Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 30

Skæruliðar næturinnar.
Framhald af bls. 25.
hér inn i fyrramálið, sagöi Hannafin.
—- Það vaeri heillaráð, mælti lög-
reglustjórinn og bað Hannafin að
doka andartak. Hann brá sér því-
næst inn í skrifstofuna og kom aftur
að vörmu spori með allstórt umslag
og rétti honum. Það er vegabréf i því
iíka, sagði hann, með nauðsynlegum
stimplum og áritunum. Hannafin
stakk á sig bréfinu.
— Ég verð hérna svo frameftir
nóttunni, mælti lögreglustjórinn,
þegar Hannafin kvaddi. Og þurfir þú
einhverrar aðstoðar við, skaltu 6-
hræddur leita til mín. . .
Búið var að loka kránni, lögum
samkvæmt, þegar Hannafin knúði
þar dyra, en hann naut kunnugleika
síns og var hleypt inn. Hann spurði
eftir Ned O'Neill, og eftir nokkurt
þras við veitingakonuna fékk hann að
tala við hann. Ned var slompfullur. —
Nú syngjum við írskt þjóðkvæði, sagði
hann, þegar hann sá Hannafin.
—■ Bróðir þinn hefur lent i ein-
hverju klandri, sagði Hannafin lágt.
— Minn elskulegi bróðir, sem
aldrei bragðar vín, rausaði Ned, en
laut siðan að Hannafin og mælti
iægra: — Hvað er að?
Nýjastís tí%kn
— Samtökin, þú skilur. Og ef við
finnum hann ekki tafarlaust, þá get-
urðu drukkið erfi hans næstu dagana.
—- Erfi hans? Hamingjan hjálpi
okkur, mælti Ned, og það var því
likast sem verulega rynni af hon-
um.
— Þeir hafa lokað hann inni ein-
hversstaðar. Ég get ekki skýrt þér
nánar frá því hérna, en við verðum
að finna hann. Og ég þarf að hafa
mann með mér, sem ekki er hræddur
við að taka til hendinni, ef með
þarf.
Ned tæmdi glasið í einum teig. —
Sé Dermot í hættu, er ég ekki hrædd-
ur við neinn, sagði hann.
Hannafin fékk veitingakonunni
pundsseðil, kvaðst greiða fyrir Ned,
og bað hana láta sig hafa hálfflösku
af viskýi í nestið. Ned stakk á sig
flöskunni og síðan héldu þeir af stað
út i rigninguna.
EIR reikuðu fyrst um miðbæ-
inn, en héldu síðan í úthverfin
og svipuðust um, einkum í kring-
um vöruskemmurnar. Ned kvartaði
sáran, kvaðst vera orðinn gegndrepa
og stigvélafullur, svo Hannafin aumk-
aðist yfir hann, dró tappann úr viský-
flöskunni og rétti honum. Ned fékk
sér góðan sopa og Hannafin bragð-
aði einnig á, sér til hressingar; síðan
héldu þeir áfram leitinni og voru í
Þann veginn að gefast upp, þegar þeir
komu auga á mann, sem stóð úti
fyrir lítilli vöruskemmu. Þeir lædd-
ust nær og báru þá kennsl á mann-
inn. Þetta var Quinn.
Þeir gengu nær. Um leið og Quinn
varð þeirra var, rétti hann fram
höndina og spurði hverjir þar færu.
Hannafin sá að hann mundi vera með
skammbyssu í hendinni.
Þeir gengu enn nær. — Hvar er
Dermot O'Neill? spurði Hannafin
rólega.
— Hann er hér. ET þið gangið feti
nær, hleypi ég af. . .
Hannafin hugðist ræða við hann,
en þá gekk Ned fram, rétt eins og
hann sæi ekki byssuna. Quinn hörfaði
skref aftur á bak. — Gættu þín, Ned.
sagði hann. Mér er alvara. . . ég skýt
Þig. . .
Þá stökk Ned að honum, skjótur
sem elding, þreif um arm honum og
sneri .hann harkalega en skammbyss-
an féll til jarðar. — Þú hefur þó
ekki ætlað að skjóta bróður minn,
þorparinn þinn, hvæsti hann.
