Vikan - 17.05.1962, Blaðsíða 37

BRÉFIÐ Framh.
ið. En mig langar til aS tala við
ykkur.“ Þegar hann sá að lagt var
á borð fyrir fimm, spurði hann
hvort þau ættu von á fleirum að
borðinu.
„Við ókum framhjá Tom Hilyer
og syni hans. Þeir hljóta að fara að
koma.“ sagði Remenzel.
„Já, já, sjálfsagt. Já, auðvitað. Já,
þcir fara að koma,“ sagði dr. Warr-
en.
„Er hann styrkþegi eins og faðir
hans?“ spurði Sylvia.
„Þetta er ekki viðeigandi spurn-
ing“ sagði Remenzel alvarlega.
„Ég biðst afsökunar," sagði Sylvia.
„Nei, nei, þetta er ekkert óviðeig-
andi spurning nú orðið,“ sagði dr.
Warren. „Við liöldum þessu ekki
leyndu lengur. Við erum stolt af
drengjunum, sem hafa fengið styrki,
og þeir geta verið sloltir af sjálfum
sér. Drengurinn hans Tom fékk
þá hæstu einkunn, sem tokin hefur
verið hér við inntökupróf. Það er
heiður fyrir okkur að fá liann.“
„Við höfum aldrei spurt um eink-
unina hans Eli,“ sagði Remenzel.
Hann sagði þetta með góðlátlegu
vonleysi, eins og Joað gæti ekki verið
að Eli liefði staðið sig sérstaklega
vel.
„Hann hefur sjálfsagt fengið góða
meðaleinkunn, geri ég ráð fyrir,“
sagði Sylvia. Hún bjóst við því með
hliðsjón af einkunum Eli í barna-
skóla, þar sem hann hafði fengið
meðaleinkunn hæsta.
Skólastjórinn varð undrandi á
svipinn. „Hef ég ekki sagt ykkur
hvað hann fékk? sagði hann.
„Við höfum ekki liitt yður síðan
hann tók prófið,“ sagði Remenzel.
„En bréfið, sein ég skrifaði . . .“
sagði Dr. Warren.
„Hvaða bréf?“ sagði Remenzel
læknir. „Áttum við að fá bréf?“
„Bréf frá mér,“ sagði Dr. Warren.
„Erfiðasta bréf, sem ég hef þurft
að skrifa.“
Sylvia hristi höfuðið. „Við höfum
ekki fengið neitt bréf frá yður.“
Dr. Warren leið auðsjáanlega
t mjög illa. „Ég setti J^að sjálfur i póst-
‘inn,“ sagði hann. „Það fór áreiðan-
lega — það eru tvær vikur siðan.“
„Ég geri ekki ráð fyrir að það
týnist mikið úr póstinum hér i
Bandarikjunum,” sagði Remenzel
læknir. „En auðvitað getur það alltaf
komið fyrir.“
Dr. Warren fól andlitið í höndum
sér. „Guð minn góður. Ég var undr-
andi þegar sé sá Eli hérna. Mér
fannst skrýtið.að hann skyldi vilja
koma með ykkur.“
„Hann kom nú ekki bara til að
horfa á landslagið" sagði Remenzel.
„Hann kom til að innritast."
,.Ég vil vita hvað var í þessu
bréfi,“ sagði Sylvia.
Dr. Warren leit upp og spennti
greipar. „Ég sagði ykkur í bréfinu,
að með tilliti til einkunna Eli í
barnaskóla og þess prófs, sem hann
tók hér, væri ekki hægt að búast við
að hann gæti mætt þeim kröfum,
sem hér eru gerðarRödd hans og
augnaráð varð stöðugra. „Að leyfa
Eli inngöngu væri að loka augunum
fyrir staðreyndum og þar að auki
grimmilegt gagnvart drengnum.“
Þessu fylgdi ekki aðeins rót í huga
Remenzelhjónanna, heldur varð nú
allt á tjá og tundri í salnum. Afríku-
drengirnir þrjátíu komu inn og með
þeim kennarar, menn frá stjórnar-
ráðinu og sendiherrar landa þeirra.
Tom Hilyer og sonur hans komu
nú inn og heilsuðu þeim glaðlega.
„Ég vil gjarnan tala betur við ykk-
ur seinna um þetta“ sagði Dr. Warr-
en og stóð upp. „Ég verð að fara
núna, en seinna . . . “ Hann flýtti
sér burt.
Tom Hilyer og sonur hans settust
við horðið og kölluðu á þjóninn.
