Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 34

PRBMT
SMIBJAM
LNIR hf
RAUÐI ÞRÁÐURINN
í viöskiptum yðar
er viðleitnin til að efla og auka framgang
fyrirtækisins og veita um leið viðskiptavinum
yðar þá þjónustu og fyrirgreiðslu sem unnt er.
HILNIR hp
Samkeppnin á markaðnum verður æ ateiri
og krefst þess að staðið sé á verði gagn-
vart þeim þáttum viðskiptalífsins er snerta
á cinhvern hátt fegurðarsmekk fólksins.
HILNIR
1
ttii
?ttt
Vönduð vinna á öllnm prentnðnm
gögnum fyrirtækisins ber þvi fagnrt
vitni, um leið og það veknr á aér athygli
og örvar á þann hátt viðakiptin í hvívetna.
HILNIRhf
Vér höfnm um árabil nnnið f afvaz-
andi mæli að hvers kyns prentverki
svo sem: Prentun bóka, blaða og nm-
búða, ásamt skrifstofn- og verzlnnar-
gögnum ýmissa tegunda.
Jafnframt því veitum vér viðeklpta-
vinum vorum alla þá aðstoð og leið-
beiningar, sem með þarf þar að lát-
andi.
HILNIR HF
Skipholti S8. — Sfrnf KSSOl

miklu næmari og þessi tilfinning að
gera sér grein fyrir hlutum, sem
nálgast. Nú, um áramótin á eftir
byrjaði ég að vinna við netagerð
i Vestmannaeyjum. Þá hafði ég ver-
ið sex vikur á spitala og fengið
tima til að jafna mig á þessu. Svo
fór ég að bólstra i Eyjum og setti
upp verkstæði; batt upp divana og
bólstraði stóla og svefnsófa. Ég var
einn og það var nóg að gera. Eftir
að ég kom suður, hef ég unnið við
bólstrun hjá Guðmundi í Viði. Það
er náð í mig á morgnana og ég
vinn þar alveg fullan vinnutíma til
klukkan sex á kvöldin. Þá fer ég
heim með liraðferðinni. Ég þarf að
sýna þér herbergið hérna niðri.
Þar hef ég mitt eigið verkstæði og
bólstra eftir því sem ég hef tíma
til.
Það hafði komið kunningjakona
í heimsókn og var að tala við El-
isabetu á meðan þessu fór fram.
Hún sneri sér að Andrési og sagði:
Það er maður að missa sjónina
vestur á Landakotsspítala. Hún er
svo til farin. Hann er óskaplega
langt niðri, maðurinn.
-— Jæja, sagði Andrés, —- ég þarf
að heimsækja hann. Heimsækja
hann og stappa i liann stálinu. Það
dugar ekki að missa móðinn. Það
er afskaplega mikill styrkur í þvi
fyrir menn, sem eru nýbúnir að
missa sjónina, þegar blindir menn
lcoma til þeirra og stappa í þá stál-
inu.
— Hefðir þú haldið Andsés, að
það væri verra að vera blindur
heldur en það er, spurði ég að
lokum.
— Ég hefði búizt við þvi, að
það væri miklu verra.
Gisli Sigurðsson.
f leit að lífsförunaut.
Framhald af bls. 19.
á valdi þlnu. Þú verður að fara, áður
en ...
Hún fylgdist með honum, og naut
þess að hann virtist álíta Það svo
sjálfsagt, að hann veitti þvi ekkl
einu sinni athygli. Hún fylgdist með
hverri hreyfingu hans, eins og hún
byggist við að þetta væri í siðasta
skiptið, sem hún sæi hann á lifi.
Hvernig hann opnaði bíldyrnar. Svo
stóð hann þarna andspænis hennl og
rétti henni höndina.
— Vertu sæll, sagði hún. Og ég
verð lika að biðja þig afsökunar á
ónærgætni minni.
Eitt andartak horfðust þau I augu
— og í sömu andrá varð henni ljóst,
að nú hlaut það að gerast. Hún var
ekki hrædd; horfði í augu honum,
þegar hann vafði hana örmum, svo
hann skildi að hún væri reiðubúin
að gefa sig honum á vald . . . að þau
væru bæði á valdi hins sama ómót-
stæðilega afls. Eitt andartak hvildi
hún I örmum hans ...
Hún stóð lengi og horfði á eftir
bílnum. Sólin hvarf á bak við trjá-
toppana. Allt gekk sinn vanagang. Á
leiðinni heim að sumarbústaðnum
hvarf henni sársaukinn, og það
færðist yfir hana þreytukennd frið-
sæld. Gleði eftirvæntingarinnar var
henni líka horfin, og hún gerði sér
Ijóst, að sú þrá, sem áður hafði ver-
ið henni hvöt og styrkur, áhættulaus
leikur að hugsunum, mundi fram-
vegis verða henni áráttukvöl.
