyrir öli iínu fötin, sem ég keypti
mér til feröarinnai’.
Hún skoðaði sjálfa sig með vel-
þóknun i krók og kring i stóra spegi-
inum i sveinherbergmu. Hún var
komin i ljósbiau silkidragtina, sem
hún hafði aidrei haft tækifæri til
að skarta í eftir að hún kom til
Monte Paraiso, og haíði sett upp
hattinn, sem heyrði dragtinni tii.
Varaiiturinn var i samræmi við
naglalakkið, sokkarnir svo næíur-
þunnir, að þeir urðu vart greindir
á fótieggjunum, hælarnir háir og
hvassir ... allt var þetta eins og það
átti að vera.
Hún reyndi að finna eitthvað, sem
betur mætti fara ... það var kannski
að handtaskan væri helzt til stór og
áberandi. Betra að hafa Þá hvítu.
Hún tók hvitu töskuna, og íór að
láta í hana, það sem hún haíði með-
ferðis í hinni. Og þá var það, að hún
rakst á tvö sendibréf. Annað var
bréfið frá móður . hennar, sem hún
reif í smásnepla . . . bréfið, sem valdið
hafði henni ósegjanlegum vonbrigð-
um.
En hitt bréfið . . .
Hún las utanáskriftina. Það var
til Maureen; hún hafði tekið það i
pósthúsinu um leið og hitt, en stein-
gleymt Þvi. ■— Afs. Andy Connor, stóð
á bakhlið þess ... Andy Connor, var
það ekki fyrrverandi unnusti Maur-
een, hugsaði hún með sér.
Framhald í næsta blaði.
FLÖKKUSTÚLKAN.
Framhald af bls. 7.
„Þegiðu!" skipaði hann og kallaði
síðan hátt gegnum dyrnar; „Hver er
þar?"
Honum fannst hann heyra rödd
svara, en vegna óveðursins og hávað-
ans i tíkinni gat hann ekki greint
nein orðaskil. Hann sneri lyklinum i
skránni og dró slagbrandinn frá.
Stormurinn Þeytti hurðinni upp á gátt
og rigningin fossaði inn.
Á þröskuldinum stóð kona, alvot
og illa til reika. Hún lyfti höfði og
deplaði augunum móti birtunni, með-
an vatnið helltist niður af hattbarð-
inu og blautt, svart hárið lamdist
um augu hennar.
„Guð rninn góður!" Drummond
starði á þessa aumkunarverðu sjón
andspænis sér, umlukta ramma dyra-
gættarinnar.
„Inn með þig, í öllum bænum!"
Hann skellti hurðinni aftur og lét
slagbrandinn fyrir. Konan stóð hreyf-
ingarlaus úti við dyr.
„Komdu að eldinum! Hamingjan
sanna!"
Hann ýtti baðkerinu til hliðar og
dró fram stól. Tikin, sem hafði látið
sefast við framkomu húsbónda síns,
læddist nær og tók að sleikja kalda
og dofna hönd konunnar.
Drummond kom með glas, hálffullt
af viskíi. Hann fyllti það af sjóðheitu
vatni og rétti konunni.
„Drekktu þetta!" skipaði hann og
tók rennblautan hattinn, sem hún
hafði tekið af sér.
Hún dreypti á viskíblöndunni og
rétti honum síðan glasið aftur, en
hann neyddi hana til að taka við því
aftur og tæma til hálfs.
Vatnið tók nú að gufa upp af gegn-
blautum fötum konunnar. Maðurinn
sagði, að hún yrði að fara úr. Hún
neitaði; en á meðan þau þrættu um
þetta varð honum ljóst, að það var
ekki sakir blygðunar, heldur einhvers
annars. Loksins hreyfði hún sig, þeg-
ar hann sagði við hana, að hún gæti
ekki setið þannig í vosklæðunum alla
nóttina, og ef hún léti ekki segjast,
mundi hann hafa áhyggjur og kostnað
af jarðarför hennar.
Hún leit á hann með Þögla bæn
dýrs í augunum; síðan sneri hún sér
undan. Það var gott að vera komin
inn í skjól fyrir stormi og regni;
það var gott að sitja við eld; það var
gott að vera skipað af karlmanni.
Henni fannst hún Þegar vera hress-
ari og styrkari.
„Gott og vel,“ sagði hún skyndi-
lega og stóð á fætur. Hann var ekk-
ert með neina uppgerðarhræsni og
leit ekki undin.
Hún brosti við honum — einkenni-
legu, daufmildu brosi, sem enginn
losti fólst í.
Hún byrjaði að hneppa frá sér
þunnri, gegnvotri treyjunni, sem
hafði verið hneppt upp 1 háls. Strax
við annan hnappinn sá hann, að hún
var í engu innan undir. Hún hélt
áfram að hneppa frá sér treyjunni;
að því loknu fór hún úr henni með
hægð. Hún var í engu ofan við pilsið:
frá mittislindanum og upp úr var
hún nakin, og húð hennar glitraði af
regni, sem hafði þrengt sér gegnum
þunna treyjuna.
Hún leit undan.
„Það var þess vegna," hvíslaði hún.
VikAN 33