„Hvað er á hoðstólum?“ sagði Tom.
Svo bætti hann við. „Heyrðu, hvar
er drengurinn ykkar?“
„Hann fór út andartak“ sagði
Remenzel rólega.
„Við verðum að finna hann“ sagði
Sy’via.
„Bráðum, það liggur ekkert á“,
sagði Remenzel læknir.
„Þetta bréf“ sagði Sylvia. „Eli
vissi um það. Hann hefur fundið
það og rifið það upp. Auðvitað hefur
hann gert það.“ Hún byrjaði að
gráta.
„Ég hef cngan áhuga á hvað Eli
hefur gert,“ sagði Remenzel. „Það
sem ég hef mesta áhuga á núna, er,
hvað ýmislegt annað fólk muni
gera.“
„Hvað áttu við?“ spurði Sylvia.
Remenzel læknir stóð upp, ákveð-
inn og reiður á svip. „Það, sem ég
meina, er það, að ég ætla að ganga
lir skugga um hve fljótir menn hérna
eru að skipta um skoðun."
Sylvia reyndi að halda aftur af
honum. „Við verðum að finna Eli
fyrst. Það er aðalatriðið.“
„Aðalatriðið er“ sagði Remenzel
læknir háum rómi „að fá skólavist
fyrir EIi á Whitehill. Þar næst að
finna hann og koma með hann hing-
að aftur.“
„En góði minn . . .“ sagði Sylvia.
„Hér eru samankomnir allir
stjórnarmeðlimirnir. Hver einasti
lieirra er góður vinur minn eða föð-
ur míns. Ef þeir segja Dr. Warren,
að Eli fái hér skólavist, þá verður
hann hér. Ef allir þessir drengir
komast liérna fyrir, þá hlýtur þó,
fjandinn hafi það, að vera rúm fyrir
Eli lika."
Hann skálmaði að næsta borði og
byrjaði að tala við tígulegan eldri
mann, sem þar sat. Hann var for-
maður skólastjórnar.
Sylvia afsakaði sig við undrandi
Hilverfeðgana og fór út að leita að
Eli.
Eftir að hafa spurt alla, sem hún
hitti, fann hún loks Eli. Hann sat
einn á bekk.
Eli heyrði móður sína koma, stóð
upp, en geklc ekki til hennar. „Veiztu
það, eða verð ég að segja Jiér það?“
sagði hann.
„Dr. Warren sagði okkur Jiað“
sagði liún bliðlega.
„Ég reif bréfið frá honum“ sagði
Eli.
„Ég get skilið það“ sagði hún. „Við
faðir þinn töluðuin alltaf eins og
ekkert kæmi til greina nema White-
hillskólinn."
„Mér liður betur“ sagði hann.
Hann reyndi að brosa og gat það
auðveldlega. „Mér líður miklu betur
núna, Jiegar Jiessu er aflokið. Ég
reyndi oft að segja ykkur það — en
gat það ekki. Ég gat það alls ekki.“
„Það var okkur að kenna, en ekki
þér,“ sagði lnin.
„Hvað er pabbi að gera?“ spurði
Eli.
Sylvia hafði alveg gleymt manni
sinum meðan hún var að reyna að
hugga Eli. Nú gerði hún sér ljóst,
að Remenzel læknir var að gera
hræðileg mistök. Hún vildi ekki að
Eli kæmist i Whitehillskólann. Það
væri ekki réttlátt gagnvart honum.
Hún gat ekki fengið sig til að segja
drengnum hvað faðir hans væri að
gera, svo hún sagði, „Hann kemur
rétt strax, vinur minn. Hann skilur
þetta. Biddu svolitla stund, ég ætla
að fara og ná I hann.“
En hún þunfti ekki að fara. Á
sömu stundu kom Remenzel læknir
út úr kránni og kom auga á konu
sína og EIi. Hann var ringlaður á
svipinn.
„Jæja?“ sagði hún.
„Þeir — Þeir neituðu allir,“ sagði
læknirinn dauflega.
„Það er öllum fyrir beztu“ sagði
Sylvia. „Ég er fegin, ég er reglulega
fegin.“
„Hverjir neituðu?“ spurði Eli.
„Hverjir neituðu hverju?"
„Stjórnarmeðlimirnir“ sagði lækn-
irinn og leit á hvorugt þeirra. „Ég
bað þá um að gera undantekningu
og veita þér inngöngu.“
Eli var eins og steini lostinn. Svip-
ur hans lýsti skömm og undrun. „Þú
gerðir hvað?“ kallaði hann og róm-
ur hans hafði misst allt barnslegt.
