Vikan - 16.11.1961, Qupperneq 6

Catherine var að kveikja á háu, rauðu kertunum á
matborðinu, þegar dyrabjöllunni var hringt. Hún þaut
af stað til að opna, en stanzaði augnablik til að virða
fyrir sér borðið. Það glampaði á silfur og kristall á
gljáfægðri borðplötunni, þar sem hún hafði lagt á borð-
ið fyrir tvo. Henni varð litið á spegilinn yfir arin-
hillunni, og hún varð ekki fyrir vonbrigðum. Augun
ljómuðu og hárið liöaðist mjúklega niður eftir vöng-
unum. Hún vissi ekki hvort það var ást hennar á Ian
eða hinn lilýlegi bjarmi frá kertaljósunum, sem gerði
hana svona kvenlega og ólika hinni öruggu kaupsýslu-
konu, sem hún var vön að sjá. Ef hann spyr mig ekki
i dag, hugsaði hún, gerir hann það aldrei.
lan sneri baki við henni, þegar liún opnaði dyrnar.
Hann stóð á hinni agnarlitlu grasflöt og horfði á fætur
fólksins í gegnum grindverkið fyrir ofan. Hann var í
illa pressuðum fötum og hlustpípan hékk niður úr
öðrum vasanum.
— Maður verður óhugnanlega margs visari af þvi
að virða fyrir sér göngulag fólks, sagði hann. — Ég
furða mig á þvi að engri spákonu skuli hafa dottið
í hug að notfæra sér þetta.
— Fyrst ég bý í kjallara ætti ég að taka þetta til
athugunar, þegar ég verð spákerling, sagði Catherine.
Þegar hún bauð honum inn i stofuna, iivarflaði það
að henni, að ef til vill væri allt með óþarflega mikl-
um hátiðabrag. En hann virtist ekki taka eftir neinu
nema hennar eigin útliti, og það lell honum augsýni-
lega vel i geð.
-— Þú litur út eins og þú sért að halda upp á eitt-
hvað sérstakt.
— Það má ef til vill kalla ])etta skilnaðarveizlu sagði
hún. ■— Ég legg af stað í eina af þessum ferðum min-
um í fyrramálið — fyrsti áfanginn er Svíþjóð. Hún sneri
baki að honum, líegar hún hellti sjerríinu í glösin,
svo liann sæi ekki að höndin titraði. Honum hafði
verið kunnugt um það í nokkra daga að hann tæki
að fara, og með sjálfri sér hafði hún vonað að hann tæki
af skarið og segðist eklti geta verið án hennar en
ekkert slíkt gerðist.
Hún rétti honum glasið og hann brosti til hennar,
eins og hún ætlaði aðeins að skreppa burtu einn eða
tvo daga.
— Góða veiði, sagði hann og lyfti glasinu. Henni
var skapi næst að kæfa hann með hlustpípunni, en
i sömu andránni gerði hún sér Ijóst hve hann var
magur og þreytulegur.
— Var mikið að gera hjá þér í dag? spurði hún.
— Ekki venju fremur. Alec hringdi til mín rétt áður
en ég fór. Hann er með slæmt kvef og verður að liggja
í rúminu. 4
— Ó Ian, þarft þú þá að vera á vakt? Hann kinkaði
kolli. — Því miður ástin mín.
Ástin min, hugsaði Catherine. Hann kallar mig ástina
sína, og meinar ekkert með þvi. Þarna situr hann
eins og ánægður köttur og ég er að deyja af ástarþrá.
Hann hallaði sér aftur á bak og teygði úr löngum
fótleggjunum. Það munaði minnstu að hún sækti skemil
handa honum, svo hann gæti hvílt sina lúnu fætur,
og setti púða við bakið á honum.
— Jæja, þá er vist bezt að ég komi strax með mat-
inn, sagði hún. Hún reyndi að herða upp hugann þegar
hún fór fram í eldhúsið. Þú verður að leyna tilfinn-
ingum þínum, Catherine, sagði hún við sjálfa sig. Þú
ert ef til vill vönust því að eiga frumkvæðið og taka
ákvarðanir, þegar starfið er annars vegar, en í hjóna-
bandinu gildir ekki það sama. Það skaltu hafa hug-
fnst. Hjónaband, hugsaði hún gröm, til þess þarf þó
alltaf tvo aðila. Þegar hún kom inn með súpuna, sat
hann og athugaði vegabréfið, sem lá á arinhillunni.
Myndin hafði verið tekin skömmu eftir að hún fékk
yfirboðarastöðu á stórri ferðaskrifstofu og hún var mjög
alvarleg og einbeitt á svipinn.
— Þetta er mynd af konu, sem gengur upp i starf-
inu af lifi og sál, sagði Ian.
— Þessar passamyndir eru alltaf svo vondar, sagði
hún. — Ég er alls ekki svona. En hafði atvinna hennar,
sem var i því fólgin að athuga gististaði víðs vegar í
Evrópu — ekki einmitt gert hana svona kaldrifjaða
VIKAN