Vikan - 17.05.1962, Blaðsíða 38

Teoittir gðor
þarfnast daglegrar umhirðu. RED WHITE
TANNKREM fullnægir öllum þörfum yðar á því
sviði.
RED WHITE er bragðgott og frískandi og inni-
heldur A4 og er umfram allt mjög ódýrt.
Biðjið ekki bara um tannkrem, heldur RED-
WHITE tannkrem.
Heildv. Kr. Ó. Skagfjörð h.f.
Simi 2 4120.
Blaðamenn í „bófahasar.“
Framhald af bls. 15.
engan lögregluþjón, því. umferðin
og vegfarendur sáu um það að við
kæmumst ekki langt.
Við umferðarljósin varð ég að
stanza, vegna þess að það var ó-
gerningur að komast lengra upp-
eftir, og svo til um leið sagði Run-
ólfur, sem sat við hliðina á mér:
„Þarna kemur hann“.
— Kemur hver ... ?
„N'ú, lögregluþjónninn, maður.
Heldurðu að þú getir ekið um allan
bæ eins og jólasveinn án þess að
verða hirtur, eða hvað?“
Og lögregluþjónninn snaraði sér
yfir götuna og opnaði dyrnar á
bílnum.
„Hvert ert þú að fara, kunningi?“
— Fara ... ? Nú auðvitað upp
Laugaveg ... 1
„Það er ekki leyfilegt. Það ættir
þú að vita.“
— Ekki leyfilegt? Hvernig stend-
ur á því?
„Sérðu ekki umferðarskiltið þarna
beint fyrir framan þig?“
— Nei, ég sé ekkert skilti. Ekki
38 VIKAN
nema þarna á bankanum ...
„Hvaðan ertu, kunningi?“
— Ég er fæddur og uppalinn í
Reykjavík ...
Nú var hann búinn að fá nóg.
Hann lokaði framhurðinni, opnaði
að aftan og snaraðist uppí. Hann
var samt hinn almennilegasti, al-
gjörlega laus við allan hroka eða
inikilmennsku, brosti dálítið vand-
ræðalega og var greinilega alveg
hissa á mér og mínu framferði.
„Ég skil ekkert í því,“ sagði hanp,
„að Reykvíkingur skuli ekki vita
þetta. Þetta hefur verið einstefnu-
akstur í fjölda ára.“
— Ja, ég var nú einmitt að
spekúlera í þessu, sagði ég. Ég skildi
ekkert í þvi að öli umferðin kom
á móti mér ...
„Mig skal ekki furða. Jæja, bakk-
aðu nú hérna niður og komdu svo
með mér niður á stöð. Það virðist
ekkert veita af því að kenna þér
umferðarreglurnar dálítið betur. lík-
lega getur þú fengið eintak af þeim
hjá okkur.“
— Bakka ... ? Það er alveg ó-
þarfi. Ég beygi bara hérna upp
Skólavörðustíginn ...
„Heyrðu ...!!! Bakkaðu héma
niður að horninu, kunningi, og
snúðu þar við ... og Reykvikingur
þar að auki ... !!!
Og úr því var ekki að aka. Ég
vaíð að bakka niður að Ingólfs-
stræti og snúa þar við. Fólkið stóð
i þyrpingu beggja vegna götunnar
og horfði þessi óslcöp. Flestir voru
orðnir sannfærðir um að maðurinn
við stýrið væri alveg búinn að
missa þá litlu týru, sem hann hefði
e. t. v. einhvern tíma haft, að ég
ekki tali um þá sem báru kennsl
á mig. Ég hef raunar lítið annað
gert síðan, en sannfæra kunningjana
um það að ég sé laus — í bili a.
m. k.
Svo var haldið niður að lögreglu-
stöð og okkur vísað inn til varð-
stjórans. Andrúmsloftið var alvöru-
þrungið og ógnandi þegar ég settist
niður á pínubekkinn fyrir framan
varðstjórann og lögregluþjónarnir
skipuðu sér i hálfhring i kring um
okkur. Það vildi bara svo vel til að
varðstjórinn kannaðist við okkur
— af fyrri kynnum — og þegar ljós-
myndarinn og ritstjórinn drógu upp
myndavélarnar, þó fór hann að
gruna að eitthvað væri á bak við
þetta, annað en sýndist. Hann skrif-
aði okkur niður, gaf okkur áminn-
ingu og bað okkur að losa sig við
að þurfa að horfa á okkur lengur
en nauðsynlegt væri, — og með
það fórum við í það skiptið.
Það siðasta sem við heyrðum, er
við gengum út var: „... og að þetta
skuli vera Reykvikingur ...“
En við erum óbetranlegir. Við lét-
um okkur ekki segjast.
Ég ók austur Hafnarstræti sam-
kvæmt öllum lögum og reglum,
beygði suður Lækjargötu og siðan
til hægri inn i Austurstræti, en það
mun flestum kunnugt um að er ekki
leyfilegt nema strætisvögnum, lög-
reglubilum og hrunabilum.
Alls ekki blaðamannabilum.
En þetta var ekkert gaman, þvi
það var enginn vörður laganna ná-
lægur til að taka eftir þessu, og
þótt einn eða tveir bilar flautuðu
til viðvðrunar, þá var ekkert púður
f þvi. Þess vegna urðum við að
finna upp eitthvert nýtt ráð til að
koma lifi f tuskurnar.
