Vikan - 12.10.1961, Blaðsíða 36

sem
húðin finnur ekki fyrir
fað verðið pér að gera! Raksturinn sem það gefur er alveg ótrúlega mjúkur og pægilegur. Skeggið
hverfur án þess að maður viti af pví. Þó húð yðar sé viðkvæm, er varla hægt að trúa pví að
rakblað hafi verið í vélinni, ef notað er Blátt Gillettc Extra. 5 blöð aðeins Kr. 2M0
Pað er pess virði að reyna pað
f blýant upp úr vasa slnum og tók aO
rissa Par upp eftirmynd teikningar-
innar á veggnum; hann bar blýant-
inn hratt, og þaö stóðst á endum, að
hann hafði lokið eftirmyndinni og
stungið umslaginu í vasa sinn, þegar
Corrigan svaraði síðustu spurning-
unni. Þegar út fyrir kom, athuguðu
þeir eftirmyndina á umslaginu, og
kom saman um að hún mundi ná-
i kvæm í flestum atriðum — nema
| hvað Dermot hafði gleymt stærðar-
j hlutfallalínunni neðst í vinstra horni
! teikningarinnar. Hann brá sér þvi nú
j aftur, lézt hafa gleymt vettlingunum
í sínum og svipaðist um eftir
þeim, en virti teikninguna fyrir sér
í laumi og dró siðan hlutfallalínuna
upp eftir minni, þegar hann kom út
aftur.
Siðan gengu þeir inn í borgina og
settust þar inn á drykkjukrá eina á
meðan þeir biðu eftir áætlunarbíln-
um. Þar gáfu Þeir sig á tal við
nokkra menn og létu með gætni orð
berast að hinni væntanlegu flughöfn;
kváðust vera ráðnir þar til vinnu,
en annaðhvort voru náungar þessir
næsta ófróðir, eða þeir vöruðust að
veita nokkrar upplýsingar, svo þeir
tvímenningar urðu einskis visari.
6.
Uppskeran var komin í hús; þeir
O'Neillsfeðgar sátu við arininn, en
Kathleen sat við borð, taldi eggja-
peningana og reiknaði á pappírsbláð.
Bella sat fyrir enda borðsins og stag-
aði í sokka. — Ég Þyrfti að fá nýjan
kjól, mælti hún og leit sinum stóru
og sakleysislegu, gráu augum á móð-
ur sina, sem nefndi tölur og sterlings-
pund í hálfum hljóðum, lagði saman
eða dró frá.
— Eg verð að fá nýjan kjól, svo
kærastanum lítist betur á mlg, söngl-
aði Dermot ertnislega. En Bella lét
ekki á svari standa frekar en hún var
vðn, og Þannig glettust bau I orði
um hrið. Móðir hennar kvað hana
ekki hafa neina þörf fyrir nýjan kjól
að svo stöddu; aftur á móti þyrfti
Dermot að fá nýja yfirhöfn, Ned nýja
skó — og faðir þeirra ný föt, ef hann
vildi ekki vera heimilinu til skamm-
ar. Patrick gamli spýtti I glæðurnar;
kvað gömlu fötin duga, þau væru
enn sem ný, þótt hann hefði átt þau
I tólf ár. En kona hans lét sig ekkl.
— Maður gæti haldið, að þau hefðu
lent í þreskivélinni, sagði hún.
— Jæja, ef peningarnir fyrlr eggin
og mjólkina . . . laumaði Patrick út
úr sér og glotti við.
— Það er eins og þið ætlizt til að
ég sjái heimilinu fyrir öllu með þess-
um fáu skildingum, sem ég fæ fyrlr
eggin og mjólkina, svaraði Kathleen.
— Þið ættuð að gefa Dermot fyrir
klippingu, varð Bellu að orði. Nema
hann ætli að láta sér vaxa svo sltt
Skæruliðar næturinnar.
Framhald af bls. 15.
til í tuskið, ef svo bar undir. Hann
var kvæntur en hjónabandið barn-
laust. Skósmíðavinnustofa hans var
einskonar samkomustaður allra borg-
arbúa og manna úr nágrenninu,
bænda, verkamnnna, sendla, vörubíl-
stjóra og námsmanna, og jafnvel
heimili hans stóð öllum opið allan
sólarhringinn að kalla. Þegar ein-
hver úr héraðinu hvarf til Banda-
ríkjanna, Bretlands eða Irska frí-
ríkisins, kom hann síðast við hjá
Hannafin, þegar hann fór og fyrst,
þegar hann kom heim aftur. Hannafin
vissi allt um alla, og gat rætt við
hvern mann þau málefni, sem við-
komandi hafði helzt áhuga á, þvi að
hann var fjölfróður og víða heima.
