Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 31

ORÐ 5' KVIÐUB. AI+ALD 1NDÍAM AR BEft- A£ SAM- HLS. TL2 0T FRuM- EDÓð/1 KíOR- IR LÆRI ein s EAH- HL1. TOON L 70 UU VÖRU- El Ntkl^ SKST I\UUSIH 'f/ l/ARP TOHJ/U VÉU HEUUI m
U 4 > >
vzRrn FRÆDSL KOL'U A | HYuUi FELACr «oÍCrl IS.XAE-1
STAND- uC VIÐ KVÆM lÉtt- IR HULDU- VERU P’ÍZKT PLTÖJ
TALA TÖT - ÖÐLIiT ■ J ’OHRE/M iUD/ EIUKS7 1 i
BÆ3AR- K/AFKJ TIHA- /i/L
beabí u- Homnjw TOMT Í EINiS | LEHGI^ S4MHL1 T~ nJ/ > V
/ &OK KVWJAÐ- F0I?4,E™ MAMS- BÓK FíaÖT
FOG- S£7A/- FOAR- V/ST 7AUA HREVF- IR 'Y ct° T ÍCCL’A
ÞYVCrP —> TkUHCf, '/ T O U V Wt/S HBIT/ . ■ 1 ’
ÞSF- URlOtJ IANOAM y|Tj| cjc § UJ QC ~r/\LA SAWWCJ SAH • l-U-7). k
SAM - HLl. MAÐ- U R l'W \~Y& pT ecfr iV/cV» KJW TÍMAH6T m ’ctVRtf 5 3 uT J i 1-ieEJF- Uv^ú EJPuU, 1
FF6Ð T'L tj'ar MAVKr > P/EZV- puTT
FEPtfc-UÍ G-R'iPA
SÉR- HLT. HÚÐ VAU- L/&AL uv EL/DIUt •
VESAL' FL.1<
7C UU MILLI- 50 NGU* MAÐUR SAH- HL1. &EÞIÐ SAH' tevgip 1 DDVUl' UfS. 1 J
HLAUPTl. LOCr/UA
FELA M4VUS MAÐUfi H’ATÍÐ > LA’TUES 8ÆU k 'í' V
VEPtC- ETJEÐ/ i TALA &EISU SAH- hld. TDU- LIS-T ÖVEDVk MÖCrU- LEIMft
ÍVAR- MUA OARÐ EIG M F C/G-t— TCUfj —> HRlV G / E/US s'ktA
samst. VONDUÍ ouð 4 0 F u rm^iL
m w SAMÍT. SAR—> GL ITRA S7ACF G-E'IPA » > tAla.

FEZ.4& TgÉ Tiv i - HLZ. EPLie
VIKUNNAR
Vikan veitir eins og kunnugt er
verðlaun fyrir rétta ráðningu á
krossgátunni. Alltaf berast margar
lausnir. Sá sem vinninginn hefur
hlotið fær verðlaunin, sem eru
100 KRÓNUR.
Veittur er þriggja vikna frestur
til að skila lausnum. Skulu lausnir
sendar í pósthólf 149, merkt
„Krossgáta".
Margar lausnir bárust á 19. kross-
gátu Vikunnar og var dregið úr
réttum ráðningum.
Aurora Halldórsdóttir
Kvisthaga 6, Rvík.
hlaut verðlaunin, 100 krónur, og
verða þau send til hennar.
Nafn
Heimilisfang
Lausn á 19. krossgátu er hér til
hliðar.
= = = = s k $■ m-m tialglingo
p á 1 m i «■ 6 ,á:-r 'ií B a = ti ö 11
áskllja = teynia*'basel
= = = skemm,t. ifer B a s k i f
«> = = = 1, mba = nirfill = j é
= = = = =erg = arar = kannt
= = = = = nagg. = = rœsa=eir
asákn==aron=k=nœfri
= áfrýnn = œfa = nsst = = =
skrár-fiBludiskinne
unir = au=látur ka 6 a 1 1
B. = B = afl.eit = g = ag = f=. n
•rausn = linu. raf-l-nnra
œBri=f = = gnoBar.= ágeB
na = flos = uggur = stig =
ull=0rt=rugga=tafir
m=abikar»rlgna=etna
= sláBum=á = niggari»g
skatarauBan = lngunnn
2Q — VIKAN 24. tbl.
CONSUL CORTINA
Cortina er laglegur bíll og hefur marga góða eiginleika, en er í sumum atriðum ekki nógu vcl gerður.
