Vikan - 08.08.1963, Síða 10

Karlmaðurinn er konunni til margra hluta nytsamlegur.
Hún getur hagnýtt hann til ásta, sem fyrirvinnu og sem
félaga. Sé hún ein af þeim, sem gæddar eru eðli og eigin-
leikum klifurjurtanna, verður karlmaðurinn trjábolurinn,
sem hún vefur sig utan um. Svo virðast þær konur einnig
fyrirfinnast, sem komizt hafa að raun um að gott sé að
hafa strákinn með í förina, til að kenna honum um klækina;
láta alla sök bitna á honum, jafnvel morð.
Nancy Colmer var ein af þeirri gerðinni. Raunar vissi
ég það ekki í fyrstu, að hún héti Nancy. Hún kallaði sig
Marjorie þá.
Þarna var um leiftursókn að ræða. Vitanlega hélt ég að
það væri ég, sem ætti frumkvæðið að þeirri leiftursókn og
minn yrði sigurinn. En þannig var það alls ekki. Það var
Marjorie, sem hugsaði, skipulagði og hóf þá leiftursókn,
en ekki ég.
Hún sat við skenkiborðið og svipur hennar bar því ljóst
vitni að henni leiddist og að hún var ákaflega einmana.
Þegar hún varð þess vör að ég horfði á hana, leit hún
undan í skyndi, rétt eins og hún minnkaðist sín fyrir það
að afhjúpa sig þannig fyrir mér, bláókunnugum manninum.
Og þá var ég ekki seinn á mér, það verð ég að segja. Ekki
svo að skilja, að ég sé alltaf snar í snúningum þegar um
þessháttar er að ræða. En giidran var svo girnilega egnd
í þetta skiptið, að ég stóðst ekki mátið.
Marjorie var lítil vexti; það er að segja ekki áberandi
smávaxin, heldur aðeins kvenlega finleg og nett og öldungis
við mitt hæfi, þar eð ég er ekki neinn risi sjálfur. Hún var
hvergi feit og hárgreiðslan gerði hana unglingslega ásýnd-
um. Hún var lokkaljós, augun blágræn, hörundið ferskt
og mjúkt og skipti vel litum, nefið lítið og örlítið uppbrett.
Auðvitað hefði ég strax átt að veita því athygli og Þykja
það grunsamlegt hve hún grannskoðaði mig, en það at-
hugaði ég ekki fyrr en seinna — og um seinan. Rétt eins og
ég væri nýlentur geimfari, eða jafnvel Marzbúi.
— Þetta er nú meiri úrhellisrigningin, sagði ég.
Og svo ræddum við um veðráttuna nokkra stund. Rign-
ingin gerði hana alltaf dapra í bragði. Ég stakk upp á
því að við yrðum samferða á einhvern skemmtilegri stað.
Hún lét fyrst sem það kæmi ekki til mála, eða hæfilega
lengi til þess að mér mætti skiljast að hún væri ekki af
þeirri gerðinni, en að því búnu lét hún undan. Kannski
kynni ég einhver ráð til að hressa upp á skapsmuni hennar,
sagði hún. Það hef ég áreiðanlega gert. Ég var einmitt sá
fákæni og trúgjarni einfeldningur, sem hún þurfti með
og var að leita að. Það var lóðið.
Þegar við vorum setzt inn í bílinn og ókum af stað, at-
hugaði hún hann af sömu gaumgæfni og hún hafði áður
athugað mig, en það vakti ekki heldur neinn grun með
mér fyrr en allt var um seinan. Að sjálfsögðu vildi hún
vera viss um að hún gæti sjálf ekið þessari fimm ára
gömlu kerru minni.
Loks höfnuðum við á stað, þar sem almenn gleði og
glaumur var ríkjandi við barinn, og þar lét hún mig annast
samræðurnar; narraði mig til að segja sér alla ævisögu
mína. Það var reyndar engin saga, ég var ekki á neinn hátt
merkileg eða sérkennileg persóna, hafði ekkert embætti
á hendi, hvergi nein áhrif og átti fáa vini. Ég var ekki
einu sinni í slagtogi við neinn þorparahóp eða neina klíku.
Og ég hafði mjög takmörkuð peningaráð.
Þegar tími var til þess kominn að ég æki henni heim,
sagði hún nei við því. Hún starfaði við landsímann, átti að
mæta til vinnu klukkan tólf á miðnætti. Því er ekki að
leyna að ég varð fyrir vonbrigðum, þegar við ókum þangað
og ég horfði á eftir henni inn á símstöðina. Seinna kom það
svo vitanlega á daginn, að þar starfaði engin stúlka, sem
hét Marjorie. Ekki heldur nein, sem hét Nancy Colmer.
Okkur kom þó saman um það áður en við kvöddumst,
að við skyldum hittast aftur kvöldið eftir. Nei, sagði hún,
ég mátti ekki sækja hana heim; faðir hennar var svo úr-
illur og erfiður við að fást. Það væri heppilegast að við
mæltum okkur mót þar, sem við hittumst fyrst.
TEIKNING: ARNOLD.
ÉG ÞYKIST EKKI YERA
AUÐBLEKKTARI EN KARLMENN SVONA
YFIRLEITT, ÞÓ ALDREI NEMA UNG_______
HEILLANDI STÚLKA EGNI SNÖRU SÍNA.
ÞARNA VAR ÞÓ EKKI UM ÞÁ HÆTTU AÐ RÆDA
AÐ GLATA FRELSI SÍNU í HJÓNABANDI —
HELDUR GLATA LÍFI SÍNU í RAFMAGNSSTÓL.
jQ — VIKAN 32. tbl.