— Nei, en það verður gert, mælti
Quinn lafhræddur. Hann sveik okkur
og kom upp um okkur.
Hannafin bað Ned þyrma Quinn.
— Við megum ekki tefja, sagði hann
og krafði Quinn lykilsins. Quinn fékk
honum hann orðalaust. Hannafin opn-
aði dyrnar, og Ned hratt Quinn á
undan sér inn í myrkrið og lokaði
dyrunum. Hannafin kveikti á eldspýtu
og sá hvar Dermot sat við vegginn,
bundinn á höndum og fótum. ■— Það
hangir lampi þarna á veggnum, kall-
aði Dermot; Hannafin kveikti á ann-
ari eldspýtu, fann lampann og kveikti
á honum. — Ömeiddur? spurði hann
Dermot.
—■ Ég er að krókna úr kulda, svar-
aði Dermot. Er það Ned, sem er
með þér?
— Já, svaraði Ned og hratt Quinn
á undan sér inn i ljósbjarmann.
Hannafin laut að Dermot og leysti
hann úr fjötrunum. Dermot staulaðist
á fætur, stirður mjög, og tók að núa
ökkla sína og úlnliði. — Ég er að
sálast úr höfuðverk, sagði hann.
Hann stappaði niður fótunum á
víxl, dró svo sígarettupakka upp úr
vasa sínum, kveikti sér í einni, leit
á Hannafin og glotti. — Það gengur
sitt af hverju á í ekki stærri bæ,
sagði hann.
— Hvað ætluðust þeir fyrir?
spurði Hannafin.
— Stefna mér fyrir herrétt, eða
eitthvað þessháttar. Biðu eftir sendi-
mönnum frá yfirherstjórninni.
Og nú var sem Dermot veitti Quinn
fyrst athygli. Hann gekk að honum og
hvessti á hann augun. Quinn vildi
hörfa undan, en Ned hélt honum
föstum sem í járngreipum. -— Þarna
er hann þá, garpurinn, mælti Der-
mot hæðnislega. Hvað eigum við að
gera við greyið?
— Við lokum hann hér inni, svar-
aði Hannafin. Hvenær ætluðu þeir
að sækja Dermot? spurði hann
Quinn.
■—■ Ég veit það ekki, svaraði Quinn.
En það átti að leysa mig af verði um
hálfellefuleytið.
Ned hratt honum upp að veggnum
og sleppti tökum á honum. Seildist
niður í vasa Hannafins og dró upp úr
honum viskýflöskuna, tók úr henni
tappann og bar hana að vörum sér.
Hann fékk sér drjúgan teig, og réttj
flöskuna síðan að Hannafin, sem fékk
sér líka sopa, en rétti svo Dermot
flöskuna. Dermot bar flöskuna að
vörum sér, lokaði augunum og drakk.
— Hvað sé ég? hrópaði Ned. Er
bróðir minn ekki lagztur í viský-
drykkju ?
Dermot afhenti honum flöskuna.
— Reyndar, sagði hann og glotti við.
Þú skyldir ekki hafa einhverja pen-
inga á þér, bróðir sæll?
Ned dró fimmpundaseðil upp úr
vasa sinum. — Gerðu svo vel, ef
þetta kemur þér að einhverju gagni.
— Það kemur sér í góðar þarfir,
þakka þér fyrir, svaraði Dermot og
stakk á sig seðlinum.
—■ Við skulum koma okkur héðan,
áður en þá ber að, sagði Hannafin og
gekk til dyra. Þeir bræðurnir komu á
eftir honum, en skildu Quinn eftir
inni, en Hannafin læsti dyrunum og
stakk lyklinum í vasa sinn. Svo leit-
uðu þeir skammbyssunnar í grasinu;
Dermot fann hana og hugðist stinga
henni í vasa sinn, en Hannafin bað
hann fá sér hana. — Ætli það sé
ekki bezt að ég gæti hennar, sagði
hann og stakk henni á sig.
-— Það er hætt við að þeir í Þjóð-
frelsishernum hugsi ykkur tveim
þegjandi þörfina, varð Dermot að
orði.
