Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 25

DERMOT reis eltki úr rekkju fyrr
en um hálfníuleytið morguninn
eftir; settist framan á og athug-
aði skrámurnar á hnjám og fótleggj-
um, klæddi sig síðan og gekk fram I
eldhúsið. Ned sat við eldinn, þung-
brýnn og bar þess greinileg merki,
að hann hafði drukkið lengi nætur.
Bella bar morgunverð á borð, en for-
eldrar þeirra höfðu farið til kirkju að
hlýða morgunmessu. Þau hlustuðu á
morgunfréttirnar í útvarpinu — Þjóð-
verjar höfðu ráðizt inn í Rússland.
— Þá dregst innrásin í England að
minnsta kosti í ár, varð Dermot að
orði. Þýzki herinn verður fyrst að
sigra Rússa. Og þetta gerir irska
þjóðfrelsishernum örðugra fyrir; þeir
hafa treyst þvi að Þjóðverjarnir réð-
ust inn í England þá og Þegar. Ég
fæ ekki skilið að hann þoli þá bið og
eiga stöðugt í höggi við lögregluna.
— Mikil guðsblessun mætti það
vera, sagði Bella.
Þau snæddu morgunverðinn og
bjuggust síðan til kirkju. Að árdegis-
messu lokinni kom Dermot við hjá
Hannafin, sem spurði hvort hann
heiði gert alvöru úr því að tala við
lögregluna. Dermot játti þvi og held-
ur seinlega.
-— Þá er þér betra að fara varlega.
— Ég geri það. Annars legg ég af
stað til Bretlands á morgun.
— Og þú heldur þig heima í dag?
spurði Hannafin.
— Já. Þegar ég er kominn he.rn,
hreyfi ég mig ekki út fyrir hússins
dyr, þangað til ég legg stað í fyrra-
máiið.
— Þú ferð með níulestinui.
— Já.
— Líttu við um ieið og þú farð.
Dermot hét Því, kvaddi Hannatin
og hélt af stað heimleiðis um a rðar
götur. .Tatnvel kettirnir héldu sig inni
við sunnudögum. Minningarnar
sóiíu að honum; það gat orðið iangt
þungað til hann gengi aftur um þess-
a’ götur, þar sem hann átti svo mörg
sp ,r frá bernsku og æsku. Hann vakn-
aði af hugleiðingum sínum við
hreyfilgný, bíll nálgaðist, ók fram úr
honum og nam staðar. Framdyrnar
opnuðust, McGinnis, Malone og Þeir
Mclntyres bræður stukku út. Der-
mot hugði fyrst á flótta, en fannst
það mundu bera vitni um hugleysi.
Þeir fjórir umkringdu hann sam-
stundis, hrundu honum inn í bíhnn,
bundu hendur hans á bak aftur og
óku af stað. Quinn sat undir stýri.
— Meiri barsmíð? spurði Dermot.
— Mál þitt kemur fyrir herrétt,
svaraði McGinnis.
— Það er óþarfi, sagði Dermot. Ég
skýrði lögreglunni einungis frá því
að árásin væri fyrirhuguð. Nefadi
engin nöfn.
— Þú getur skýrt frá því, pegar
rétturinn kemur saman.
— Hvenær verður það?
—- I nótt . . . Það lcoma menn frá
yfirherstjórninni hingað undir mið-
nættið, varð Malone að orði.
Þeir óku um úthverfi bæjarins,
námu staðar úti fyrir litlu vöru-
geymsluhúsi, leiddu Dermot inn,
fjötruðu fætur hans ramlega og vörp-
uðu honum út að vegg. Dermot var
hinn djarfasti og hafði í hótunum
við þá. „Það væri hyggilegast af
ykkur að skjóta mig strax, þvi að ef
ég losna tilkynni ég lögreglunni nöfn
ykkar allra."
—■ Það hefurðu þegar gert, hreytti
MoGinnis út úr sér.
— Lýgurðu því, en heimskur var
ég að gera það ekki, svaraði Dermot.
Þeir bundu hann nú enn ramm-
legar, og loks athugaði McGinnis
brögðin og hnútana. Héldu siðan
brott, læstu dyrunum og skutu siag-
brand fyrir. Andartaki síðar kallaði
annar bræðranna inn til hans og kvað
honum þýðingarlaust að hrópa á
hjálp. — Við stöndum vörð við dyrri-
ar til skiptis þangað til Þeir koma,
sagði hann.
— Heldurðu að þeir skjóti mig?
— Það held ég varla. En hefði Mc-
Ginnis fengið að ráða, mundir þú hafa
verið skotinn án dóms og laga. Það
var Malone, sem kom því til leiðar
að náð var sambandi við yfirher-
stjórnina.
Það varð þögn. Dermot reyndi að
sofna, en það fór svo illa um hann
í fjötrunum, að þess var enginn kost-
ur.
28.
EGAR líða tók á daginn og Der-
mot kom ekki heim, gerðust þær
áhyggjufullar, Bella og móðir
hans. Kvöldverðurinn var bor-
inn á borð; að lokinni máltíð settist
Patrick gamli við eldinn, Kathleen
hitaði tevatn og hafði ekki augun af
klukkunni. „Hvar skyldi drengnum
dveljast allan þennan tíma,“ mælti
hún loks.
