Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 27

Khan í brjóstinu, sagði ég þeim af barnaiegri
hreinskilni frá öllu sem á daga mína hafði drif-
ið enda var ég alltaf vön þvi. Það var mér eins
og hnefahögg í andlitið, er þau sögðu að ég
yrði að reyna að gleyma „þessum Indverja“ svo
ftjótt sem ég gæti.
— Láttu sem það sé sumardaður, sagði pabbi,
— þú veist að af því getur aldrei neitt orðið,
livort sem er, svo það er ekkert vit í að sýta
og sakna. Mér var ljóst að nú höfðu erfiðleik-
arnir lialdið innreið sína og iét mig dreyma um
sumarbúðirnar, jjennan yndislega stað, þar sem
kynþáttamunur þekktist ekki.
Svo var það einn góðan veðurdag, eftir að
skólinn var byrjaður og lífið í rauninni farið að
ganga sinn vanagang, að ég fékk bréf frá Khan.
Við það varð ég fyrst svo glöð að ég grét, en
síðan fylltist ég örvæntingu og ráðleysi. Hann
ætlaði nefnilega að koma til Noregs með Balú
og Raheb, i gamla, góða vöruvagninum, og vera
þar í vikutíma áSur en þeir tækju til við námið
að nýju.
Þeir höfðu unnið, allir þrir, síðan við skild-
um, til þess að afla sér farareyris og nú vantaði
þá ekkert annað en vegabréf og skilríki. Auð-
vitað var ég frá mér numin af fréttunum, og
hlakkaði fjarskalega til að hitta hann aftur. En
jafnframt kveið ég fyrir því hvað pabbi og
mamma myndu segja, og þorði ekki einu sinni
að láta þau vita af bréfinu.
Tíminn leið og loks gat ég ekki frestað því
lengur að segja fré.ttirnar heima. Eitt kvöld voru
þau óvenju vingjarnleg á svip, svo ég tók í mig
kjark og sagði í svo glaðlegum róm sem ég
gat: — Hugsa sér að nú fara þeir víst að koma,
Indverjarnir!
Þó ég hefði átt að vinna mér það til lífs, hefði
ég ekki getað getið þess til, hver áhrif orð mín
höfðu, og mér brá svo við að ég fylltist þrjózku.
Þegar þau sögðu mér að skrifa honum og segja
sem svo — á hæverskan máta ■— að ekki væri
viðeigandi að þeir kæmu, þá neitaði ég því harð-
lega. Þau voru fokreið yfir að ég skyldi ekki
hafa sagt þeim þetta fyrr, svo þau hefðu getað
komið í veg fyrir það.
Eftir þetta var ég sem allra minnst heima, og
þegar ég var heima læddist ég um eins og skuggi
og hlustaði í angist á ófagrar sögur af Indverj-
um þeim er þau þekktu til.
Svo var það eitt kvöld þegar Anna var komin
til mín, að dyrabjöllunni var hringt. Þetta var
viku áður en við bjuggumst við þeim og ég þaut
niður stigann berfætt og í stuttbuxum. Mamma
og pabhi voru inni í stofu og margt af fólki,
svo það féll í minn hlut að fara til dyra.
Ég lauk upp hurðinni — og hvað sá ég? Þrjá
dökka drengi með breitt bros á brúnum andlit-
um. Nokkrar sekúndur stóð ég eins og stein-
gervingur, en þaut svo til Khans og fann arma
lians um mig á ný. Ég gat ekkert sagt er sam-
hengi væri í, hara stamaði og hló. Loksins rank-
aði ég nóg við mér til þess að hafa rænu á að
fylgja þeim upp í herbergið mitt. Þeir heilsuðu
Önnu hjartanlega og sögðu svo hið helzta úr
ferðasögunni. Ég bara stóð og starði á hann
• mpandi ástaraugum og gat varla áttað mig á
1 v' að hann stæði hérna í herberginu mínu við
hiiðina á mér.
Þvi næst fórum við í bílnum og sóttum Siggu,
en ókum svo öll þangað sem þeir áttu að tjalda.
Þar settum við upp tjaldið, og þegar við sátum
kringum hitunarvélina með rjúkandi kaffinu,
undir kvöldið, og sungum indverska söngva við
munnhörpuundirleik, fannst mér ég vera komin
til Englands aftur.
Þeir dvöldi vikutíma í Noregi og gengu meir
að segja á skólann lika. Öllum fannst þeir ákaf-
lega viðfelldnir, svo að jafnvel pabba og mamma
skiptu um skoðun á þeim. Létu þau í ljós að
þeim fyndist þeir óvenju fágaðir og hæverskir
unglingar og siður en svo illt fyrir mig að um-
gangast þá. Hefði það annars verið hægt, var
ég enn ástfangnari að vikunni liðinni og eftir að
þeir fóru, fannst mér enn daufara og dapurlegra
en þegar ég fór frá Englandi. En huggun var
mér að heyra þau pabba og mömmu hrósa mér
fyrir góðan smekk, og heyra þau lofsyngja ágætu
indversku vinina mína.