Svo kallaði hann í reiði: „Þú hefðir
ekki átt að gera þetta.“
„ Það er búið að segja mér l)að,“
sagði læknirinn.
„Þetta er ekki hægt, sagði Eli.
„Þetta er hræðilegt. Þú hefðir ekki
átt að gera þetta.“
„Þú hefur rétt fyrir þér“ sagði
læknírinn auðmjúkur.
„Nú er það ég, sem skanunast
mín“ sagði Eli.
„Ég bið ykkur bæði afsökunar,"
sagði læknirinn vandræðalega.
„Þetta var mjög illa gert af mér.“
„Nú hefur Remenzel beðið um
eitthvað" sagði E’i.
„Ég geri ekki ráð fyrir að Ben sé
kominn ai'tur með bilinn,“ sagði
Remenzel læknir, þó hann vissi að
ekki var von á honum strax. „Við
biðum hérna úti“ sagði hann. „Ég
kæri mig ekki um að fara inn aftur.“
„Remehzel hefur hcðið um sér-
réttindi, eins og nafnið réttlæti ]>að“
sagði EIi.
„Ég geri ekki ráð fyrir . . .“ sagði
læknirinn og endaði ekki setning-
una.
„Hverju gerirðu ekki ráð fyrir?
spurði kona hans.
„Ég geri ekki ráð fyrir“ sagði
Remenzel læknir,“ að við komum
hingað nokkurn tima aftur.“
Ungt fólk á uppleið.
Framhald af bls. 15.
stund hafði hann samið um kaup á
henni og tók lii óspilltra málanna.
En hann var ekki vel ánægður
með nafnið.
Svo var það að konan hans, Fann-
ey Sigurjónsdóttir, sá einhverja
italska kvikmynd óg hreifst af tveim
orðum, Caramia og Carahclla. Eft-
ir nokkrar vangaveltur ákváðú þau
að nota nafnið Carabella, — og um
árangurinn vita flestir.
Þau hjónin Ólafur Magnússon og
Fanriey Sigurjónsdóttir eru nú bæði
27 ára gömul og eiga bráðurn 10
ára hjúskaparafmæli. Þau kynntust
í gagnfræðaskóla og upp úr þeim
kunningsskap spratt farsælt lijóna-
band, samvinna, áhugi fyrir lífinu
og jafnframt fjárliagslegt öryggi. -A:
Blóm á heimilinu:
R1DDARI3TJARNA
eftir Paul V. Michelsen.
AMARYLLIS (hyppeastrum),
riddarastjarna er nú orðið afar
mikið ræktuð, einkum sem af-
skorin, og þykir með afbrigðum
fagurt og tignarlegt blóm. Kaupi
maður sér eina grein með óút-
sprungnum knúppum, springa
þeir vel út og geía staðið vikum
sainan. Blóinin eru mjög mikið
notuð i stærri og dýrari skreyt-
ingar. Oft er hægt að fá lauka af
þeim, og hafa í potti í stofu-
glugga, og þá eru það þau blóm,
sem setja tignarlegan svip á
gluggann. Laukarnir eru látnir í
fremur stóra potta, i grófa en vel
frjóe/naríka mold, og er þeim
plantað það grunnt, að þeir séu
hálfir upp úr möldinni. Geymdir
í góðri birtu og hlýju, en vökvað-
ir fremur lítið fyrr en þeir fara
að spíra og sýna blómklúppana,
J)á má vökva betur. Þegar blómin
eru visnuð, eru þau skorin af nið-
ur við laukinn. Að sumrinu eru
laukarnir hafðir i góðri rækt og
gefið vel af lífrænum blóma-
áburði, en þegar fer að líða að
hausti, er vökvun hætt, blöðin
látin visna og laukurinn hvildur
um þriggja mánaða tíma.
Laukurinn byrjar svo um jóla-
leytið að sýna knúppana og blöð-
in að sýna sig. Þá er bezt að
vökva og gefa áburð á ný.
Riddarastjörnu er hægt að fá
rauða, ljósrauða, hvíta og hvíta
með rauðum rákum. Umpottun
er kannski ekki nauðsynleg ár
hvert, en í staðinn skal róta efsta
lagi moldarinnar varlega hurtu
og bæta nýrri mold á.
Fjölgun með frægi og liliðar-
laukum.
Þessar fögru jurtir eru ættaðar
frá Mið-Ameriku.
VIKAN 37