Vikan - 17.05.1962, Blaðsíða 34

Þér njótið vaxandi álits ...
þegar þér notið
Blá Gillette Extra rakblöö
Þér getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, þegar þér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem þér finnið ekki fyrir. Bó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, þá finnið þér ekki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra.
5 blöð aðeins Kr. 20.50.
GiIIette
er eina leiðin
til sómasamlegs
raksturs
® Sillette er skrásett vörumerkl.
i
i
I
I
)
i
t
„Sagði hann nokkurn tíma: Þú crt
ekki Whitehill (trengur‘?“ spurði
S'ylvia.
„Auðvitað,“ sagði Remenzel lækn-
ir. „Ef drengurinn var sérstaklega
heimskur eða ómögulegur á annan
hátt, komst hann ekki að. Það verð-
ur að vera einhver markalína. Allir
verða að vera fyrir ofan hana.
Drengirnir frá Afríku verða lika að
vera það. Þeir komast ekki inn, bara
vegna þess að stjórnin vill koma á
vináttusambandi. Við gerum henni
það ljóst. Drengirnir verða að stand-
ast prófið.“
„Og gerðu þeir það?“ spurði
Sylvia.
„Ég hef heyrt, að þeir hafi allir
komizt að, og þeir tóku sama prófið
og Eli.“
„Var það þungt próf, væni minn?“
spurði Sylvia. Það var í fyrsta skipti,
sem hún hafði spurt að því.
Eli umlaði.
„Hvað segirðu?“ sagði hún.
34 VIKAN
„Já,“ sagði Eli.
„Ég er fegin að þeir gera miklar
kröfur," sagði liún, en gerði sér svo
ljóst að þetta var kjánalega talað.
„Auðvitað gera þeir miklar kröfur,“
sagði hún. „Þess vegna er skólinn
svona frægur og þess vegna komast
allir þetta vel áfram, sem þar hafa
verið.“
Hún hélt áfram að blaða í skóla-
skýrslunni. „Hér eru svo skemmti-
legir skólasöngvar," sagði hún. „Orti
einhver Remenzel þá?“
„Það held ég ekki,“ sagði Remcnz-
el læknir. „En bíddu við, nýja söng-
inn orti Tom Kilyer.“
„Maðurinn, sem við ókum fram-
hjá í gamla bilnum?“
„Já. Tom orti hann. Ég man eftir
þegar hann gerði það.“
„Drengur, sem naut styrks, orti
hann. En hvað það var skemmti-
legt.“ Hann var styrkþegi, var það
ekki?“
„Faðir hans var bilaviðgerðar-
maður.“
„Þarna heyrirðu hvað skólinn,
sem þú ferð í, er lýðræðislegur, Eli,“
sagði Sylvia.
Hálfri stundu siðar stanzaði bíll-
inn við krána hjá Whitehillskólan-
um.
Ben Barkley var sendur burt með
bíllinn i rúma eina og hálfa klukku-
stund. Remenzel læknir gekk með
Sylviu og Eli inn í gamalkunna og
vinalega krána. Þar var lágt undir
loft og gamlir látúnsbikarar, klukk-
ur og viðarveggir mættu augum
þeirra og vingjarnlegir þjónar heils-
uðu þeim með nafni. Eli fylltist
skelfingu við tilhugsunina um það
sem koma skyldi og rak sig á gamla
klukku, sem glumdi í við höggið.
Sylvia gekk afsíðis. Þeim var vísað
að borði undir mynd af einum
skólasveinninn, af þeim þremur,
sem höfðu orðið forsetar Bandaríkj-
anna.
Það var að verða fullt þarna inni
og hver fjölskylda var með dreng
á aldur við Eli. Sumir voru í skóla-
búningi, en þeir, sem voru að inn-
ritast, áttu ekki rétt á honum enn.
Læknirinn bað um Martini, sneri
sér svo að syni sínum og sagði:
„Móðir þín virðist halda að þú njót-
ir einhverra forréttinda hér. Ég
vona að þú sért ekki á sömu skoð-
un?“
„Nei,“ sagði Eli.
„Mér mundi sárna það mjög, ef ég
heyrði það einhvern tíma eftir þér,
að þú héldir að nafnið Remenzel
veitti þér einhver sérréttindi.“
„Ég veit það,“ sagði Eli eymdar-
lega.
„Þá er það útrætt mál,“ sagði
læknirinn. Hann heilsaði ýmsu fólki
i salnum og fór að hugsa um hverj-
um þetta stóra borð, sem stóð full-
búið upp við einn vegginn, væri
ætlað. Honum datt helzt i hug, að
það væri fyrir einhvern íþrótta-
flokk. Sylvia kom að borðinu, og
það varð að hvísla að Eli, að þáð
væru mannasiðir að standa upp,
þegar kona kæmi að borðinu.
Sylvia hafði heyrt að langa borð-
ið væri fyrir drengina frá Afríku.
„Ég er viss um að það hafa aldrei
borðað hér svo margir þeldökkir
drengir síðan kráin byrjaði að
starfa,“ sagði hún. „En hvað tímarn-
ir breytast.“
„Það er rétt hjá þér að tímarnir
breytast,“ sagði læknirinn. „En það
er ekki rétt að hér hafi ekki áður
borðað margir svertingjar. Einu
sinni var hér járnbrautarstöð."
„En hvað þetta er spennandi,“
sagði Sylvia. Hún horfði í kringum
sig eins og fugl. „Mér finnst allt
svo spennandi hér. Ég vildi bara að
Eli væri i skólabúningi.“
Remenzel læknir roðnaði. „Hann
helur ekki öðlazt rétt til hans enn.“
„Ég veit það,“ sagði Sylvia.
„Ég hélt, að þú mundir fara að
biðja einhvern um skólabúning
handa Eli strax,“ sagði læknirinn.
„Ég mundi aldrei gera það,“ sagði
Sylvia, og var nú dálítið móðguð.
„Því ertu alltaf svona liræddur um
að ég verði þér til skammar?"
„Við skulum ekki tala um þetta.
Fyrirgefðu. Við skulum gleyma
þessu,“ sagði Remenzel læknir.
Sylvia varð aftur glaðleg, „Þarna
er sá maður, sem ég dái mest, fyrir
utan manninn minn og son okkar,“
sagði hún. Það var dr. Donald Warr-
en, skólastjórinn. Hann var maður
um sextugt og stóð nú þarna með
framkvæmdasljóranum og leit yfir
borðið, sem ætlað var Afríkudrengj-
unum.
Á þeirri stundu stóð Eli snögglega
upp og þaut út úr borðsalnum. Hann
rakst þjösnalega á dr. Warren án
þess að heilsa, þó hann þekkti hann
vel og skólastjórinn kallaði á hann.
Hann horfði sakbitinn á eftir hon-
um.
„Hver fjárinn gengur á?“ sagði
Remenzel.
„Kannski er honum illt,“ sagði
Sylvia.
Þau höfðu ekki tíma til að hugsa
meira um þetta, því dr. Warren kom
auga á þau og kom að borðinu til
þeirra. Hann var hálfvandræðalegur,
og spurði hvort hann mætti setjast
hjá þeim.
„Auðvitað, vissulega," sagði Rem-
enzel læknir glaður. „Það væri okk-
ur mikil ánægja.“
„Ég get ekki borðað með ykkur,“
sagði dr. Warren. „Ég mun sitja
hjá nýju drengjunum við langa borð-
Framhald á bls. 37.