Vikan - 17.05.1962, Blaðsíða 29

ur af sínu liði,“ sagði María. „Há-
körlunum sínum.“
„Já, ég geri ráð fyrir að Þeir hafi
\'erið líkir um margt,“ sagði hann.
Maria kinkaði kolli. Hún harmaði
fall Riffs, sem hafði verið svo líkur
bróður hennar. Hún hafði að vísu
aldrei séð hann, en hún þóttist vita
að hann hefði haft svipað augnatil-
lit, hvasst, tortryggið, sífellt: á verði
gagnvart öllu og öllum; augnatillit
unglings, sem gert hafði uppreisn
gegn umhverfinu og vildi sýna og
sanna öllum að hann væri maður,
en mistókst alltaf.
Hver mundu svo örlög þeirra hafa
orðið? Hún spurði sjálfa sig, og fann
það eitt til svars, að þeirra hefði
áreiðanlega ekki beðið nein hamingja.
Þeir höfðu þegar á unga aldri lifað
það, sem margur fullorðinn hafði
aldrei kynnzt. Þeir gátu engu unnað,
tortímdu öilu, sem á vegi þeirra varð,
enda Þótt þeir væru fúsir að vinna
eið að því, að það væri aðeins eitt,
sem þeir hötuðu — hvor annan. Hún
harmaði þá því báða jafnt, hefði verið
fús til að fórna lífi sínu fyrir hvorn
beirra sem var.
E'n hvaða þýðingu hei'ði það svo
haft? Fyrr eða siðar hefðu Þeir feng-
ið bana, og ef til vill hefðu þeir aðeins
orðið öðrum að bana, ef beir hefðu
fengið að lifa lengur. Og að lokum
hefðu þeir fallið í átökum — i veit-
ingakrá, danssal, í aftursæti í bíl ell-
egar í návígi uppi á einhverju hús-
þakinu. En áreiðanlega ekki í rekkju
sinni, þvi að menn eins og þeir, lágu
stöðugt í launsátri hver fyrir öðrum,
reiðubúnir að drepa eða verða drepn-
ir. Þótt beir hefðu lifað lengur,
mundu Þeir ekki hafa orðið hótinu
hyggnari.
„Þess vegna hlutu þeir báðir að
falla," mælti hún lágt. „Og þess vegna
mátt þú ekki sæti sömu örlögum; þú
varst einu sinni eins og þeir, en nú
ertu það ekki lengur. Þú þráir að
verða allur annar, en bróðir minn og
Riff vildu einungis vera eins og Þeir
voru."
„Ég skil þig ekki,“ hvislaði hann
furðu lostinn. „Það er eins og bað
fái ekkert á þig, að ég skuli hafa
orðið bróður þínum að bana?“
„Þú vildir ekki verða honum að
bana," svaraði hún rólega sem fyrr.
,,Þú vildir koma í veg fyrir að þeir
berðust. Og Það var ég, sem krafðist
þess af þér. Það var min vegna, að
þú fórst þangað, bað var ég, sem
sendi þig ....“
„Já, þú geröir það aö vísu,“ svar-
aði hann hraðmæltur og vildi ekki
að hún tæki á sig sök hans að neinu
leyti. „En Þú vildir ekki að ég felldi
bróður þinn. Harmarðu ekki lát hans?
Græturðu hann ekki?“
„Þarftu að spyrja," varð henni að
orði. „Bernardo var bróðir minn, þú
ert maðurinn, sem ég elska -—• hví
skyldi ég ekki hafa ástæðu til að
gráta? En ég vil ekki gráta, ég vil
elska. Ég vil elska, en ekki hata neitt
eða neinn. Skilurðu mig nú?“
„Við .... bú og ég,“ sagði hann og
svipaðist um í myrku herberginu. ,,Ást
og dauði . . . . á einu og sama andar-
taki ....“
Hún lagði fingur -á varir hans.
Fótatak heyrðist frammi í eldhúsinu.
Það voru trjónuhælarnir á skóm
Anítu, sem skullu við gólf, 0g í sömu
svifum kvað við rödd hennar þar
frammi: „Maria?"
Svo barði hún á herbergishuröina.
„Marla .... Það er Anita. Hvers
vegna hefurðu læst að þér?“
Framhald 1 næsta blaði.
SKYRTUR
ÚRYALS TEGUNDIR
DAM§KAR
100% NYLON
EMNKAR
* ENGIN STRAUNING
* STERKAR
* FALLEGAR
TERYLENE
SÆM8KAR
i'A
melka
100% NYLON
> VIKÁN 29