En blaðamenn deyja aldrei ráða.
lausir. Þess vegna ók ég upp á gang.
stéttina fyrir framan SÍS i Austur-
stræti, norðanmegin. Drap á bilnum,
tók lyklana tir og við gengum inn
i búðina til að verzla.
Við lukum erindum okkar þarna
i verzluninni og fórum út að dyr-
um, en þar stóð billinn óáreittur
ennþá. Það voru liðnar fimm mfn-
útur og enginn lögregluþjónn hafði
ennþá farið þarna um. En við þurft-
um ekki lengi að bíða. Þegar ná-
kvæmlega tíu minútur voru liðnar
frá því að við stönzuðum, bar þar
að lögregluþjón, sem var að athuga
stöðumæla hinum megin á götunni.
Hann tók auðvitað strax eftir biln-
um, gekk yfir götuna, leit f alla
glugga á húsinu til að vita hvort
hann sæi eigandann, en tðk svo
blokk upp úr vasa sfnum og fór
að skrifa.
Við gáfum okkur fram, tókum við
miðanum og ókum á brott, — en
ekki langt
f Aðalstræti lðgðum við bilnum
næstum þvi þversum á gðtuna, á
meðan Runólfur fór inn i verzlun
og keypti þrjár flöskur af gosdrykk.
Hann fór einnig inn með tóma
brennivínsflösku, sem við vorum
með i bflnum, og fyllti hana með
vatni. Á meðan heygðu Mlarnir
kurteislega framhjá okkur á götunni,
sýnilega án þess að nokkrum manni
brygði við að þarna skyldi standa
bíll þversum á götunni. Kannski
þetta hafi komið fyrir áður ...
Síðan var ekið vestur að Mela-
torgi, hringtorginu hjá gamla
íþróttavellinum. Þar lagði ég bíln-
um að vestanverðu við hringinn,
við grasblettinn, og við fórum út á
grasblettinn i góða veðrinu með
allar drykkjarvörurnar og fórum að
„blanda“.
Þið hefðuð bara átt að sjá upp-
litið á fólkinu, sem átti þarna leið
um torgið! Þarna kom strætisvagn
fullur af fólki, og við héldum að
hann mundi leggjast á hliðina þarna
á beygjunni, því farþegarnir þustu
út í aðra hliðina til að horfa á þessa
fífldjörfu blandara þarna á al-
mannafæri. Rétt á eftir kom leigu-
bíll, og farþegarnir opnuðu glugg-
ana og kölluðu til okkar: „Já, þetta
líkar mér. Svona á að hafa það!!!“
Við veifuðum til þeirra ilátunum
og skáluðum við þá.
Annar bíll kom þarna að, og bil-
stjórinn var svo hugfanginn af því,
sem hann sá, að hann gleymdi sér
alveg og ók eina þrjá hringi á torg-
inu.
En Adam var ekki lengi i Para-
dís.
Við vorum ekki búnir að fá okk-
ur marga „sjússa“, þegar lögreglu-
bifreið birtist skyndilega og stað-
næmdist rétt hjá okkur. Út úr bíln-
um komu tveir virðulegir lögreglu-
þjónar og gengu til okkar.
„Finnst ykkur þetta ekki óheppi-
legur staður, strákar, til að standa
í svona stórræðum?“ sagði annar
þeirra. „Ef þið eruð ákveðnir i að
halda partýinu áfram, þá mundi
ég nú eiginlega mælast til að þið
færuð út á bilastæðið hérna rétt
fyrir vestan. Þar getið þið verið i
ró og næði. Þetta er svo fjandans
ári órólegur staður, eitthvað. Finnst
ykkur það ekki?“
Það var greinilegt að við vorum
búnir að tapa leiknum. Þessi lög-
regluþjónn hafði einmitt verið stadd-
ur niðri á stöð fyrir stuttu siðan,
þegar við vorum teknir fyrir að aka
upp Bankastræti, og vissi hvaðan
vindurinn blés. Hinn var öllu al-
varlegri viðfangs og fór að skrifa
okkur upp eftir öllum kúnstarinnar
reglum. Hann lét ekki að sér hæða,
sá, og vildi hafa vaðið fyrir neðan
sig.
Eftir stuttar, en vinsamlegar við-
ræður, kom okkur saman um það,
að frekari hátiðahöld mundu heppn-
ast betur einhvers staðar annars
staðar, og kvöddum þvi verði lag-
anna með virktum og ókum á brott.
Okkur fannst að í bili hefðum við
gert nóg af okkur, og ekki væri vist
hve þolinmæði refsivaldsins væri
teygjanleg, .enda var komið fram-
yfir venjulegan vinnutima, og mað-
ur stendur ekki i stórræðum i auka-
vinnu. Við vorum lika orðnir
þreyttir á lögbrotum í bili, svo við
lyppuðumst heim.
Nú spyrjið þið að sjálfsögðu hver
tilgangurinn hafi verið með þessu
furðulega uppátæki, og það er ekki
nema von.
En þvi er fljótsvarað.
Aðalástæðan var að komast að því
hversu vel laganna þjónar gæta um-
ferðarinnar, og hvað einn ökufant-
ur kemst upp með að gera hér inn-