Vikan - 11.07.1963, Blaðsíða 34

Sölubörn!
Fyrir að selja 20 blöð af VIKUNNI fimm
sinnum í röð eða 100 blöð alls í fjögur skipti,
fáið þið í verðlaun:
Ferð til Akraness og Borgarness
með m.s. Akraborg
Þetta verður spennandi sjóferð. Það verður farið á sunnudegi, skoðað sig um á Akranesi og í Borgarnesi
og komið aftur með skipinu um kvöldið.
Ást og höfuðverkur.
Framhald af bls. 21.
— Mér þykir vænt um stúlkur,
sem vita hvaS þær vilja, sagði
hann. Getur þú ekki lánað stelp-
unni sprautu fulla af vírusum,
Jói?
— Þið eruð vitlaus, bæði tvö,
svaraði Jói. Það er nokkuð til
sem heitir læknasiðfræði, skalég
segja ykkur. Ég vil engan hlut
eiga að þessu bannsettu athæfi.
— Er það nú félagi, lireytti
Pétur út úr sér.
Ég varð skrambans ári niður-
dregin, þó ekki meir en svo, að
ég veitti þvi athygli að Pétur
plokkaði alla síjrdínubita úr
salatinu sínu. — Ætlar þú ekki
að borða sardínurnar? sagði ég.
— Iss, nei, sagði liann og
ýtti þeim yfir á diskinn minn.
— Þú getur fengið eitthvað
annað í staðinn, sagði ég
rausnarlega. Viltu rauðan pipar,
því hann kæri ég mig ekki um?
— Hann sem er það bezta af
öllu, svaraði Pétur og var fljót-
ur að krækja sér í piparhring-
ina. — Við ættum að borða sam-
an salat sem oftast.
— Auðvitað, en nú skulum
við ræða viðskiptamálin.
— Já ])að var satt. En ef nú
þessi samvizkusami, svokailaði
vinur okkar vill ekkert hjálpa
upp á sakirnar, verðum við að
hugsa eitthvað upp sjálf. Get-
urðu ekki látið strákinn fá nein-
ar bakteríur frá þér sjálfri,
Bella. Hvað gekk að þér, þegar
þú varst veik síðast?
— Huh, botnlaginn, svaraði
ég dauflega.
— Farðu þá með hann í neð-
anjarðarlestina. Snemma að
morgni. Þar eru alltaf einhverj-
ir að liósta og hnerra og snýta
sér.
— Adam fer aldrei í neðan-
jarðarlest.
— Láttu hann sitja frammi í
einhverjum leigubíl.
— Það er verst, hann er svo
fallegur á hlið að sjá.
— Láttu hann þá sitja i drag-
súgi, eða leggðu hann á ís.
Ellegar taktu mig i staðinn. Við
borðum salat svo vel saman og
það er eklci sem verstur grund-
völlur fyrir hjónabandi.
— Þú jafnast nú ekki á við
Adam, svaraði ég og liristi höf-
uðið döpur i bragði.
Ég TÓK þó að minnsta kosti
uppástungur Péturs til greina,
og viku seinna spurði ég Adam,
livort hann vildi ekki koma á
skauta með mér, i Rockefeller
Center. Adam renndi sér eins
og engill, roðnaði ekki einu
sinni á nefinu hvað þá meir. En
fæturnir á mér voru eins og ís-
molar þegar ég kom heim.
Daginn eftir settist ég vongóð
fyrir og beið þess að síminn
hringdi og kallaði mig að
sjúkrabeði Adams. Ég réði tvær
gríðarstórar krossgátur, sléttaði
þrjár blússur og skrifaði Geir-
þrúði frænku langt bréf. Þá gat
ég ekki á mér setið annað en
liringja sjálf til Adains. Kannske
var hann svo veilair, að liann
gat ekki hring't i mitt númer.
— Bella, væna mín, svaraði
hann, biddu andartak meðan ég
þagga niður i þessum skellikjöft-
um. í fjarlægð heyrði ég óm af
hljómlist og hlátrum.
— Mig langaði bara til að
vita, hvort þú hefðir ekki orð-
ið innkulsa i gærkvöld, sagði ég.
— Mér hefur aldrei liðið bet-
ur á ævi minni, svaraði hann í
svo léttum, liressilegum og lífs-
glöðum tón, að ég varð að leggja
lieyrnartólið á, svo hann heyrði
ekki hvernig ég nísti tönnum.
Tiu mínútum síðar barði Pét-
ur að dyrum. — Hvcrnig hefur
það gengið? spurði hann.
— Verr en illa, sagði ég. — Ég
var að cnda við að hringja til
hans og það söng i honum eins
og lieilsiðuauglýsingu um liafra-
graut.
— Ojæja, allir hafa sinar á-
liyggjur. Meir að segja sjálfur
fékk ég á baukinn lijá lienni
litlu góðu sem ég ætlaði með út
í kvöld. Og nú er ég á leið til
að drekkja sorgum mínum í
súpudiski niðri lijá Niccolo.
Ætlar þú að skjótast með mér?
Laugardaginn næstan eftir út-
listaði ég alverlega fyrir Adam,
að það væri bróðurdótturleg og
sjálfsögð skylda mín, að lieim-
sækja Ferdínand frænda minn
á Stateneyju, þar eð nefndur
föðurbróðir minn ætti þá sjötíu
og fimm ára afinæli. Ekki vildi
hann líklega vera svo indæll að
fylgja mér þangað?
Við stóðum i stafni ferjunn-
ar báðar leiðir, i særoki og á-
gjöfum. Úr þeirri ferð kom ég
gcgnköld og holdvot, en vongóð.
Pétur var hjá mér á sunnu-
daginn, meðan ég beið þess eins
og bjáni, að boð kæmi um að
Adam liefði ofkælzt. Ég fór að
gruna liann um að hafa farið á
bak við mig og fengið sér víta-
rnínsprautur. Næsta laugardag
fór ég i langa gönguferð með
honum, aldrei þessu vant. Það
var krepjurigning allan daginn
og stormurinn læsti sig gegnum
merg og bein. Það var svoleið-
is, að þegar við vorum að snæða
miðdegisverð, leit ég til hans
stórum augum og sagði að frá
blautu barnsbeini liefði það ver-
ið min brennandi ósk, að fara
á göngu i grenjandi rigningu.
Ganga reglulega langt og lengi.
Ekki vildi hann liklega...?
Jú, gjarna. Adam var til i allt.
Við þrömmuðum frá fimmtug-
ustu og áttundu götu alla leið
að Tiines torgi. Skórnir mínir
voru hentugri á mjúkum gólf-
teppum en i krapavaðli, og það
lá eklci við að regnkápan min
væri eins vatnsþétt og seljandi
Iiennar hafði látið í veðri vaka.
En hvað gerði það til? Milli
fertugustu og fimmtu götu og
fimmsta breiðstrætis linerraði
Adam tvisvar! HNERRAÐI, segi
ég. Loksins fór þetta að líkjast
einhverju.
Daginn eftir skein sólin frá
lieiðbláum himni og ég bjó mig
gQ — VIKAN 28. tbl.