Orðheppinn var hann og glettinn í
máli, og kom þar enginn að tómum
kofunum . . .
5.
Þeir Dermot og Corrigan lögðu af
staö með áætlunarbílnum til Terman
snemma á mánudagsmorgun. Það
var hellirigning og kalt I veðri. Þegar
bílstjórinn heyrði erindi þeirra til
Terínan, kvað hann það ótrúlega hátt
kaup, sem þeir brezku greiddu viS
flugfhafnargerðina. Fullorðin kona,.
sem sat gegnt Þeim í bílnum, sneri
sér að Dermot og spurði hvort hann
væri sonur Patricks O'Neill í Dunc-
rana.
— Ég þóttist þekkja svipinn, sagði
hún, þegar Dermot kvað svo vera.
Ég man vel eftir honum, þegar hann
kom á dansleiki í Tullyodonnel, og
það eru þó meira en þrjátiu ár síð-
an. Sá var nú sporléttur á gólfinu.
Hvernig er hann til heilsunnar?
— Stálsleginn, svaraði Dermot.
Jæja, svo hann var gefinn fyrir dans.
En ef ég minnist á það að fara á
dansleik, rekur hann upp slikt ösk-
ur, að það heyrist alla leið til Belfast.
— Taktu ekki mark á því, sagði
konan og vafði að sér sjalinu. Við
verðum sísvona, þegar við eldumst
— öfundum unga fólkið.
Stundarkorni síðar stóðu þeir fé-
lagar úti fyrir lágreistri skrifstofu-
byggingunni. Enn rigndi og úti á
Lough Neagh var hvitt I fjölL Inni
á ganginum var biðröð vinnuum-
sækjenda. Dermot bauðst til að
standa í röðinni svo Corrigan gæti
svipazt um úti við ef hann gæti orðið
einhvers áskynja. Skömmu siðar kom
Corrigan inn aftur; röðin þokaðist
nær skrifstofudyrunum. Þegar inn
kom, blasti uppdrátturinn umræddi
við sjónum þeitra, þar sem hann
hékk á vegg, en tvelr menn sátu við
skrifborð á miðju gólfi og sneru baki
við honum. Þegar röðin kom að
Dermot, spurðu þeir hann margs —
hvaða atvinnu hann hefði stundað,
um nafn og heimilisfang og skóla-
göngu og annað þessháttar. — Þetta
verður erfið vinna, sagði annar
þeirra. Þið verðið látnir aka grjóti
á handvögnum.
— Mér stendur á sama um það,
svaarði Dermot og lá við að hann
reiddist. Ég kippi mér ekki upp við
erfiðið.
Maðurinn virti fyrir sér þreknar
herðar hans og axlir og kinkaði kollL
— Næsti, kallaði hann.
Á meðan Corrigan var spurður
spjörunum úr, stóð Dermot á bak við
hann, svo þeir við skrifborðln gátu
hár, að hann geti látið hárgreiðslu-
konu leggja Það. . . .
Þetta var nóg til þess að enn sló
í brýnu með Þeim, Dermot og Bellu.
Loks þótti Ned nóg um hnippingarn-
ar; hann reis á fætur, tók harmonikk-
una og fékk Bellu og bað hana taka
lagið. Bella varð við áskorun hans
og hóf að syngja gamalt, írskt Þjóð-
kvæði, kvæðið um frelsishetjurnar,
sem fórnuðu lífi sinu fyrir Irland.
Bella hafði góða söngrödd, og ekkert
skorti á skap hennar og tilfinningar
til að túlka þetta gamla ljóð og lag,
sem er í senn þrungið viðkvæmni og
karlmannlegu þreki.
Patrick gamli varp þungt öndinni,
þegar söng hennar var lokið. — Dýr-
legt kvæði, sagði hann. Og þú syng-
ur það ðldungis eins og hann Vincent
sálugi . . .
Dermot reis á fætur. — Ég ætla að
skreppa til bæjarins, sagðl hann.
— Skilaðu kveðju minni til henn-
ar, mælti Bella. Og segðu henni, að
hún skuli varast heyhlöðurnar.
— Þetta stelpusnatt, tautaði Pat-
rick gamli. Þegar ég var ungur lét
ég mér nægja að hitta þær einu «irmi
I mánuBL ^
36 vikán