Hún gekk rakleitt niður á bryggj-
una og baðaði andlitið úr köldum
sjónum. Það vakti hana og hressti.
Þegar hún stóð andartaki síðar inni
I svefnherberginu á náttkjólnum ein
um saman, sá hún hvar lítill hrað-
bátur kom þjótandi eins og ör eftir
spegilsléttri víkinni, hægði á ferðinm
og rann upp að bryggjunni. Irma
stökk I land og báturinn var óðara úr
augsýn. Kveðjuathöfnin hafði verið
svo stuttaraleg, að Sonja breiddi
sængina upp fyrir höfuð og lézt sofa,
til þess að komast í bili hjá því að
heyra lýsingu Irmu á karlmennsku-
skorti þessara náunga.
50NJA varð Irmu samferða síðla
kvöldsins. Hún kveið því nú að
vera ein í sumarbústaðnum.
Kveið því, að hún mundi heyra rödd
Jan Stenlunds úr hverjum krók og
kima, þegar rökkvaði. Og Þó mundi
hún að sjálfsögðu verða honum enn
nálægari í borginni.
Og þegar hún var lögzt í sína eigin
rekkju, dauðsá hún eftir því að hafa
lagt þannig á flótta. Ef hann skryppi
aftur út eftir, og kæmist að raun um
að hún væri strokin? Hann mundi
að vísu ekki verða af svo miklu, en
hún ...
Engu að siður svaf hún nú ró-
lega um nætur. Hún byrjaði að vinna
aftur á föstudag. Hún kveið spurn-
ingunum, sem hún yrði að svara, en
þær urðu mun færri en hún hafði
búizt við, þar eð allir voru I ferða-
hug. Sumarleyfið átti að hefjast eftir
hálfan mánuð, þá var skrifstofunum
lokað; einungis gjaldkerinn og tvær
aðstoðarstúlkur áttu að verða þar
eftir og var Sonja önnur þeirra. Hún
vildi ekki fara úr borginni; vildi ekki
hverfa á brott frá símanum, sem stóð
þögull og beið.
Þannig leið hver vikan af annari.
Allt í kringum hana var sól og sum-
ar, en hún sá það aðeins út í gegn-
um gluggann, og einmanakenndin
þrúgaði hana eins og martröð. Hún
reyndi að fylla tómið hugsýnum og
dagdraumum, og það kom fyrir að
hún varð óttaslegin vegna þess hve
þráin eftir Jan varð henni sterk,
en smám saman öðlaðist hún siðferði-
legan þrótt til að viðurkenna hana
sem náttúrlega eins og sitt eigið eðli,
og um leið fékk hún kjark til að njóta
hugsýna sinna og gefa dagdraumun-
um lausan tauminn.
Og enn leið timinn. Sumarleyfum
lauk, starfsfólkið flykktist að borð-
unum, sólbrennt og hávært. Og svo
var það einu sinni við borðið i mat-
stofunni, að Irma fór eitthvað að
dylgja um náið samband með Sonju
og lækninum, sem hafði stundað hana
í sjúkrahúsinu.
Magda lagði frá sér hnífinn og
gaffalinn og starði stórum augum á
Sonju.
— Sonja, er þetta satt? Læknarnir
... Þeir vita nú hvernig á að fara
að hlutunum. Er honum þetta alvara,
eða ertu bara ein af ástmeyjum
hans?
Sonja heyrði sina eigin rödd, án
þess að vita hvaðan hún barst:
— Hvorttveggja ...
— Segðu okkur það allt saman.
— Það er ekki frá neinu að segja.
Magda setti upp fýlusvip.
— Þá segi ég ykkur ekki heldur
neitt, næst þegar ég hef lent I ævin-
týri.
Magda bjóst bersýnilega vlð að
þessi grimmilega hótun vekti mikla
athygli við borðið. En hún varð fyrlr
vonbrigðum. Stúlkurnar vissu sem
var, að Sonja talaði aldrei um karl-
menn eins opinskátt og þær, sem tl-
unduðu hverja nótt undandráttar-
Iaust, þegar setzt var að borðum. Og
eftir að hún missti drenginn og allt
það, þótti þeim ekki nema sjálfsagt
að láta þögn hennar afskiptalausa.
Hitt höfðu þær vitanlega fæstar
nokkra hugmynd um — að til væru
þau ástarævintýri, sem væru viðkom-
anda svo mikils virði, að hann vildl
ógjarna framreiða þau sem einskon-
ar ábætisrétt meö pylsunum.
Þetta sama kvöld gerðist loks það,
að síminn hringdi. Og hún fékk
taumlausan hjartslátt, Þegar hún bar
kennsl á röddina.
— Hvernig líður þér?
34 VIKAN