Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 31

— Hugsaðu þér bara. Það var kona,
sem skaut mann sinn í hnakkann,
þegar hann var að lesa dagblaðið ...
— Haldið þér fröken, að þér hafið
nokkuð, sem maður á tvítugsaldri
hefði áhuga á?
— Er þetta fyrsti sonurinn, eða
hvað?
Bretlandi. Mig skortir áreiðanlega
ekki fé, þegar þangað kemur.
Hannafin tók til máls. — Það rignir
eins og hellt sé úr fötu, og Þú verður
að hafa eitthvað utan yfir þig. Ég á
gamla regnkápu, sem Þú getur feng-
ið; hún er svolítið rifin við annan
vasann, en þú ættir að verða þurr í
henni samt.
— Ég greiði þér fyrir hana seinna.
— Þegar þú kemur heim frá Bret-
landi með fullar hendur fjár, máttu
gefa mér nýja kápu. Tölum svo ekki
meir um það.
Dermot vermdi sig við eldinn. —
Ekki er mér Ijúft að flýja af hólmi,
það veit, sá sem allt veit. Og sannar-
lega mætti ferðaveðrið vera eitthvað
skárra. . .
— Þú verður að kveðja Neeve, sagði
Hannafin. Við Ned skreppum út og
biðjum hana að koma hingað. Þegar
þið hafið kvaðzt og hún er farin heim
aftur, leggur þú af stað og ferð þá
leið, sem ég lýsti f'dr þér áðan. Ég
held hún eigi að vera örugg. . .
Dermot leit til bróður síns. Og
nú var eins og hann tæki það svo
óumræðilega sárt að verða að skilja
við hann. Hann stóð á fætur og gekk
til hans. — Skilaðu kveðju minni til
þeirra heima. Segðu mömmu að ég
muni senda henni eitthvað smávegis,
þegar mér áskotnast peningar. Og
segðu Bellu, að ég skuli reyna að
útvega henni vist í hjúkrunarskóla
þegar ég er farinn að átta mig á hlut-
unum . . .
— En hvað á ég að segja gamla
manninum?
— Segðu honum það, að ég hafi
ekki. átt annars úrkosta. Segðu hon-
um að ég hafi reynzt góður O'Neill,
og ég hafi hvorki hræðzt brezka her-
inn né írska þjóðfrelsisherninn. . . .
Ned tók í hönd bróður sínum. Hann
langaöi til að segja eitthvað innilegt
við hann að skilnaði, eitthvað, sem
yrði til þess að Dermot efaðist aldrei
um hve mjög hann hefði unnað hon-
um. En hann fann ekki nein viðeig-
andi orð. — Þér veitti ekki af að
raka þig, sagði hann.
Dermot þuklaði vangana. — Það
verður að bíða þangað til ég kem
til Belfast, sagði hann. Heyrðu;
mundu eftir að afhenda félaginu
knattspyrnubúninginn minn og skóna
. . . og reyndu svo að halda þér frá
Þeirri hálsmjóu, svona endrum og
eins. . .
— Hvern fjandann á maður að
taka til bragðs á Þessum útkjálka.
Það veit hamingjan, að ég vildi kom-
ast á brott héðan sem fyrst . . .
— Við skulum koma, Ned, sagði
Hannafin. Því fyrr, sem þú kemst af
stað, Dermot, því betra.
Hannafin kvaddi hann með handa-
bandi. — Mér þykir fyrir því, að
verða að kveðja þig á þennan hátt.
En um það þýðir ekki að sakast, og
þú ert þannig gerður, að þú svíkur
ekki sjálfan þig. Mundu eftir að hripa
mér línu við tækifæri.
Hannafin gekk til dyra, þeir bræður
tókust enn i hendur, sögðu ekki neitt
og síðan héldu Þeir, Ned og Hannafin
á brott. Þegar þeir komu heim til
Neeve, spurði hún óðara hvort Þeir
hefðu fundið Dermot, og sögðu þeir
sem var.
— Það er leitt að þið skylduð ekki
koma stundarkorni fyrr. Bella vildi
ekki bíða lengur og hélt heimleiðis.
Þú ættir að flýta þér heim Ned, og
segja Þeim fréttirnar. Ég veit að
móðir ykkar getur ekki á heilli sér
tekið. . .
— Já, ég fer heim hvað úr hverju.
svaraði Ned vandræðalegur.
— Þú tefur Dermot svo ekki of
lengi, sagði Hannafin, þegar Neeve
brá sér í kápuna. Svo gengu Þau út.
Þegar kom að torginu, bað Hannafin
Neeve að fara eina á fund Dermots,
og kvaðst mundu bíða úti fyrir og
svipast um eftir mannaferðum.
Framhald í næsta blaði.
sem byggist
á notkun
rafeinda
iSfíIfí^ís^'ííííílL'ilfój
Explicenta-crem not-'&|
ið þér gegn kaldri og 'm
rakri vetrarveðráttu.
Explicentn Dr. Hubcr
nierfognrkrein
Fánolegt í sngrrivöru-
vcrxlunum
Aðalamboð: n. A. TIU\H S - Heildverzlam
VIKAN 31