Vikan - 13.06.1963, Blaðsíða 33

SíiáW

Stráið lítilsháttar
Vim í rakan klút.

:x:x:X
■xöíxjx

Wtmi,

;X::;X:X:X;X:X;X

:::x:::::x:::x:::::x:
ggíAvíAví:?:
xXXxXvXvXvXvXvXvX
vX-XvXvV
X.

- 33
ERFIÐ HREINSUN
ÞARFNAST VIM
Vim gerir potta, pönnur, vaska, eldavélar, veggflísar og hvað sem er,
sem nýtt. Fljótvirkt —fitublettir hverfa á svipstundu. Fjarlægir prálát
óhreinindi. Dreour sóttkveikiur. Ilmandi Vim — endurnviar allt.
arhringa; þann fyrsta sem við-
skiptavinur en hina tvo sem heið-
ursgestur stofnunarinnar.
Það tók hann meira en mánuð
að komast fyrsta áfangann, að
Marmolada jöklinum, við rætur
hans elskuðu Alpafjalla. Hann
spýtti fyrirlitlega á rústir hins
forna virkis Austurríkiskeisara að
Ruaz. Ölvaður af víni og fjallalofti
hélt hann síðasta áfangann, og nú
voru komnir til sögunnar vaðkláfar,
svo að hann slapp við að fara fót-
gangandi um einstigin upp í fjalla-
skörðin, þar sem perla Alpafjall-
anna, Cortina d‘Ampesso, gnæfði í
skjóli himinhárra tinda.
EN Cortina d‘Ampezzo hafði tekið
miklum stakkaskiptum á þessum
tuttugu og átta árum. Umheimur-
inn hafði komið auga á þessa perlu
fjallanna. Aðalgatan, Via Roma,
hafði verið breikkuð, og glæsileg
gistihús risið báðum meginn. Kvik-
myndahús og verzlanir gnæfðu
beggja vegna Corso Italia. Hópar
skíðamanna og fjallgöngumanna
sátu á hinum mörgu veitingastöðum
og drukku heitt „gluhvín“. Og þar
voru konur, fjöldinn allur af kon-
Um — konur af öllum þjóðernum,
dökkhærðum, rauðhærðum og ljós-
hærðum. Ekki skorti úrvalið.
Það var ekki neinum vandkvæð-
um bundið að verða sér úti um at-
vinnu. Fortunato skipti um starf
eftir því sem honum bauð við að
horfa. Hann var dyravörður í gisti-
húsi, þar sem honum gafst kostur
á að virða stúlkurnar fyrir sér, þeg-
ar þær syntu í upphitaðri innanhúss-
lauginni og steyptu sér út af stökk-
borðinu. Hann var umsjónarmaður
við tennisvelli, þar sem hann gat
horft á stúlkurnar að leik. Hann
Vann við skíðalyfturnar og spennti
stólbeltin að skíðameyjunum.
Þetta var dásamlegt og áfengt líf.
Ókeypis skemmtanir, ódýrt vín. Og
hann reikaði um strætin með öðrum
>,páfagaukum“, sem ekki voru
feimnir við að ávarpa fallegar stúlk-
ur í glensi og gamni.
Þessu lífi lifði Fortunato Kriscov-
ich. Sextugur að aldri var hann
jafnoki hvers þrítugs manns að
þreki og lífsfjöri. Hann gat klifið
fjallaskörðin eins og ungur strákur.
Hann drakk eins og sjóari. Hann
varð alkunnur fyrir það að mega
ekki pils sjá, og hlaut af því ýmis
viðurnefni, og var „gamli haninn“
þeirra einna meinlausast.
Þegar hann var sextíu og tveggja
ára, háði hann einvígi við þýzkan
fjallaleiðsögumann um ástir tuttugu
°g þriggja ára veitingahússþemu.
Að vísu slapp leiðsögumaðurinn lítt
skaddaður úr þeirri raun, og að
vísu hafði stúlkan ekki beinlínis
neitt stillingarorð á sér, en engu að
síður var ekki laust við að íbúunum
Þarna þætti nokkuð til karls koma
fyrir vikið. Það skipti ekki neinu
naáli í því sambandi þótt stúlkan
segði honum upp tryggðum þrem
vik«m síðar; það var ekki meira
en margir höfðu orðið fyrir af henn-
ar hálfu þótt yngri væru.
Um það bil sem Fortunato náði
sextíu og átta ára aldri, gerðist hann
eilítið hæglátari. Hann hafði hlotið
nokkur meiðsli, er snjóbrú brast
undan honum uppi á Sorapisjökli.
Þótti fyrst og fremst furðu gegna
að hann, svo aldraður maður, skyldi
vera að flækjast uppi þar, og í öðru
lagi að hann skyldi koma lífs aftur
upp úr jökulsprungunni. Hann hafði
eilítið hægara um sig í því sem
næst ár. Hann drakk eitthvað minna
og sást sjaldnar í mannþrönginni
á götum úti þegar um einhvern
gleðskap var að ræða. Og nú heyrð-
ist því fleygt, öllum til mikillar
undrunar, að „gamli haninn“ væri
að hugsa um að kvænast.
Sú tilvonandi var að öllu leyti
alger mótsetning hins fræga fjör-
manns og alræmda kvennabósa. Hún
var reglusöm húsmóðir, stillt í fasi
og orðum og heimakær. Ásamt aldr-
aðri móður sinni bjó hún í litlu húsi
í úthverfi bæjarins; unnu þær
mæðgur saman að hannyrðum, sem
þær seldu ferðafólki og höfðu
nokkrar tekjur af. Þær ólu svín í
stíu bak við húsið svo að þær þyrftu
ekki að eyða skildingum sínum í
kjötkaup og bökuðu sjálfar það
brauð, sem þær þurftu með.
Fortunato var á aldur við vænt-
anlega tengdamóður sína. Og ekki
var eins og hin tilvonandi færi í
neinar grafgötur varðandi ráðahag-
inn; hún vissi ósköp vel, eins og
allir bæjarbúar hvaða orð lá á unn-
ustanum, og eins að það var síður
en svo að ósekju. En hún lét sig
viðvörunarorð vinkvenna sinna
engu skipta, þótt hann neyddist
hins vegar til að taka nokkurt til-
lit til álits þeirra, þar sem ein þeirra
gerði sér hægt um vik og skvetti
yfir hann sjóðheitu vatni þegar
hann gekk framhjá húsi liennar á
leið til unnustu sinnar.
Og hvort sem vinkonum unnust-
unnar líkaði betur eða verr, og
hvort sem bæjarbúar trúðu því eða
ekki, varð það úr að Fortunato
Kriscovich, „gamli haninn“, og hún
gengu í hjónaband. Og það var eins
og við manninn mælt að þau tóku
strax að hlaða niður börnum af
kappi miklu, en þess á milli vann
eiginkonan að hannyrðum sínum af
hálfu meira kappi en nokkru sinni
fyrr, því að stöðugt þyngdist í heim-
ili, en eiginmaðurinn reyndist held-
ur óstöðugur við vinnu, að ekki sé
meira sagt.
Eftir að Fortunato Kriscovich var
kvæntur orðinn, tók hann að ganga
með alpastaf og tók páfuglsfjöðrina
úr týrólahatti sínum, en að öðru
leyti hélt hann venjum sínum yfir-
leitt. Hann hélt áfram að elta hvert
pils, á milli þess sem hann nam
staðar úti fyrir sýningargluggum
kvikmyndahúsanna og virti fyrir
sér myndirnar af kvikmyndastjörn-
unum og því lengur, sem þær voru
VIKAN 24. tU.