Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 7

eins og hún vildi vera láta þegar myndin var tekin. Hún tók viC vegabréfinu
og lagCi þa8 aftur á arinhilluna.
— Nú skulum við fara að borða, sagði hún. Súpan var rússnesk, siðan var
ungversk smásteik og eplakaka í eftirmat. Þetta var allt búið til eftir erlendum
uppskriftum, sem hún hafði safnað saman á hinum tíðu ferðalögum. Hún hafði
oft matreitt handa honum áður, en aldrei hafði henni fundizt það skipta svona
miklu máli, að honum geðjaðist að matnum. Hún gladdist, þegar hún sá, að
hann borðaði með beztu lyst, og neitaði að hlusta á röddina, sem hvíslaði að
henni að ef til vill hefi hann góða lyst á hvaða mat sem væri, því að enda
þótt hann helgaði lif sitt heilsu annarra, hugsaði hann ótrúlega lítið um sína
eigin. Kaffið var tyrkneskt.
— Umhverfis jörðina á fjörutíu minútum, sagði hann. Verður þú aldrei þreytt
á þessum sífelldu ferðalögum?
Þetta var ein þeirra spurninga, sem hún hafði vonazt eftir, að hann mundi
leggja fyrir liana. — Ég er nú þegar orðin þreytt á þeim.
— Hvers vegna hættirðu þeim þá ekki?
— Það er ýmsum erfiðleikum bundið, sagði Catherine. — Það er eins og
að aka í hringekju — þú getur ekki stöðvað hana sjálfur, þú verður að hring-
snúast í henni þangað til einhver annar stöðvaði hana fyrir þig.
— Og ef þeir stöðvuðu hana of snemma, yrði þér þá í nöp við þú?
Var þetta ástæðan til þess að hann bað hennar ekki, hélt liann að henni
myndi finnast lifið sem lækniskona bindandi og tilbreytingarlaust í saman-
burði við núverandi kringumstæður liennar?
— Það er ekki of snemmt, sagði hún. — Mig langar til að lifa rólegu lifi.
Með þér, bætti hún við i huganum. Hann hugsaði sig lengi um áður en hann
svaraði.
— Það er rangt að reyna að hafa áhrif á lif annarra. Þú gætir stöðvað liring-
ekjuna sjálf, með því að hætta við ferðina á morgun. Hann leit á vegabréfið á
arinhillunni. — Þú gætir rifið það i tvennt.
Það fór kuldahrollur um hana, og hún sagði hnuggin: — Ef ég fer ckki, missi
ég atvinnuna, og henni brá þegar hún varð þess vör hve skjálfrödduð liún var.
Hún varð að reyna að jafna sig, og til þess að gera eitthvað fór hún með bakkann
fram i eidhús. Annars hefði hún ef til vill borið fram spurninguna sem henni
lá svo þungt á hjarta, og það mátti hún alls ekld gera. Þegar hún kom inn i
stofuna aftur sat hann og reykti hugsandi á svip.
— Hvað gerist ef þú hættir við að fara á morgun? spurði hann.
Hún varð strax vonbetri. Þá verður Jean að sjá um þetta einn. Jean var að-
stoðarmaður hennar. Hún settist hjá lionum, og hann lagði liandlegginn á sófa-
bakið. Hún hallaði höfðinu að öxl hans.
— Þú meintir ekkert með þvi, sem þú sagðir áðan — um það að forðast
að hafa áhrif á líf annarra, var það? spurði hún. — Hingað til hef ég álitið
það, en nú er ég ekki alveg viss.
Hann tók utan um hana. Ég er farinn að halda .... Síminn hringdi. Hann
sleppti henni og stóð upp. — Ég skal svara, sagði hann. Þetta er sennilega
sjúklingur. Ég lét Alec fá símanúmerið. Kvenröddin i simanum var há og frekju-
leg. Hún sagði að vinnustúlkan hefði doltið og meitt sig og væri rænulaus,
og hvort læknirinn gæti ekki komið strax. Catherine stóð hreyfingarlaus og
hlustaði á róandi svar hans. Bara að hann gæti nú sagt að hann þarfnaðist hennar
og að hann vildi ekki láta hana fara. En fram að þessu hafði hann ekkert sagt
og bráðum yrði það of seint.
Ian lagði tólið á og kom til hennar. — Þetta var Ma Burrows, sagði hann. —
Hún er ein af sjúklingum Alecs. Ég verð að fara.
— Ég kem með þér, sagði Catherine og greip um handlegg hans. Ian þú ætlaðir
að segja eitthvað, þegar siminn hringdi. Hvað var það?
Hann brosti þreytulega, líkt og hann væri annars hugar, og hún vissi að liann
var ekki að hugsa um hana.
— Ég segi þér það seinna, sagði hann, og hún vissi að hún hafði beðið ósigur.
Hann ók liratt og hiklaust eftir regnvotum strætunum.
— Það er bezt að hafa hraðann á, sagði hann. — Ma er vis til þess að láta
aumingja stúlkuna fara að vinna strax þegar hún kemst til meðvitundar.
— Hún lítur út fyrir að vera nokkuð röggsamleg, sagði Catherine.
