Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 35

rr/rr
HÖRPU
MALNING
Ct&AM.
Maipa
— Vel ... sæmilega a8 minnsta
kosti.
— Hefurðu nokkuð við að vera í
kvöld? Getum við kannski hittzt?
— Já, ef Þú vilt.
Það varð þögn nokkur andartök.
Hún heyrði að hann dró andann
þungt og hegar hann tók aftur til
máls, var röddin óstyrk og hærri en
venjulega.
— Hvort ég vil ... sagði hann. l?g
vil það fremur en nokkuð annað.
Hvar og hvenær eigum við að hitt-
ast? Á ég aö sækja þig, eða eigum
við kannski ekki að fara neitt ... að-
eins njóta kvöldsins? Og svo bætti
hann við eftir andartaks hik. Nú
heldurðu víst að ég sé genginn af
göflunum, Sonja ...
Hún svaraði þvi engu.
— Komdu strax ... hvislaði hún
og tók andköf. Strax, Jan
strax ...
Framhald í næsta blaöi.
Þú skalt ekki leika á mig
öðru sinni.
Framhald af l)ls. 13.
undan flóðinu, og ók hratt I þvS
trausti, að þvi yrði gert aðvart ef um
einhverjar tálmanir væri að ræða,
biði líka bana í gljúfrinu — vegna
þess að hann, Joe Brackett lögreglu-
þjónn hafði brugðizt skyldu sinni.
Klukkan vantaði þrjár minútur i
ellefu. Enn var það ekki of seint að
koma aðvöruninni áleiðis. En hvað
um það, þótt líf annarra, sem hann
bar engin kennsl á, væri i nokkurri
hættu, tækist honum að forða konu
sinni og syni frá hræðilegum dauð-
daga. Enginn mundl komast að van-
rækslu hans, enginn vita að hann
hafði brugðizt skyldu sinnl — enginn
nema sjálíur hann, Joe Brackett. . .
Joe Brackett lögregluþjónn.
Klukkuna vantaði þrjár minútur í
„Fyrirgefðu mér, ástin mín“. hvísl-
aði hann og lyfti talnemanum, sneri
talnaskífunni eins hratt og hann
mátti. og það var eins og heil eilífð
liði áður en honum var svarað.
„Lögreglan", hrópaði Brackett. ,.A8-
vörun. Stíflan við rafstööina er brost-
in og flóðið hefur skolað brott brúnni
og kafla af veginum 116 við Granda-
hornið. Þetta er hráð lífshætta hverj-
um. sem um veginn fer. . .“
„Nokkuð meira?“ spurði maðurinn
í útvarpsstöðinni.
„Nei — Getið þess. að Brackett lög-
reglubjónn i Southfield hafi sent að-
vörunina. . .“
„Eg skil; þér eruö að sækjast eftir
frægðinnl vinurinn", svaraði hinn
hæðnislega. „Allt i lagi, lögreglu-
þjónn. . . .“
Brackett opnaði fyrir útvarpsvið-
tækið: „Aðvörunartilkynningar frá
vegaeftirlitinu," las útvarpsþulurinn.
„Vegurinn 1S B ófær á milli Arram
og Griffith, og rétt í þessu var verið
að tilkynna að flóð hefði brotið brúna
hjá Grandahorni af veginum 116. Ég
endurtek þessa aðvörun sem okkur
barst frá Brackett lögregluþjóni 1
Southfield. .
Brackett lokaði fyrir útvarpið og
hallaði sér aftur á bak i stólnum. Þá
var þetta búið og gert og varð ekki
aftur tekið. Og þó hafði hann enn
veika von. . . .
Síminn hringdi. Hringdi sex eða
sjö sinnum næstu mínúturnar og
Brackett svaraði ósjálfrátt og vann
starf sitt eins og vélmenni. öðru
hverju hringdi hann heim, en enginn
svaraði.
Lögreglustöðin þagði. Engar fréttir
eða tilkynningar varðandi stroku-
fangann.
Ljósgeisli lék um rúðurnar, BIl-
hurð heyrðist opnuð og skellt aftur
úti fyrir. Kannski strokufanginn væri
að koma í heimsókn? Kannski að
hann hefði snúið hingað, óður af
heift og hefndarþorsta, þegar hann
heyrði tilkynninguna. Ekki var það
sennilegt, náungar eins og hann réð-
ust sjaldan framan að manni. Samt
sem áður greip Brackett til skamm-
byssunnar í beltishylkinu þegar dyrn-
ar opnuðust.
Það var Anna, sem stóð á þrösk-
uldinum. Regndroparnir glitruðu I
há;ri hennar í bjarmanum frá bil-
Ijósunum úti fyrir.
Anna, ósködduð og brosandi með
litla drenginn sofandi í faðmi sér.
Hann greip báðum höndum utan um
þau og faðmaði þau að sér.
„Anna, þú ert komin,“ hvíslaði hann
hvað eftir annað.
„Ég var svo hrædd, að ég þorði
ekki að halda kyrru fyrir heirna,"
sagði hún. „Þegar rafmagnið bilaði
og símasambandið rofnaði, vafði ég
drenginn í sæng og bar hann út i
bilinn. Ég opnaði fyrir viðtækið,
heyrði tilkynninguna frá lögreglunni
um flótta Martells og óttaðist að
hann kynni að ... Og Þar sem ég
hélt að þú værir einhversstaðar á
ferðinni í talstöðvarbílnum, ákvað ég
að aka til Júliu frænku. Það var
svo niðamyrkt að maður sá sama
og ekkert fram fyrir sig og regnið
buldi á bílrúðunni, en ég hafði við-
tækið opið — og svo heyrði ég þín
allt í einu getið, oe að brúin hefði
sópazt af gljúfrinu ... Og Joe, Það
var öldungis eins og þú segðir mér
að hemla og snúa við, því að bíllinn
var kominn rétt fram á gljúfurbarm-
inn ...“
Hún settist í stólinn hans með
drenginn i fanginu. „Hamingjunni sé
lof,“ mælti Joe lágt. „Ef ég hefði
ekki sent aðvörunina ...“
„Hvað er að, Joe?“ spurði hún.
„Hversvegna titrarðu svona? Við er-
um komin og allt í stakasta lagi ...“
Lögreglutalstöðin urraði. „Tilkynn-
ing. Strokufanginn, Frank Martell
fórst í bílslysi fyrir nokkrum mín-
útum. Reyndi að hemla á ofsahraða
við gljúfrið hjá Grandahorni, en bill-
inn valt. Peter Poraski tilkynnti
stundarfjórðungi yfir ellefu, að hann
hefði heyrt hemlaískur og skruðn-
inga ...“
Anna varð náföl.
„Joe ... hann hlýtur að hafa ekið
beint á móti mér, áður en ég nam
staðar og sneri við. Og hann hlýtur
að hafa haft viðtækið opið . .. hvers
vegna hemlaði hann þá ekki í tíma
og sneri við ? Hann hlýtur þó að
hafa heyrt aðvörunina frá þér, eins
og ég ...“
Joe Brackett sagði hörku-
lega. „Það máttu vera viss
um. En hann tók ekki mark
á henni. Ekki þegar hann heyrði að
ég hafði sent hana. Hann hélt að
ég væri að gabba sig — og hann
hafði heitið þvi að ég skyldi ekki
leika á sig öðru sinni . ..“
VIKAN 3;: