Vikan - 11.07.1963, Blaðsíða 46

Siglingaklúbburmn.
Framhald af bls. 13.
an einu sinni í viku. Samræður
þeirra vorn ósköp iiversdagslegar
— og gengu venjulega út á verzl-
unarmál og siglingar, því að
báðir voru einlægir aðdáendur
siglingaiþróttarinnar. En í hvert
skipti sem slíkt bar á góma liafSi
Goforth það á tilfinningunni að
verið væri að spyrja sig út úr
einhverju, sem við 3com Siglinga-
klúbbnum.
Hann reyndi að kæfa æsinguna
í sér. En hann fann oft, að
lófar hans urðu rakir, og um
leið og hann þerraði af þeim
reyndi hann að hefta taugaveikl-
að það fór i taugarnar á honum
að sjá liina kaldhæðnislegu á-
nægju sem skein út úr svip hans.
Einu sinni tók Marshall þurr-
lega fram í fyrir honum: „Svo
þér finnst raunverulega spennan
í viðskiptum fullkomlega full-
nægjandi og spennandi?“
„Já, það finnst mér“, sagði
Goforth. Hann hélt aftur af löng-
uninni til að bæta við: „Og finnst
þér það ekki líka?“ Hann ákvað,
að ef í Siglingaklúbbnum væru
ekki aðrir en iífsflótta menn, sem
engan áhuga höfðu á lífinu,
þreyttir á sjálfum sér og tilver-
unni langaði hann ekki til að
taka þátt í klúbb þeirra.
skipa og fyrirtækið beið ekki
tjón af fjarveru hans. Erfiðleik-
arnir komu innra frá honum
sjálfum. Fyrst fékk hann vægt
þunglyndiskast (læknarnir höfðu
sagt honum, að slíkt væru eðli-
legar afleiðingar veikindanna),
og síðan einlivers konar aðgerð-
arleysis drunga rofinn af sjálfs-
ásökunarköstum. Hann tók til
dæmis eftir að varaforstjórinn
var hinn ánægðasti að fá að vera
forstjóri svona lengi — en tók
einnig eftir að þetta virtist ekki
liafa nein sérstök álirif á liann,
Gofortii sjálfan. Hanri fór að
verða órólegur. Hann hefði átt
að vera óþolinmóður að geta tek-
að ofþreyta sig ekki. Hann
sneyddi hjá troðfullu morgun-
lestunum með því að fara seint
lil vinnu og fara snemma heim
og tvisvar til þrisvar í mánuði
var hann lieima og livíldi sig.
Hann vissi að einhverntíma hefði
hann orðið hamstola út af slík-
um vinnubrögðum, en núna
fannst honum þetta skynsamlegt
og sá ekkert eftir þessu. Hann
fékk starfsliðinu verkefnin í
liendur eins og hann var vanur,
en nú virtust svo mörg störfin
á skrifstofunni komin upp í fast-
ar venjur hjá starfsliðinu, að
hann virtist ekki lengur hafa
neitt að gera, a. m. k. minnkaði
Olympus
AUTO EYE
Fullkomin sjálfvirk myndavél með rafauga. - Engin önnur
myndavél í þessum verðflokki býður upp á þetta þrennt:
1. Fullkomlega sjálfvirk á hvaða lýsingu sem er.
2. Sjálfvirk ;,flash“-innstilling, engar formúlur
né útreikningar.
3. í þriðja lagi getið þér innstillt Olympus Auto Eye mynda-
vélina að vild ef t. d. um vandasama tæknilega myndatöku
er að ræða
Olympus Auto Eye er framleidd af einni fullkomnustu
ljósmyndaverksmiðju Japans:
ÖLAMPUS ÖPTÍCAL CO., LTÍ)!,Tokym
Innflytjendur:
ISALDA Sf.
Pósthólf 1075. - Reykjavík
Sími 24119.
un sína og sagði sjálfum sér, að
liann hegðaði sér eins og stúdent
á fyrsta ári f háskóla, sem for-
seti einhvers eftirsóknarverðs
bræðralags innan skólans væri
að rekja garnirnar úr.
í fyrstu reyndi hann jafnvel
að draga úr ákaflyndi sinu. Hann
skynjaði, að gagnvart vinnu hans
til dæmis var það ekki i sam-
ræmi við hið hæverskiega hátt-
erni meðlima klúbbsins. Hann
reyndi að sýnast kærulaus, jafn-
vel áhugalaus og allt i einu fór
hann að verða óánægður með
sjálfan sig. Hann hafði ekkert
að skammast sín fyrir. Af hverju
skyldi hann reyna að sýnast eitt-
hvað allt annað en hann var?
Hann var ekkert leiður á lífinu
né sama um alla hluti, hann var
alls ekki utangarna í hinni stöð-
ugu samkeppnisbaráttu og hann
ætlaði ekki að reyna framar að
sýnast annað en hann var.
Klúbburinn gat valið hann sem
meðlim eða ekki, alveg eins og
honum þóknaðist.
Næst þegar hann hitti Mars-
hall lagði hann sig í líma að
útlista fyrir honum, hversu mjög
hann elskaði liina daglegu bar-
áttu í viðskiptaheiminum. Hann
talaði raunverulega af meiri á-
kafa en hann hafði ætlað, því
Um leið var hann truflaður af
þeirri hugsun að honum hefði
mistekizt. Siglingaklúbburinn var
lUIegast einskis nýtur fyrir
rnann með hans skapgerð —
samt geðjaðist honum ekki að
jíeirri hugsun, að klúbburinn
væri eitthvað, sem ekki jsýddi
fyrir hann að reyna að taka jiátt í.
Eftir að hann hafði kvatt
Marshall hálf kuldalega gekk
hann þröngar göturnar niður að
höfninni og vonaði að sjávarloft-
ið myndi feykja burtu óánægju
hans. Þegar hann lcom að sjávar-
brúninni sá hann tollbát fara
beint í hvitfissandi löður gríðar-
stórs farþegaskips. Hann beið í
ákefð eftir megnri lyktinni sem
alltaf hafði viss áhrif á hann.
En jægar hún kom hafði hún
alls ekki þau venjulegu áhrif.
Hann fussaði að sjónum. Nei,
þetta var alls ekki það sama og
áður.
Um veturinn varð Goforth veik-
ur í fyrsta skipti í fleiri ár. Þetta
var farandveiki og ekki mjög al-
varleg, en batinn varanlegur og
fyrr en varði var komið vor.
Erfiðleikarnir byrjuðu þegar
veikindi hans hófust, hugsaði
hann með sér; þetta voru ckki
erfiðleikar viðskiptalegs eðlis, ])VÍ
hann hafði góðu starfsfólki á að
ið þátt í baráttunni aftur og sína
þeim öllum, að gamli Goforth
væri enn þá sá sern öllu stjórnaði
og réði.
En honum varð ekkert um
])essa e. t. v. óumflýanlegu þróun
ellinnar, sem veikindin höfðu
flýtt fyrir? Hann athugaði sjálf-
an sig af mikilli hörku. Hann
gaumgæfði viðskiptaáætlun eftir
einn áf hagfræðingum fyrirtækis-
ins. Honum fórst þetta framúr-
skarandi vel úr hendi; hann vissi
það sjálfur. Á sinn hátt var þessi
rannsókn hans alveg eins góð og
allt annað, sem hann gerði. Nei,
hann var ekki farinn að missa
þrekið — ekki ennþá. Veikindin
sem lierjuðu á hann voru annars
eðlis, óefað voru þau ekki var-
anleg.
Um sumarið dvaldist hann með
fjölskyldu sinni i sumarbústað
þeirra við ströndina. Hann Iang-
aði ekki til að sigla; hann horfði
á þau hin sigla, þar sem hann lá
á ströndinni og varð enn einu
sinni liissa á, hvernig hann var
orðinn. Hann öfundaði þau alls
ekki.
Um haustið fór hann aftur til
skrifstofu sinnar; aftur tók hann
að sér alla stjórnina eins og áður.
En hann fór vandlega eftir til-
mælum læknanna og gætti þess
bréfabunkinn á skrifborðinu
hans. Áfallið kom yfir hann seint
um veturinn, þegar honum allt I
einu varð ljóst að hann liafði
fengið starfsliðinu alla ábyrgð-
ina í hendur. Allt hafði gengið'
að óskum, og hann hafði fylgzt
með framkvæmdunum, en hann
hefði átt að starfa að þessu sjálf-
ur. Af hverju hafði hann ekki
gert það? Var hann að fara
gegnum algera hreytingu, sem
inyndi enda með því að Iiann
yrði eins konar hálfgerður for-
stjóri framkvæmdanefndarinnar?
E. t. v. ætti hann að fara að
hugleiða að segja af sér ...
Það var í þessuin liugleiðingum
og innri baráttu sem hann hitti
Marshall aftur, í þetta skipti í
háskólaklúbbi einum, sem þeir
voru báðir meðlimir í. Marshall
bauðst til að sækja drykk handa
Iionum og minntist á, hversu vel
honum virtist Goforth hafa náð
sér eftir veikindin.
Goforth leit á hann og bjóst
við kaldhæðnissvip. Honum
fannst hann vera orðinn alveg
jafn gamall og Marshall núna,
og leit jafnvel út fyrir, hugsaði
hann, að vera eldri. En hann
þáði drykkinn og þeir hófu tal
saman.
Þegar þeir voru að tala saman
— VIKAN 28. tbl.