Vikan - 17.05.1962, Blaðsíða 6

IÉ|llÍÍ!íllpl:|:l|lÍ
mmmfflmmmmMmá

.mm.
lilfclll
"<■ ' ! ' , /l \

n
. ;
■••■■■•
ÞaS var snemma vors. Iíuldaleg birta daufra sólargeislanna
féll á gráa, harðfrosna jörðina og bústnir brumlmappar pilviðar-
greinanna voru eins og gullin móða, sem bar við himin. Svartur
Rolls-Roy.ce bill brunaði eftir Connecticut bílabrautinni frá New
York. Við stýrið var svertinginn Ben Barkley.
„Verrtu undir hámarkshraðanum, Ben,“ sagði Remenzel læknir.
.Jiíér er sama hve fráleitur bann er, haltu þig undir hoinum.
Það er engin ástæða til þess að flýta sér — við höfum nógan tíma.“
Ben hægði á ferðinni. „Á vorin er eins og hann langi til að
spretta úr spori“, sagði hann.
„Gerðu það sem þú getur til að halda aftur af honum —
ef þér er sama.“
„Já, herra,“ sagði Ben. Svo lækkaði hann róminn, þegar hann
yrti á Eli Remenzel, þrettán ára son læknisins, sem sat í fram-
sætinu. „Öllum mönnum og skepnum líður vel á vorin,“ sagði
hann við Eli. „Vélum liður líka vel.“
Eli umlaði eitthvað.
„Öllu Iíður vel“ sagði Ben. „Líður þér ekki vel?“
„Auðvitað, víst líður mér vel.“ sagði Eli tómlega.
„Það vantaði bara — þú sem ert að fara í þennan fina skóiaf*,
sagði Ben.
Þessi fíni skóli var Whitehill drengjaskólinn 1 North Marston,
Massachusetts. Rolls-Royce billinn var á leið þangað. Eli átti að
innritast þar, meðan faðir hans sæti fund yfirstjórnar skólans.
„Ég held að drengnum líði ekki vel, sagði Ben, en honum var
engin alvara. Það var vorið, sem gerði hann skrafhreyfinn.
„Hvað er að, Eii,“ sagði læknirinn annars hugar. Hann var
að skoða uppdræíti að þrjátiu herbergja viðbót við Minningar-
hús EIi Iiemenzel — en það var langa-Ianga afi hans. Remenzel
læknir hafði lagt teikningarnar á hnotuborðið, sem dregið var
aftur úr framsætinu. Hans var þéttvaxinn og höfðinglegur mað-
ur, sem stundaði læknisstörfin af köllun en ekki þörf, þvi hann
var forríkur.
„Hefurðu áhyggjur af einhverju?" spurði hann Eli, án þess að
líta upp frá texkningunum.
„Nei,“ sagði Eh.
Sylvia, hin fagra móðir hans, sat váð hJið læknisins og las
skólaskýrslu Whitehill skólans. ,»Ef ég væri i þínum sporum,“
sagði hún við Eli, „væri ég svo spennt, að ég þyldi það varla.
Fjögur beztu ár lifs þíns eru að byrja.“
„Já“, sagði Eli. Hann sneri sér ekki að henni. Hún varð að
tala við hnakka hans, við brúnt stritt hárið ofan við hvítan flibb-
ann.
„Mér þætti gaman að vita, hve margir af Remenzel ættinni hafa
gengið á Whitehill-skólann“, sagði Sylvia.
„Það er eins og að spyrja, hve margir þeirra liggja í kirkju-
garðinum,“ sagði læknirinn. „Allir hafa verið þar.“
„Ef þeir væru taldir, hvar i röðinni mundi Eli vera?“ sagði
Sylvia. „Það er það, sem ég meina.“
Spurningin gerði Remenzel lækni dálítið ergilegan. Honum
fannst ,hún frekar ósmekkleg. „Maður heldur engan reikning
yfir þannig hluti,“ sagði hann.
„Gettu“, sagði konan hans.
„Það yrði að fara yfir allar skólaskýrslur langt aftur í tímann,
alla leið á átjándu öld, ef hægt ætti að vera að geta upp á nokkru.
Og þá yrði að ákveða hvort telja ætti Schofieldsfólkið og alla
af Haley og MacLellan fjölskyldunum til Remenzelættarinnar.“
„Gerðu það fyrir mig að gizka á það,“ sagði Sylvia „bara
menn, sem höfðu Remenzel að ættarnafni."
„Jæja,“ læknirinn yppti öxlum og ýtti frá sér teikningunum.
1
6 VIKAN