Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 42

jtígsgp
ANANAS
SÚKKULAÐI
KARAMELLU
VANILLU
ROMM
JARÐARBERJA
BUÐINGA
ákvaS loks að taka inn stóran
skammt af kínin, en það veldur
mjög háum sótthita og öllum þeim
sömu sjúkdómseinkennuin og sól-
stingurinn hefur í för með sér.
Og gervieiginkona Durands
hringdi til læknisins, miður sín af
ótta og örvæntingu.
Hann lifir ekki af nóttina, sagði
læknirinn, þegar hann hafði athug-
að sjúklinginn eins nákvæmlega og
honum var unnt, og svo reyndi
hann eftir beztu getu að hugga
„eiginkonuna", sem féll í krampa-
grát.
Læknirinn hafði ekki minnstu
hugmynd um að sólstingurinn væri
ekkert annað en sniðug svikahrella.
Undir kvöldið tóku áhrif lyfsins að
réna, og brátt var Durand orðinn
horskur og hress á ný. Tóku hjúin
sig þá til og gerðu einskonar
„brúðu“ á þann hátt að þau fylltu
samfesting sandi, en ária morguns
hringdi Jeanette hin fagra enn til
læknisins, og tilkynnti honum
harmþrunginni röddu, að hann
hefði haft lög að mæla; sjúklingur-
inn væri iátinn. Læknirinn taldi
alla frekari rannsókn öldungis ó-
þarfa og skrifaði dánarvottorðið án
þess að líta á líkið. Því næst sneri
hún sér til útfararskrifstofu, en
þegar kom að kistulagningunni,
skýrði hún frá því, að þau hjónin
heyrðu til sértrúarsöfnuði einum,
þar sem giltu þau ákvæði, að eng-
inn kæmi nálægt þeirri athöfn
nema eiginkonan.
Á me-ðan þetta gerðist bjó Durand
undir fölsku nafni og í dulargervi
á gistihúsi einu i borginni. Þegar
jarðarförin skyldi fara fram, gat
hann — eins og áður segir — ekki
ráðið við forvitni sína; tók þátt í
lfkfylgd sinni eins og hver annar
útfarargestur, og heyrði og sá sjálf-
an sig hátíðlega jarðsunginn. Je-an-
ette brá svo, þegar hún bar kennsl
a hann, að minnstu munaði að
henni fataðist í hlutverki syrgj-
andi ekkjunnar. Þegar svo allt
var um garð gengið, ávítaði hún
hann fyrir fífldirfskuna, en hann
gerði ekki annað en hlægja að
hræðslu hennar. Nú var ekkert
lengur því til fyrirstöðu, að þau
yfirgæfu Alzír — en fyrst hóf
„ekkjan“ að sjálfsögðu liftrygging-
arupphæðina í Alzírborg. Að þvi
búnu lögðu þau leið sina til Suður-
Frakklands, þar sem þau keyptu sér
búgarð fyrir peningana og bjuggu
sig undir að lifa kyrrlátu og ham-
ingjusömu lífi.
Hin rétta frú Durand, sem enn
bjó i Lyon, krafðist skilnaðarúr-
skurðar og lét hefja rannsókn á
hvarfi eiginmanns síns. Þegar hún
sneri sér til sendiráðsins í Aizír,
fékk hún þær upplýsingar, að
monsjör Durand hefði látizt úr sól-
sting. Henni fannst þetta grunsam-
legt, og hað hróður sinn, sem var
búseltur i Alzírborg, að fara til Tzi
Quzo, þorpsins, þar scm Durand átti
að hafa látizt, og freista að komast
að því sanna í málinu. Það leið ekki
á löngu áður en hann komst að raun
um að Durand liefði haft „gervi-
eiginkonu“ í fylgd með sér, og þá
fór hann fyrir alvöru að gruna
margt. Hann ræddi við marga
þorpsbúa; hafði meðal annars sam-
band við prestinn, sem annaðisf
yfirsönginn.
— Frú Durand hagaði sér næsta
einkennilega við jarðarförina, sagði
hann. Hún varð sem stjörfuð af
hræðslu þegar maður nokkur með
mikið alskegg og dökk gleraugu,
brosti kunnuglega og kinkaði kolli
til hennar.
Loks tókst mági hins „látna“ að
fá leyfi yfirvaldanna til að láta
grafa upp líkið. í kistunni fundu
menn svo samfestinginn, úttroðinn
sandi.
Nú fór lögreglan heldur en ekki
á stúfana; forráðamenn líftrygg-
ingafélagsins létu og málið til sín
taka, og tókst nú að rekja slóð
monsjörs Durands til Suður-Frakk-
lands. Að loknum réttarhöldum, sem
vöktu almenna athygli, var hann
dæmdur i fjögurra ára fangelsis-
vist. „Gervieiginkonan“ hlaut
tveggja ára fangelsi.
Það er með öllu óvíst, að svikin
hefðu komist upp, hefði Durand
ekki verið svo fífldjarfur að fylgja
sjálfum sér til grafar. Það varð hon-
um að minnsta kosti dýrt spaug,
að brosa til „ekkju“ sinnar við
gröfina. ic
BLÁSTURS-
og
STRENGJA-
HLJÓÐFÆRI.
Reynslan
sannar gæðin.
Ársábyrgð
Sanngjarnt
verð.
Einkaumboð:
HLJÓÐFÆRA-
VERZL.
SIGRÍÐAR
HELGADÓTTUR
Vesturveri,
sími 11315.
42 Vikan