Vikan - 16.11.1961, Side 11

vw, 0»0«í««^i
fMM ' '

Andrés er mættur kl. hálf átta á bólsturverkstæði Guðmundar í Víði og
þar vinnur hann við bólstrun ti! kl. sex. Hann hefur sitt eigið verkstæði
heima og grípur í bólstrun þar í tómstundum.
— Hvernig atvikaðist það annars,
að þiS kynntust?
Hann beindi máli sínu til liennar
og sagSi:
— Ja, Beta, hvernig kynntumst
viS nú aftur? Jú, ég var í Eyjum
og kom víst í heimsókn á vinnu-
stofuna á Grundarstígnum. Þá var
ég nú reyndar giftur og búsettur
maður, en svo missti ég konuna.
ViS áttum tvö börn, drenginn, sem
þú sást hérna og svo áttum við
stúlku, sem nú er orðin tvítug og
var að gifta sig til Ameriku i sumar.
En sem sagt, ég kom í heimsókn
á Grundarstíginn og rabbaði við
fólkið og þar á meðal var Elísabet.
Svo fór heimsóknunum að fjölga
og við kynntumst eitthvað svipað
og gengur og gerist um fólk.
— Ég frétti, þegar þið opinber-
uðuð trúlofun ykkar, sagði ég. Þá
ætlaði ég að fá að tala við ykkur,
en þið vilduð heldur fresta því.
— Já, sagði Elísabet. Við opinber-
uðum trúlofun okkar 14. nóvember,
1959. Ég man eftir skilaboðunum
frá þér. Ég var eitthvað smeik við
blaðamenn þá og i fyrra þorði ég
varla að fara á Árnesingamótið, þvi
ég hélt kannski, að þú mundir verða
þar og taka myndir af okkur. En
þú varst þar ekki.
Andrés sagði: Þegar við opinber-
uðum, þá átti ég heima í Eyjum, en
Elísabet vildi ekki búa þar syo ég
varð að koma suður.
— Er nokkuð verra að vera hér
en í Eyjum?
— Nei, það er ágætt að vera
hérna, sagði Andrés. Áð vísu rataði
ég nokkuð vel í Eyjum, jafnvel svo,
að ég gat fylgt ókunnugum og sagt
þeim til vegar. Vegalengdirnar eru
miklu meiri hér i Reykjavik og svo
er það heldur til ama, að gangstéttir
vantar víða. Það er ótrúlega mikill
styrkur í gangstéttum fyrir blint
fólk. Maður væri fleygur og fær,
ef þær væru viðar.
— Mig langar að vita eitthvað
um uppruna ykkar og fortið. Ert
þú liéðan úr Reykjavík, Elisabet?
■— Já, ég er innfæddur Reykvik-
ingur, fædd í júlí 1918, en þá um
haustið geysaði spanska veikin og
móðir mín dó, þegar ég var fjögurra
mánaða. Föðursystir mín tók mig
þá í fóstur og ég var hjá henni til
ellefu ára aldurs. Þá fór ég aftur til
pabba. Hann var múrari og er nú
dáinn.
-— En hvernig atvikaðist það, að
þú misstir sjónina?
— Það var engin sérstök ástæða;
ekki upp úr neinum veikindum eða
þessháttar. Ég var átján ára. Það
byrjaði með þvi, að annað augað
varð hlóðhlaupið og bólgnaði og
sjónin fór á nokkrum mánuðum.
Síðan fylgdi hitt augað á eftir.
•— Það hefur auðvitaö verijð reynt
að lækna í þér augun eftir megni.
Framhald á bls. 33.
Þegar Elísabet hefur loKÍð húsmóðurstörfum uppúr
hádeginu, bregður hún sér á verkstæði Blindrafélags-
ins, neðar í húsinu, og býr til bursta.
VIKAN 11