DE LUXE SUPER
Vél: 64 BHP, 4 strokka, 1498 cc, borvídd 80,96
mm, slaglengd 72,75 mm. Fimm höfuðlegur.
Vatnskæld, liggur framan í. Drif á afturhjólum.
4 gírar áfram, allir samstilltir. Lengd 4,28 m,
breidd 1,59, hæð 1,45 m. Minnsta hæð undir
16 cm. Beygjuradíus: 5,20 m.
Verð: Tveggja dyra kr. 146
þús.
Cortina er bráðþokkalegur
í útliti. Hann er einnig smekk-
legur að innan, og maður sit-
ur þægilega undir stýri. Öll
stjórntæki eru nærtæk og
vinna vel — nema stýrið.

Útsýni er gott og bíllinn lipur í snúningum. Farangursrúmið er
ekkert tiltakanlega lítið. Mótorinn er kraftmikill og „flexible."
Fjöðrunin eins og gerist og gengur, þó fremur þýð, bremsurnar
ágætar. Mælaborðið er svart og matt að ofan, hvítt þar fyrir
neðan. Látlaust og einfalt. Hraðamælir og benzínmælir, annars
bara Ijós. Kveikjulás fyrir vinstri hendi, rúðusprauta, innsog og
þurrka fyrir hægri. Ljósrofi, ljósastillir, stefnuljós og flauta
á armi á hentugum stað út frá stýrisstöng vinstra megin.
Mér finnst alltaf leiðinlegt, þegar annars skemmtilegur bíll
er skemmdur með því að ganga ekki nógu vel frá því, sem
manni finndist ætti að vera auðvelt. Þannig virðist mér farið
með Consul Cortina.
Ég trúi þó ekki öðru, en það hafi verið einhver stillingar-
galli í stýrinu á þeim bíl, sem ég prófaði. Það getur varla verið
normalt, að nýr bíll sé svona rásgjarn; að maður þurfi sífellt
að vera að rétta hann á veginum. Ég trúi heldur ekki öðru, en
Bretar geti búið til betri sæti en þeir hafa látið aftur í Cortina.
Það er fráhrindandi að setjast inn í glænýjan bíl og sunka í
gormabraki alla leið niður í gólf. Framsætin eru að vísu ágæt,
Framhald á bls. 46.
Karlskröggurinn mátti ekki
kvenmann sjá.
Framhald af bls. 25.
stæðari eðlishvötum sínum, þegar
hann fór að hugga telpuna.
„Róleg, ljúfan litla,“ sagði hann.
„Bíddu hérna, á meðan ég finn hana
systur þína.“
Honum heppnaðist ekki einungis
að finna systurina, heldur bjargaði
hann og úr rústunum tveim frænd-
systrum þeirra. Hann hamaðist eins
og óður væri við að ryðja brakinu
og grjótinu ofan af særðu og inni-
byrgðu fólkinu og innan stundar
bættust fleiri í hópinn, sem sloppið
höfðu óskaddaðir úr ósköpunum, og
veittu honum lið. Þegar búið var
að bjarga þeim, sem bjargað var á
þessu býli fór hópurinn yfir á næsta
býli, þar sem aðkoman reyndist
sízt betri, og þannig vann þessi hóp-
ur að björgun fólks úr rústum
bændabýlanna í nágrenni kaupstað-
arins, undir foryztu Kriscovich, í
nærri tvo sólarhringa samfleytt.
Hamaðist þó enginn honum líkt, því
að það var eins og á hann hefði
runnið berserksgangur; hann ruddi
til brakinu á við tvo eða þrjá, gerði
að sárum hinna slösuðu eftir megni,
náði í vatn og mat eftir því sem
auðið var, og linnti ekki fyrr en
hann þraut svo þrek, að hann mátti
sig ekki hræra. Þurfti þá og ekki
lengur við foryztu hans, því að þá
var hið opinbera farið að skipu-
leggja björgunarstarfið, bæði úr
rústum borgarinnar og í nágrenn-
inu.
Nú leið svo vika, að Fortunato
lifði sem frjáls maður, en svo beind-
ist athygli yfirvaldanna að honum,
og þá var ekki að sökum að spyrja.
En hart var það fyrir hann, að verða
að gefa sig á vald hinna vopnuðu
lögregluliða, eftir að hafa fengið
þetta einkennilega tækifæri til að
njóta lífsins, að svo miklu leyti sem
slíkt kom til greina þessa fáu daga,
eins og allt var í pottinn búið. En
hvað um það; lögregluliðarnir leiddu
hann á brott, en sumar af konum
þeim, sem hann hafði bjargað úr
rústunum, vöfðu hann örmum og
kysstu að skilnaði, og menn þeir,
sem unnið höfðu með honum að
björguninni, kvöddu hann með virð-
ingu og aðdáun.
