Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 19

ingar séu gæddir einhverri yfirnáttúr-
legri skyggnigáfu. Ég mundi kannski
geta sagt Þér ástæðuna, ef Þú værir
ófríð eða fráhrindandi, eða ef Þú vær-
ir örvita af ástarsorg. É’n Þegar ekkert
slikt er til staðar. . .
— Fallega sagt. En eflaust hefurðu
einhverja skýringu Þar fyrir utan.
— Að vilja ekki láta undan, heldur
berjast ein síns liðs. Vilja ekki feia
Þeim örlög sín, sem maður ann ekki.
— Já, svaraði hún. Þannig var Það
vist.
morguninn. Mátti ég kannski ekki
bjóða henni heim, svona i leyfisleysi.
— Þú mátt gjarna bjóða öllu vá-
tryggingarfélaginu heim, mín vegna.
En hvað skyldi Irma svo halda, ef
hún kæmi að okkur hérna?
— Hún mundi halda eitt og hið
sama, að hverjum sem hún kæmi hjá
mér.
■— Þá ætla ég að forða Þér frá öll-
um getgátum af hennar hálfu, sagði
hann, lauk kaffinu úr bollanum og
stóð á fætur. Bíllinn minn bíður
hérna uppi á ásnum. Þetta hefur
verið unaðslegur morgun. Þú gleym-
ir vonandi ónærgætni minni.
— Henni hef ég Þegar gleymt.
Hann sótti jakkann sinn inn í stof-
una, kom út aftur og nam staðar á
dyraÞrepinu.
— Það er hart að verða að hverfa
svona á brott, varð honum að orði.
Vertu Þá kyrr, bað hún með sjálfri
sér, Þar sem hún stóð við hlið hon-
um. Vertu hjá mér í allan dag. Við
getum verið hér ein saman allan
daginn. Ég Þrái ekkert heitara en
að Þú verðir kyrr ... Nei, Þú mátt
ekki vera kyrr. Þú hefur mig Þegar
Framhald á Ids. 34.
/“'•OKS hætti hún að horfa út á sjó-
f inn og leit á hann, broslaust og
forvitnislaust. Tillit hennar var
rólegt, hlýtt og öruggt, eins og hún
vildi virða hann fyrir sér. Svo leit
hún af honum aftur.
— Öðru hvoru hef ég spurt sjálfa
mig, hvort ég væri ekki komin I sjálf-
heldu sagði hún. Hvort Það væru
©kki aðeins rómantískar grillur að
gera sér vonir um að hitta fyrir
þann lifsförunaut, sem uppfyllir all-
ar . . . nei, kröfur eru ekki rétta
orðið, því ég krefst ekki neins, heldur
þrái ég það eitt að mega gefa . . .
réttara væri að segja, þann lífsföru-
naut, Sem væri þess umkominn að
þiggja allt Það, sem maður þráir að
gefa. Þiggja allt það elinlæga og
sanna, því maður óttast alltaf, að það
sem maður þráir að gefa, sé eingöngu
þegið af vingirni, ótta við a'3 kunna
annars að særa mann. En kannski
verður maður að sætta sig við, að
einungis nokkur hluti þess, sem mað-
ur gefur, sé Þegið á Þann hátt sem
maður kýs, en allar aðrar gjafir
manns falli til jarðar eins og helskotn-
ir fuglar. Þú . . . Þú sem hefur kynnzt
svo mörgu og þekkir þetta allt betur
en ég . . . þú hlýtur að geta sagt
mér hvernig í þessu liggur.
— Það er örðugt að skera úr mn
það, svaraði hann. Hversdagslega eru
víst flestir á sama máli um bað, að
sambúðin byggist eingöngu á eins-
kenar samkomulagi. Við viðurkennum
þetta, og högum lífsáætlunum okkar
meira að segja samkvæmt Því. Þú
skilur . . . að binda líf sitt annarri
manneskju, er ekki fyrst og fremst
fólgið í Því að mega gefa allt og:
þiggja allt, heldur að fórna . . . draga
sig í hlé, fórna og þola . . .
— En Það jafngildir hálfum ósigri?'
— Það leynist eitthvað með okkur
sjálfum, innst inni, sem veldur því að
við viljum ekki viðurkenna þetta sem
hálfan ósigur . . . að við viðurkenn-
um það eingöngu sem reglu, en ölum
samt sem áður með okkur þá leyndu
von, að við séum þar undantekningin,
sem sannar regluna.
— Ef til vill kemur líka fyrir að'
Það sé staðreynd. Ef til vill fyrir-
finnst einstaka maður, sem nýtur
fyllstu hamingju engu að síður.
—- Allar manneskjur njóta fyllstu
hamingju einhverntíma á ævi sinni en
Þær eru háðar stöðugum breytingum
og þroska, og það kemur varla fyrir
að breyting og þroski tveggja ein-
staklinga sé samstíg hreyfing og í
sömu átt. Og Þá er það hið gagn-
krama samkomulag, sem er þrauta-
lendingin.
Hún sat þögul nokkra stund og
íitlaði við kögrið á slæðunni sinni.
Sro mælti hún alvarleg I rómnum:
— Þú varst ónærgætinn við mig
rétt áðan. Nú ætla ég að gjalda þér
í sðmu mynt. Það er eins og orð þin
gefi til kynna, að þú sért ekki fylli-
lega hamingjusamur.
—* Þú berð þetta ekki fram sem
spurningu ... fyrir bragðið þarf ég
ekki neinu að svara, mælti hann sein-
Iega. Og svo við víkjum talinu að
öðru — hvar er hin stúlkan?
— Hvaða hin stúlka? Jú, þú hefur
reátt því athygli, að ferðataskan henn-
ar stendur þarna inni. Hún heitir
Irma, og þessa stundina geri ég ráð
fyrir að hún sé að leita hamingj-
unnar í örmum hraðbátseiganda
nokkurs. Hún sagði að ég skyldi ekki
búast við sér heim fyrr en liði á