Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 13

væri fyrst og fremst lögregluþjónn, þar
næst fjölskyldufaðir. En andlit stroku-
fangans stóð honum stöðugt fyrir hug-
skotssjónum, afmyndað hatri og fólsku.
Síminn hringdi. Brackett greip talnem-
ann ósjálfrátt.
„EBgreglan — Brackett lögreglu-
þjónn", svaraði hann.
„Jú, það er Peter Poraski, Granda-
horní." Veikur vonarneisti tendraðist í
hiiga Bracketts. Peter hafði bílstæði við
veg 116, og ef til vill hafði hann. . .
„ÁHt í lagi, Peter . . . Hvað er er-
indiÖT“
„Sg var að koma utan af veginum",
*varaði hann og var mikið niðri fyrir.“
Stíflan við rafstöðina hefur sprungið;
flóðið hefur sópað burt veginum á kafla
og brotið brúna..
„Allt í lagi. Ég skal tilkynna það.
Þakka þér fyrir“, sagði Brackett.
Vegur 116 var ekki fær lengur. Svo
var hamingjunni fyrir að þakka. Hann
lagði talnemann á. Tók að hugleiða all-
ar aðstæður nánar, og komst að raun
um, að strokufanginn mundi ekki láta
þetta aftra för sinni; hann var fæddur
og uppalinn á þessum slóðum og ná-
kunnugur á vegunum. Það var því ekk-
ert líklegra en hann æki út af þjóðveg-
inum spölkom frá staðnum, þar sem
flóðið hafði sópað honum brott og brot-
ið brúna, og héldi síðan eftir hliðar-
götum heim til Braeketts — það tafði
hann hvort eð var ekki nema í nokkrar
mínútur. En vissi hann hinsvegar ekki
að stíflan væri sprungin. . . .
Brackett leit á klukkuna á veggnum. Hana vant-
aði fimm mínútur í ellefu. Eftir fimm mínútur
átti að lesa í útvarpið tilkynninguna frá vegaeftir-
litinu, sem endurtekin var á hálftíma fresti eftir
að flóðin hófust.
Brackett bar skylda til að sjá svo um að frétt-
in um skemmdirnar á veg 116 kæmist í tæka tíð
yrði tekin með í tilkynningunni. En strokufanginn
hlustaði eflaust á tilkynningar þessar, og þegar
hann yrði þess vísari að aðalvegurinn væri orðinn
ófær, mundi hann leggja út á hliðargötumar. Ef
honum bærist aftur á móti ekki nein aðvörun, var
einna líklegast að hann æki beint í greiparnar á
þeim, sem stóðu þarna vörð. Eða . . . bilið, þar
sem vegurinn og brúin hafði sópazt brott, var ein-
mitt í lægð milli tveggja hæða, svo strokufanginn
gat ekki séð verksummerkin í skini bílljósanna fyrr
en hann var kominn svo nálægt að of seint var
fyrir hann að hemla. Og það var að minnsta kosti
tíu metra þverhnípi þarna niður í vatnsflanminn.
Klukkuna vantaði nú fjórar mínútur í ellefu.
Brackett starði sem lamaður á sekúnduvísinn. Eftir
tíu mínútur, eða í mesta lagi fimmtán, mundi
strokufanginn aka á ofsahraða fram af gilbarmin-
um niður í gljúfrið, þar sem dauðinn beið hans.
Hið eina, sem Brackett þurfti að gera, var að draga
það í nokkrar mínútur að gera vegaeftirlitinu að-
vart, svo fréttirnar kæmu ekki fyrr en í næstu til-
kynningu frá því. Þá kæmu þær ekki strokufang-
anum, morðingjanum Frank Martell, framar
að gagni.
En sú frestun gat líka orðið til þess, að alsaklaust
fólk, sem var á ferð eftir þessum sama vegi á flótta
Framhald á bh. H.