— Við höfum ekkert að óttast.
Þjóðfrelsisherinn hefur þegar fengið
það áfall, að hann lætur ekki frekar
til sín taka á næstu áratugum. Þýzk-
arar réðust inn í Rússland í nótt er
leið, en það þýðir að ekkert verður
af innrás þeirra í Bretland á næst-
unni.
Ned vafði bróður sinn örmum, og
nú, Þegar mesta hættan var liðin hjá,
var hann kengfullur aftur. — Elsku
bróðir minn, drafaði í honum. Guð
hjálpi þér! Hvað ætlarðu nú að gera,
elsku bróðir?
— Ég legg af stað til Bretlands
með fyrstu lest í fyrramálið, svaraði
Dermot.
Innan stundar voru þeir komnir
heim til Hannafins og setztir við eld-
inn. Hannafin bauð konu sinni að
finna Dermot eitthvað að borðaf,
sjálfur kom hann með staup og svo
luku þeir úr flöskunni. Dermot hafði
orð á því, að hann yrði að hraða sér
heim, en vildi þó kveðja Neeve áður.
— Þú ferð hvorki heim til hennar
né heim til þin, sagði Hannafin ein-
beittur. Þeir komast brátt að raun
um að fuglinn er floginn, og Þá verð-
ur ekki að sökum að spyrja. Þú verð-
ur að halda á brott úr Duncrana
þegar í nótt. Þú ferð fótgangandi
meðfram járnbrautinni til Rathgiven,
bíður þar í grennd við torgið til
klukkan fjögur, en þá geturðu feng-
ið far með mjólkurbílnum til Porta-
down, og nærð þar i lestina klukkan
hálftíu til Belfast. Þegar þangað
kemur, ferðu í kvikmyndahús og
hefst þar við þangað til timi er til
kominn að taka leigubíl niður að
höfninni, en áætlunarskipið til Bret-
lands leggur af stað klukkan níu að
kvöldi. Það er lögregla við höfnina,
svo þú getur verið öruggur þar.
— En ég verð að skreppa yfir i
lögreglustöðina og ná i vegabréf, sagði
Dermot. i
Hannafin dró umslagið upp úr vasa
sínum og rétti Dermot. — Þú þarft
þess ekki. Lögreglustjórinn bað mig
að afhenda Þér þetta. Það hefur inni
að halda vegabréf þitt, gott og gilt
og bréf til bróður hans í Bretlandi.
Ef þú þarft meiri peninga . . .
— Þvi miður er ég hræddur um
það.
— Ég skal lána Þér eitthvað, og
þú greiðir það svo aftur, þegar þér
hefur græðzt fé í Bretlandi.
■—- Þú þarft ekki að bíða svo lengi,
greip Ned fram í. Lánaðu honum
fimm pund, og ég skal borga þér á
morgun.
Kona Hannafins bar mat á borð
fyrir Dermot, sem tók mannlega á
móti eftir föstu dagsins. Þegar hann
hafði loks etið sig mettan, kveikti
hann sér i sígarettu, færði stólinn
nær arninum og vék sér að bróður
sinum. ■— Jæja, Ned. Það er ekki
gott að segja hvenær við sjáumst
næst.
— Það er sárt að sjá á bak þér,
bróðir, svaraði Ned. Og minni missir
mundi að mér . . .
— Þér léta bústörfin betur en mér,
sagði Dermot eins og í afsökunar-
skyni.
— Það má kannski kalla það svo,
varð Ned að orði og brá fyrir kaldr-
ana í röddinni. Ég er gamla mannin-
um þægari, og hef sætt mig við að
elta hann á röndum allan daginn.
—■ Þú veizt hvernig hann er. Hann
verður að ráða öllu og ganga í allt
sjálfur.
Það er einungis mömmu vegna, að
ég kem ekki með þér, mælti Ned enn.
E?n eins vil ég biðja þig, bróðir ■— að
þú hikir ekki við að skrifa mér og
segja eins og er, ef þig skortir pen-
inga.
— Það er meir en nóg atvinna í
f«st í DASStU húd
30 VIKAN