Svo fór, að fangelsisyfirvöldin
sáu sér ekki annað fært en að sýna
hinum unga garpi nokkra viður-
kenningu fyrir björgunarafrekin,
svo mikil var frægð hans orðin, og
þeir svo margir, sem töldu sig eiga
honum líf að launa. Mál hans var
tekið upp aftur, af þeim hinum
sömu dómurum í Lombardy, sem
áður höfðu dæmt hann. Eftir mikið
skjalavafstur, þref og rekistefnu,
var það loks ákveðið, að Fortunato
Kriscovich skyldi sýnd sú linkind
með tilliti til björgunarafreka hans,
að hann fengi að eyða síðustu ævi-
árum sínum utan fangelsismúranna.
„Nái hinn dæmdi fimmtugsaldri,
skal honum þá sleppt úr haldi, að
hann megi fara frjáls ferða sinna,“
sögðu dómararnir. „Og þó að hann
geti ekki gert sér vonir um, að
dauðasynd hans sér þar með afplán-
uð, er því að treysta, að hann hafi
þá náð þeim siðgæðisþroska, sem
réttlæti að honum sé veitt frelsi.“
Og Fortunato Kriscovich lifði það
að verða fimmtugur. Þá var stjórn-
arbylting á ítalíu og þjóðin í borg-
arastyrjöld. Bergmálið af átökunum
heyrðist jafnvel gegnum hina þykku
múra virkisdyflissunnar á Messina,
sem þá hafði fyrir löngu verið end-
urreist. En Fortunato gaf því engan
gaum. Áratugum saman hafði hann
beðið þess eins að sá dagur rynni
upp, er hann væri aftur frjáls mað-
ur, og annað skipti hann engu máli.
Árið 1928 gekk hann sem frjáls
maður út fyrir múra virkisdyfliss-
unnar. Þær lírur, sem hann hafði
innunnið sér í fangavistinni, hafði
hann látið sauma inn í fóðrið á
frakka sínum. Vopnaður lögreglu-
liði fylgdi honum út í ferjuna yfir
sundið. Á leiðinni þangað, virtist
hinn fyrrverandi fangi ekki taka
eftir neinu öðru en kvenfólki því,
sem varð á vegi hans — en það
gerði hann líka svo að um munaði.
„Che bella donna“, mælti hann
stundarhátt, sneri upp á yfirvarar-
skeggið, sendi þeim fingurkossa og
lifnaði allur við, er hann þóttist sjá
þess merki, að enn mundu konur
ekki með öllu ósnortnar af ástleitni
hans. „Hvílík fegurð,“ mælti hann.
„Hvílíkur líkami ...“ Og svo
breiddi hann út hendurnar eins og
hann vildi gefa til kynna takmarka-
leysi unaðarins og nautnanna, sem
slíkur líkami byggi yfir. Var allt
hans hátterni slíkt, að lögregluliðinn
var þeirri stund fegnastur þegar
hann hafði komið honum um borð
í ferjuna og var þar með laus við
hann.
Þegar ferjan lenti við Raggio
Calabria, gekk Fortunato Kriscovich
léttum skrefum sem í dansi upp Via
Marina Alta. Virtist hann, þrátt
fyrir allt látæði sitt, hafa nokkuð
lært af reynslunni, því að honum
varð það fyrst fyrir að fara inn í
eina af hinum mörgu vínverzlunum
við það stræti og kaupa þar tvær
flöskur —- „til þess að ég hafi báðar
hendur við axlir fastar“, sagði
hann, „því annars lendi ég óðara
í vandræðum og verð sendur um
hæl í dyflissuna.
Stundarkorni síðar var hann orð-
inn hálffullur; gerðist þá áleitinn
við afgreiðslustúlku í kökubúð við
Via Lungomare og kyssti gamla
konu á kinnina, um leið og hann
dásamaði af mikilli mælsku „sí-
gilda mýktina í vaxtarlínum henn-
ar“. Síðan reikaði hann, sætkennd-
ur, um göturnar og það var eins og
eðlisávísunin stýrði skrefum hans
að dyrum vændishúss, þar sem
hann dvaldist síðan í fulla þrjá sól-
VIKAN 24. tbl. — gj