Vikan - 21.03.1963, Qupperneq 51

„Ó, 'það er allt i lagi,“ flýtti unga
frúin sér að skjóta inn í.
„Það er allt í lagi. Ég skil það
vel.“
Frú Helga varð svo forviða, að
hún gat ekki stunið upp neinu í
bili. „Skiljið þér vel?“ spurði hún
að lokum.
„Já, auðvitað skil ég það vel. Það
skuluð þér ekkert setja fyrir yður.
Það er bara eðlilegt.“
Frú Helga starði á hana. „Eðli-
legt, þér eruð svei mér umburðar-
lynd þykir mér.“ Unga frúin brosti.
„Nú, Óli þarf ekki á lijólinu að halda
og manninum yðar sagðist leiðast
að þurfa að fara með strætisvagn-
inum um þennan árstíma."
„Maðiurinn minn! Hvað kemur
þetta honum við?“ Rödd frú Helgu
var orðin ískyggilega skræk. Unga
frúin tók hrædd höndina fyrir munn
sér. „Ó, ég mátti ekki segja yður, að
maðurinn yðar liefði fengið lánað
hjólið hans Óla. Ég veit að þér
getið ekki þolað að fá neitt lánað
hjá öðrum. En nú megið þér ekki
vera strangar. Þetta eru aðeins smá-
munir.“
En frú Helga var þegar á leiðinni
lieim. „Smámunir,“ hvæsti hún á
milli samanbitinna tannanna.
„Smámunir.“ ★
ÖRVITA ÞRENNING.
Framhald af bls. 21.
Maríanna sat á þriðja bekk og hafði
fest á hann augun. Það var auðséð
á henni, að hún einbeitti hugsun-
inni að því sem fram fór, en þegar
hann leit til hennar, færðist bros á
andlit henni, og það kostaði hann
nokkra aðgæzlu, að láta ekki nein
svipbrigði sjást á dómaraásjónu
sinni. Svo varð henni litið um öxl
aftur í salinn, þar sem enn virtist
ríkja nokkur ókyrrð.
„Ég held fast við þá kröfu, að
ekkjan Ohnhausen verði kölluð til
að bera vitni í þessu máli,“ heyrði
Droste sjálfan sig segja. Hann hafði
ekki sleppt orðinu, þegar hann sá,
að það var engu líkara en krafta-
verk hefði gerzt — ekkjufrú Ohn-
hausen var þarna á meðal áheyr-
endanna í salnum, og það var hún,
sem orsakað hafði ókyrrðina aftast
í salnum. Hún rétti upp höndina,
eins og telpa á skólabekk og þessi
hending réði úrslitum, andmæli
saksóknara og verjanda féllu um
sjálf sig, og einn af réttarþjón-
um vísaði ekkjunni leiðina að vitna-
stúkunni. Saksóknarinn leit rétt sem
snöggvast þangað, sem þingforset-
inn sat uppi á svölunum. Verjand-
inn gretti sig, rétt eins og hann áliti
þarna óheiðarleg brögð í tafli; að
þetta hefði allt verið áður undir-
búið í því skyni að koma öllum á
óvart. Frú Ohnhausen stikaði hnar-
reist inn í vitnastúkuna, klædd
blárri sumarkápu, sem virtist helzt
til þröng um barm og herðar; hún
hafði bláan gervifjóluvönd í hattin-
um og öll framkoma hennar bar
vitni sjálfstrausti og öryggi þeirrar
konu, sem er því vönust að stjórna
og skipa fyrir. Það var eins og allir
viðstaddir hrykkju upp af dvalan-
um þegar hún birtist þannig allt í
einu, þessi umsvifamikla og fjör-
freka kona. Einn af kviðdómend-
unum dró klút upp úr vasa sínum og
snýtti sér, svo að minnti á lúðurþyt.
Það leyndi sér ekki að frú Bud-
ecker, ekkja höfuðsmannsins, leit
með skömm og vanþóknun á veit-
ingakonuna þegar í stað, og þótt
furðulegt mætti virðast, var sem
svipurinn á freknóttu andliti hinnar
ákærðu bæri svipaðri andúð vitni,
eftir að hún hafði sem snöggvast
litið spyrjandi augum á eiginmann
sinn. Saksóknarinn og verjandinn
hlýddu á það með ólundarsvip, þeg-
ar dómarinn spurði hana nafns og
annarra persónuspurninga. Það lagði
frá henni sterkan fjóluilm, alla leið
þangað, sem kviðdómendurnir sátu
á bekkjum.
Droste kvaðst ekki krefjast eið-
stafs, en áminnti vitnið um að segja
sannleikann.
„Já, auðvitað," svaraði hún svo
fúslega, að þingforsetinn uppi á
svölunum fékk ekki brosi varizt.
„Aður en hin eiginlega yfir-
heyrsla hefst, leikur mér hugur á
að vita hvers vegna vitnið er stödd
hér í réttarsalnum?" spurði sak-
sóknarinn og laut fram með ákefð
í svip.
Frú Ohnhausen sneri sér að hon-
um og svaraði hæversklega:
„Að sjálfsögðu hef ég áhuga á því
hvort herra Rupp reynist eitthvað
flæktur í þetta mál“.
„Þér þekktuð herra Rupp?“ spurði
hinn opinberi saksóknari enn.
Og frú Ohnhausen svaraði hug-
hreystandi, rétt eins og svo heimsku-
leg spurning vekti meðaumkun
hennar:
„Auðvitað þekkti ég hann“.
Nú tók Droste sjálfur við yfir-
heyrslunni.
„Munið þér hvort hinn meðákærði
var staddur í veitingastofu yðar að
kvöldi hins fjórtánda október?"
spurði hann lágum rómi.
„Þann fjórtánda — nei svei mér
ef ég man. Hins vegar þykir mér
það ákaflega sennilegt, því að þá
var hann daglegur gestur þar“.
„Viljið þér greina nokkuð frá
persónulegri afstöðu yðar til hins
meðákærða?“ spurði Droste. Hend-
ur hans skulfu, og hann tók að
blaða í réttarskjölunum svo að það
sæist ekki. Engin leit var eins
æsileg og leitin að sannleikanum.
Jafnvel ástin var einuneis lítilmót-
leg geðhrif, samanborið við þá gagn-
tekningu.
Framhald í næsta blaSi.
R AFMAGNSEI -DAVÉLAR
MARGAR GERÐIR
tii t iti:i \si.4
Eldavélasett til innbygging-
ar í ný eða gömul eldhús, 2
gerðir, einnig með glóðarrist
OCoáO
Ódýrasta eldavélin á
markaðnum
Gerð 4403-4 fáanlegar með
3 eða 4 hellum, glópípu
eða steyptum (heilum),
klukku og Ijósi, glóðarrist
og hitaskúffu.
Gerð 2650 - 3 W
steyptar hellur, ^
auðveldar í hreins-^
un, með bökunarofni
H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN HAFNARFIRÐI
VIKAN 1Z. tbl. — gj