Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 10

BLINDU _
HJONIN
I HAMRAHLIÐ
19
Í&'-'S.'.ýs/A-:

Þau hafa rúmgóðar svalir á móti
suðri og þau njóta sólarinnar eins
og aðrir, þegar hún skín.
Hún lieitir Elísabet Kristinsdóttir.
Hann lieitir Andrés Gestsson.
Þau hafa bæði orðið fyrir því
óláni að missa sjónina, en fundu
þess í stað hvort annað og ham-
ingjuna um leið. Nú eru þau ný-
búin að stofna heimili i húsi
Blindrafélagsins í Hamrahlíð 19.
Þar hafa þau tveggja herbergja ibúð
og umgengnin hjá Elísabetu er alls-
staðar þannig, að hver sjáandi hús-
móðir mætti vel við una.
—- Ég dáist að því, Elísabet, hvað
það er fallega um gengið hjá þér,
sagði ég við hana, þegar við vor-
um setzt inn i stofu. Sérð þú alveg
um heimilishaldið?
Hún brosti og sagði:
— Já, ég sé um heimilið að öllu
leyti og grip svo i burstagerð á verk-
stæðinu, þegar ég hef tíma til. Það
cr verkstæði hérna niðri í húsinu,
scm Blindrafélaðið rekur og var
áður á Grundarstígnum. Ég vann
þar mikið áður, en nú hef ég aðeins
tíma til að grípa í það öðru livoru.
Ég er við heimilisstörfin fram að
hádegi, en skrepp kannski niður
seinnipart dagsins og gríp i bursta-
gerðina. Andrés kemur ekki heim í
hádegismat, svo ég læt hann hafa
bita með sér. Við borðum liérna i
mötuneytinu, ég og drengurinn, en
svo elda ég kvöldmat, þegar Andrés
kemur heim.
— Ilvað finnst þér erfiðast við
hcimilisstörfin?
— Ég veit varla, þetta venst allt.
— Það leikur allt i liöndunum á
henni, sagði Andrés.
— Þú bakar þó ekki, segi ég.
— Ojú, það geri ég. Svona það
helzta.
— Ilún bakar allt og það vel,
sagði Andrés. Hann var að vonum
mjög stoltur yfir konunni sinni.
~ Hvaða vitleysa, Andrés, sagði
hún og fannst ltann nú taka full
djúpt í árinni.
— Meira að segja eggjaköku,
sagði Andrés.
— Það var ekki eggjakaka.
— Nú, en það var alveg eins.
Ég spurði: Er ekki erfitt að baka.
Mér skilst að það þurfi að mæla í
dropum og svo framvegis?
— Það er ekki svo slæmt. Ég
hef áhöld til þess.
-— En að ryksuga gólfin?
Jú, það geri ég lika, en það
er öllu verra en að þvo. Einhvern
veginn verra að átta sig á því. En
þvottinn læt ég í jivottahús.
- Þið leigið þessa ibúð, er það
ckki ?
— Jú, sagði Elisabet, blindir fá
Elísabet gengur að matseldun og
bakstri með öruggum handtöikum
og eldhúsið og öll íbúðin er gljáandi
af þrifnaði hjá hennL
íbúðir hér með sérstökum kjörum.
Það er mjög sanngjörn leiga.
— Fær ekki blint fólk miklar
örorkubætur, spurði ég?
•—- Hundrað prósent örorkubætur.
Það eru 1200 krónur á mánuði.
— Hverslags örorkubætur eru
það eiginlega. Þær duga varla fyrir
húsaleigu. Ér búið að hækka þær
um 11 prósent eins og önnur laun?
— Onei, sagði Andrés. Það hækk-
ar víst ekkert, sem við þurfum að
kaupa.
Elísabet spurði, hvort ég vildi
ekki þiggja kaffi og smakk« kök-
urnar sem hann Andrés segði að
væru svo góðar. Það var að sjálf-
sögðu þegið og ég get alveg tekið
undir með Andrési. Bæði kaffið og
kökurnar hefðu sómt sér á hvaða
fyrirniyndarheimili sem væri.
Ég spurði þau um útvarpið. Hvort
þau hlustuðu ekki mikið á það.
Andrés svaraði: Jú, það er nauð-
synlegt fyrir okkur. Bæði sími og;
Útvarp eru nauðsyn.
— En blöðin? Þau fara náttúr-
leg.r að miklu leyti framhjá ykkur.
— Já, svaraði hann. Að talsverðu
leyti. Við reynum heldur að fylgj-
ast vel með útvarpinu. En ef það
er eitthvað sérstakt, sem við höfum
áliuga fyrir, þá fáum við það lesið
fyrir okkur. Við förum lika á
skemmtanir þótt það kunni að
liljóma ótrúlega. Við höfum til
dæmis farið í Gúttó og Breiðfirð-
ingabúð. Blinda fólkið hefur stund-
um innbyrðis skemmtanir og þá er
alltaf fjörugt. Blint fólk er yfirleitt
mjög fjörugt og skemmtilegt.
— Já, það er mjög fjörugt og
skemmtilegt, samsinnti Elísabet.
—■ Lesið þið blindraletur?
— Ekki ég, sagði Andrés. En
Elisabet les það. Ég þekki stafina,
en vantar bara æfingu. Aftur á móti
skrifum við bæði á venjulega ritvél
og Elisabet líka á blindraritvél.
Hún tók upp blindraritvélina og
skrifaði nafnið sitt. Það voru mjög
fáir lyklar á lienni og hún skrifaði
stórt blindraletur úr punktum.
— Ég mundi ekki finna, hvort
þetta væru tveir punktar eða fjórir,
sagði ég.
—. Það er hlutur sem kemur með
æfingunni. Sumir geta lesið nokkuð
liratt.
— Hvað gerið þið á kvöldin,
þegar þið eruð heima og búin að
borða?
— Ég er oftast eitthvað að dútla
við heimilið, sagði Elísabet.
~ Já, hún er að finna bitann
handa mér til þess að hafa með í
vinnuna og svo er hún að koma
stráknum í rúmið, sagði Andrés.
Ég er þá helzt að hlusta á útvarpið.
— Þekkir þú ekki fremur fáa
hér í bænum, Andrés. Mér hefur
verið sagt að þú værir svo til ný-
kominn frá Vestmannaeyjum.
— Já, ég er tiltölulega nýr liérna,
en það búa margir Vestmannaeyj-
ingar í bænum og fólk austan úr
sveitum. Við eigum marga góða
kunningja, sem koma til okkar.
10 VIKAN