Svo leið langur tími, heilir tíu mánuðir. Ég
útskrifaðist og átti fjarska skemmtilega daga.
Khan og unaðsdagar þeir sem við höfðum átt
saman, fjarlægðust, en í undirvitund minni
vakti sífellt óljós þrá eftir honum, svo hann
gleymdist mér aldrei. Auk þess skrifuðumst
við á í hverri viku.
Að prófi loknu fékk ég mér vinnu i nokkrar
vikur, til þess að öngla saman aurum i ferð til
Englands. Síðan fór ég þangað til ársdvalar, ég
átti að dvelja í Lundúnum og ganga þar í skóla,
Yinkona okkar Khans beggja, er Jean hét, út-
vegaði mér húsnæði í sama „boarding house“
og hún bjó sjálf í, og mér fannst ég fljótlega
vera þar eins og heima hjá mér.
Jean leigði stofu með eldhúsi, og annan dag-
inn sein ég var þar, bauð hún þeim Khan,
Raheb og Balú til kvöldverðar. Ég hlakkaði til
þess allan daginn, þó ég væri ekki alveg laus
við taugaóstyrk.
Khan kom fyrstur og það vildi svo til að ég
opnaði .fyrir honum. Þegar ég sá brúna andlitið
með dökku augunum og breiða, vingjarnlega
brosinu, og löngu, mjúku fingurnir hans tóku
um mína í þéttu handtaki, fann ég með sjálfri
mér, að tíu mánuðirnir höfðu í engu breytt til-
finningum mínum í hans garð.
Síðan sátum við öll saman i stofunni og borð-
uðum indælan, indverskan mat sem Jean hafði
búið til, en eftir það sátum við bara og spjölluð-
um og skemmtum okkur eins og áður fyrr.
Þegar þeir fóru, höfðum við ekkert ræðzt eins-
lega við, en hann sendi mér ástríkt augnaráð um
leið og hann kvaddi mig. Mér skildist að hann
væri ekki viss um að tilfinningar mínar væru
hinar sömu og þær höfðu áður verið.
En eftir þetta kvöld vorum við alltaf saman
og allt varð okkar í milli eins og það hafði áður
verið. Meðan ég var þarna mátti heita að við
hittumst á hverjum degi, og ef við höfuni verið
skotin hvort í öðru áður, breyttist það bráðlega
hjá okkur báðum í djúpa og heita ást. Einn góð-
an veðurdag gat ég ekki á mér setið að spyrja
hann um atriði sem ég hafði brotið heilann um
í langan tíma. — Khan, ertu enn á sömu skoðun
og áður um hjónaband okkar á milli? sagði ég.
Hann leit örvæntingaraugum á mig, áður en
hann svaraði: — Góða, þú veizt að hefði ég ver-
ið hvítur maður, værum við gift fyrir löngu sið-
an. En við komumst ekki hjá öllum þeim vand-
kvæðum sem á vegi okkar verða, af því við
erum af ólikum stofni. En svona getum við ekki
haldið áfram, annað hvort verðum við að fara
sitt i hvora áttina, eða gera eitthvað, — en livað?
Gera, — það sem ég gerði, var að skrifa heim
og segja þeim að ég elskaði Khan og gæti ekki
án hans lifað. Þau urðu alveg utan við sig, sem
við mátti búast, og grátbáðu mig að koma heim.
þá gæti ég kannski gleymt honum. Enda þótt
þeim félli hann prýðilega í geð, væri nokkuð
öðru máli að gegna ef þau ættu að fallast á
hann sem eiginmann dóttur þeirra. Eftir mikla
yfirvegun kom okkur lvhan saman um að ég
skyldi fara heim í eitt misseri.
Nú sit ég ein uppi í herberginu minu og þrái
hann. Misserið er á enda og hvorugt okkar get-
ur lagt meira á sig, svo hann ætlar að koma
liingað eftir mánuð og tala við pabba og mömmu.
Við elskum hvort annað og ástin er fær um
að brúa bilið sem er á milli okkar, það er ég
sannfærð um. En það verður við marga örðug-
leika að etja. Hann segir að ég verði aldrei við-
urkennd sem eiginkona hans á Indlandi, og hvort
ég verð það heldur hér, skal ég ekkert um segja.
Þá verðum við að búa í einhverju öðru landi,
til dæmis Englandi. Oft velti ég þvi fyrir mér
einni spurningu: — Ef við eignumst barn,
hvernig verður það litt? Verður fólk vont við
það síðar meir, af þvi það er kynblendingur?
Við hvaða trú á það að alast upp, — búddha-
trú eða kristindóm? Sjálfsagt verður annað hvort
okkar að skipta um trú, en hvort okkar?
Framtíðin er óviss ennþá og langt frá því að
vera rósrauð. En komi hvað sem koma vill,
ekkert getur grandað ást okkar, hún er svo heit
og djúp.
húsaleiguna. —
VIKAN 27