— I rauninni er hún ekki svo afleit. Hún er dálítið hávær, en það er varla
við öðru að búast. Hún var mjög ung, þegar hún tók við húsgagnaverzlun föður
sins. Nú er hún orðin vel fjáð, og liefur sjálfsagt orðið að brýna raustina.
Hann nam staðar við stórt, dökkleitt hús umkringt hávöxnum trjám. — Biddu
hérna, sagði hann. — Ég verð ekki lengi. Hann kom aftur eftir tiu minútur og
opnaði bilhurðina þeim megin sem Catherine sat.
— Mig langar til að biðja þig að hjálpa mér svolítið, sagði hann. Ég er í
vandræðum með Ma, og ég neyðist til að hringja.
— Já það er velkomið. Hún fór með honum inn i húsið. Stofan var troðfull
af þunglamalegum útskornum húsgögnum. Á legubekk í einu horninu lá kona
með dropótt borðteppi ofan á sér. Ma Burrows, sem var gömul og feit, stóð hjá
lienni og hrópaði i bræði: — Mary, þetta. nær ekki nokkurri átt, þú getur ekki
hagað þér svona. Konan var náföl og hreyfði sig ekki.
— Þetta þýðir ekki, sagði lan. — Ég fer og hringi til sjúkrahússins. Ma góndi
á hann bálreið. — Hún þarf ekki að fara á spítala. Ilún gerir bara úlfalda úr
mýflugunni eins og vanalega. Náið í dr. Alec Johnson. Hann veit hvað hún er
mikil rola.
— Hún hefur lærbrotnað og fengið heilahristing, og verður að hafa fullkomið
næði, sagði Ian ákveðinn. — Þú verður hérna á meðan, sagði liann við Caterine
Það var langt
liðið á kvöldið
og hann haíði
ekki sagt neitt
Á morgun
mundi kún
verða kominn
'OL
langt í^burtu,
vegabréíið;, j
var þegar til-
búið og hún
vissi að þess-
í leikur var
tapaður e! það
gerðist ekki
strax, sem hún
hafði lengi
beðið eftir
Smásaga
eítir
Rosmary
Johns
um leið og hann fór.
Strax þegar hann var farinn gekk
Ma að legubekknum og skipaði kon-
unni að rísa á fætur. — Látið vesa-
lings konuna i friði, sagði Cather-
ine. — Hún raknar ekki við, þó þér
séuð með þennan hávaða. Hún tók
fast um handlegg henni, og leiddi
hana að stól í hinum enda herberg-
isins.
— Setjizt þarna, sagði hún —•
og reynið að vera til friðs. Þó
undarlegt kunni að virðast lét Ma
sér þetta vel líka. Hún sat graf-
kyrr og starði á Caterine og þegar
hún tók til máls var röddin eðlileg.
■— Engin hefur sagt mér fyrir
verkum undanfarin fjörutiu ár.
— Þá er sannarlega kominn tími
til þess að einhver geri það, sagði
Catherine. Hún leit á gómlu konuna,
og sá að luin var mjög þreytuleg.
Henni varð nú Ijóst að sennilega
hafði Ma miklar áhyggjur vegna
vinnusiúlkunnar.
— Henni batnar áreiðanlega. Þér
getið verið alveg róleg frú Burrows.
— Fröken, hafið þér vist ætlað
að segja. Ég er ekki gift.
Catherine leit á liendur hennar
og sá að hún var með liringa á
öllum fingrum nema einum. —
Hvers vegna liafið þér aldrci gift
yður? spurði hún allt i einu.
Undrun gömlu konunnar var aug-
Ijós. — Þetta var undarleg spurning,
sagði hún með hægð. — Ég var
víst of önnum kafin við verzlunar-
störfin til að vera á þönum lcring-
um karlmcnnina. Þegar ég loksins
gaf mér tima til þess, vildi mig
enginn. — Þeir voru vist hálf-
hræddir við mig, bætti hún við og
það var hæðnishreimur í röddinni.
Ég var vist orðin svo vön að stjórna,
að enginn þorði að rísa öndverður
gegn mér. Hún virti Catlierine fyrir
sér. — Þér eruð vist líka dálitið
ráðrík. Ilver eruð þér annars? —
Vinkona læknisins. — Og vonast
eftir að giftast honum geri ég ráð
fyrir.
— Já, ef hann biður mín.
Ma skcllihló. — Það gerir hann
ekki. Karlmenn eru hræddir við
ráðríkar konur og þér neyðist til
að spyrja hann.
— Hver neyðist til að spyrja
hvern um livað? sagði Ian, sem
stóð i dyrunum.
— Ég var ekki að tala við yður,
sagði Ma önug.
Þegar búið var að koma vinnu-
stúlkunni á sjúkrahúsið, ók Ian
Catherine lieim. Hann hló og mas-
aði og lélc við hvern sinn fingur,
og virtist eklci taka það mjög nærri
sér að hún var að fara daginn
eftir.
Catherine starði fram fyrir sig
og hugleiddi orð gömlu frökenar-
innar. Ég hata hann, hugsaði hún.
Hann er svo ánægður með sjálfan
sig og i alla staði óþolandi. Ég
hata hann af þvi hann hefur kom-
ið mér til að elska sig. Eftir tíu
mínútur væru þau komin heim.
Hafði Ma rétt fyrir sér?
— Ian, sagði hún að lokum. Ert
Framhald á bls. 28.
VIKAN 7