—■ Hafðu ekki neinar áhyggjur af
honum, svaraði Patrick gamli. Ætli
hann sjái ekki um sig.
Ég hef sonalánið, andvarpaði Kat-
hleen. Annar blindfullur allan sunnu-
daginn, og guð má vita í hvaða vand-
ræði hinn hefur ratað.
Enn leið nokkur stund. Loks bauðst
Bella til að skreppa niður í bæinn og
spyrjast fyrir um Dermot, og þáði
móðir hennar það þakksamlega. Bella
gekk að snaganum, þar sem vetrar-
kápan hennar hékk; það var ekkert
vit I því að fara út i svo Þykkri kápu
eins og heitt var í veðri, og mamma
hennar stakk upp á að hún brygði
sér i létta regnkápu, sem Dermot
átti. Þegar til átti að taka, reyndist
hún Bellu bæði allt of síð og of við,
svo hún afréð að binda hana á stýrið
á reiðhjólinu, en bregða sér í hana ef
rigndi.
Bella kom fyrst við hjá Hannafin.
Þau hjónin sátu við að ráða kross-
gátur. Hannafin hleypti brúnum,
þegar hann heyrði að Dermot væri
ekki kominn heim enn. Hann ráðlagði
henni að spyrja eftir honum hjá
Neeve. — Og rekist hann hingað inn,
skal ég segja honum að þú sért að
leita hans, sagði Hannafin. Þegar
Bella var farin, hristi hann höfuðið.
— Hann hefur lent í einhverjum
vandræðum, drengurinn, og verði
hann ekki kominn fram eftir hálf-
tíma, fer ég sjálfur að leita hans.
■— Hann er heima hjá Neeve, sagði
kona hans. Það er ekki nema eðlilegt
held ég.
—• Það er farið að rigna, varð
Hannafin að orði, þar sem hann stóð
út við gluggann og horfði út í nátt-
myrkrið.
— Hvenær rignir ekki á sunnu-
dagskvöldum? spurði kona hans.
Nokkra hríð stóð hann út við glugg-
ann, tók svo að ganga um gólf i eirð-
arleysi. Konan bar te á borð, þau
drukku þegjandi, siðan stóð Hannafin
aftur á fætur, tók regnkápuna sina
og brá sér í hana.
— Vertu nú ekki að þvælast svo
lengi úti að þú fáir kvef, sagði kona
hans, þegar hann fór út úr dyrunum.
Hann knúði dyra hjá Neeve, sem
brá, þegar hún sá hann. Hún bauð
honum inn; Bella sat þar inni og
kvaðst ekkert hafa frétt til bróður
síns. Neeve sagði að hann hefði ekki
þangað komið. Þær vildu að hann
settist við eldinn og vermdi sig, en
Hannafin kvaðst eiga erindi óloknu
annars staðar og verða að hafa hrað-
ann á. Bella fylgdi honum til dyra.
— Þú veizt meir en þú lætur, hvísl-
aði hún og greip um arm honum.
Hvar er Dermot?
— Vertu ekki með neina vitleysu,
sagði Hannafin, það er allt i lagi með
hann. Svo hélt hann út i rigninguna
og náttmyrkrið. Nokkra hríð reikaði
hann um mannlausar göturnar og
svipaðist um. Síðan gekk hann inn i
lögreglustöðina. —• Ég er að svipast
um eftir manni, sem ekki hefur kom-
ið heim í dag, sagði hann við lögreglu-
stjórann. Það er farið að óttast um
hann.
— Það skyldi þó ekki vera Der-
mot O'Neill? spurði lögreglustjórinn
og virti hann fyrir sér.
— Jú, sá er maðurinn, svaraði
Hannafin. Kannski hann sé hjá kunn-
ingjum sínum, bætti hann við eftir
andartaks þögn.
— Þú átt við, að þeir vilji ekki
vita af honum úti i slíku veðri, og
hafi því kyrrsett hann? spurði lög-
reglustjórinn tvíræðri röddu.
— Það er einmitt það, sem mér
kom til hugar, svaraði Hannafin; það
er ekki að spyrja að gestrisninni hjá
þeim . . .
— Var hann kannski á förum?
— Eitthvað heyrði ég hann minn-
ast á Bretlandsferð í fyrramálið. En
það er aldrei að vita nema kunningjar
hans hafi skroppið með hann eitt-
hvert út fyrir bæinn.
Lögreglustjórinn leit fast á hann.
— Það gæti hugsazt. Ef þú skyldir
hitta hann, þá segðu honum að mig
langi til að biðja hann fyrir bréf til
bróður míns í Bretlandi. Hann er
vel stæður bakari, og ég skrifaði hon-
um línu, þar sem ég bað hann um að
líta til með Dermot, á meðan hann
væri að fá sér vinnu.
— Væri ekki hyggilegast að ég tæki
þá bréfið til hans? Það er ekki víst
að hann eigi svo auðvelt með að lita
Framhald á bls. 30.
VIKAN 25