Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 37

EVAN WILIAMS
LAGNINGARVÖKVI SEM
JAFNFRAMT ER HÁRNÆRING
CONDÍTIONER.
STERLING H.F. Sími 13649.
velta sér upp úr blóði hans eða
svo gott sem.
— Þetta verður ekki sannað,
svaraði verjandinn.
Annan daginn, sem réttarhöld-
in stóðu yfir, datt mér nokkuð
í hug. Hvernig mundi ég haga
mér, væri ég Marjorie? Mundi
ég þá ekki vera viðstaddur rétt-
arhöldin, til að sannfærast um
að allt gengi samkvæmt áætlun?
Um leið gerði ég mér það ljóst,
að Marjorie bar það mikið traust
til dularbúnings, að hún' mundi
ekki koma í réttarsalinn öðru-
vísi en í einhvers konar gervi.
Areiðanlega ekki með hörgult
hár ...
Ég tók að svipast um í réttar-
salnum. Svo lítið bar á, auðvit-
að. Ég sat þannig að ég sá vel
yfir salinn. Og viti menn — ég
kom þar auga á stúlku eina með-
al úheyrenda, sem vel gat verið
Marjorie, nema hvað hún var
svarthærð og bar stór horn-
spangargleraugu. Hún sat á aft-
asta bekk, og eflaust mundi
Marjorie einmitt hafa valið sér
þar sæti.
Ég hripaði nokkur orð á papp-
írsmiða, sem ég sendi yfir til
Bentz lögreglufulltrúa, sem
þarna var mættur sem vitni.
„Marjorie situr til vinstri á aft-
asta bekk, búin eins konar gervi
svart hár, hornspangargler-
augu, bláklædd og með bláan
hatt.
Bentz kom til mín þegar hlé
var gert á réttarhaldinu. — Er-
uð þér viss um þetta? spurði
hann.
- Öldungis viss, svaraði ég.
Þið verðið að taka hana fasta.
— Vissara að fara að öllu
hægt og rólega, varð Bentz að
orði. Við höfum einungis á yðar
orðum að byggja. Nei, ég hef
betn hugmynd. Við látum sem
við höfum alls ekki veitt henni
athy.CTli. Síðan látum við veita
henni eftirför, reynum að kom-
ar,t að raun um hver hún er og
hvort að hún hafi þekkt Sperry.
Hún heitir ekki Marjorie,
sagði Bentz lögreglufulltrúi
þegar hann heimsótti mig í klef-
ann þá um kvöldið. Hún heitir
Nency Colmer. Og hún þarf
ekki að ganga með þessi gler-
augu. Að minnsta kosti tók hún
þau af sér, strax þegar hún var
komin út úr réttarsalnum.
Sennilega kemur hún aftur á
morgun, og þá nota ég tækifærið
til að láta athuga íbúðina hennar.
Hann hafði lög að mæla ■—
daginn eftir sat hún aftur á með-
al áheyrenda á aftasta bekk.
Bentz kom til min í bádegis-
verðarhléinu. Þeir náðu
fingraförum hennar í íbúðinni,
sagði hann, annars fundu þeir
þar ekki neitt merkilegt. Engar
ljósmyndir, engin bréf •— ekkert,
sem bent gat til að hún hafi
þekkt Sperry.
■ - En þið hljótið samt sem áð-
ur að hafa ástæðu til að taka
hana fasta og yfirheyra hana?
varð mér að orði.
Hann hristi höfuðið þrjózku-
lega.
— Ég geri ráð fyrir að það
reyndist verr af stað farið en
heimá setið. Hún er ekki þannig
gerð að hún svari, þó að hún sé
spurð. Að einu leyti stöndum við
þó betur að vígi en hún — hún
hefur ekki hugmynd um að við
fylgjumst nákvæmlega með öllu
hennar athæfi.
Réttarhöldin gengu sinn gang.
MacGahn stóð sig eins og hetja,
og það leyndi sér ekki að hann
hafði kviðdómendurna algerlega
á sinu valdi. Loks náði hann há-
marki snilli sinnar — þegar hann
spurði mig í þaula og hrakti alla
sögu mina, lið fyrir lið. Til að
rcka svo endahnútinn á allt sam-
an, lét hann enn einu sinni bera
inn fötin mín. Hann hélt hátt
blóðblettaðri skyrtunni og bux-
unum, og bað kviðdómendurna
að leggja sér þessi sönnunargögn
vel á minni.
— Þetta er skyrtan yðar, er
ekki svo? spurði hann og sneri
sér að mér.
— Jú, það er skyrtan mín.
— Og það eru blóðblettir á
henni, eða hvað sýnist yður?
spurði hann enn.
— Ég hef áður skýrt frá
hvernig á þeim muni standa.
Því næst tók hann beltið og
spennti það um mitti mér.
— Og þetta er beltið yðar, eða
hvað?
— Já.
— Hvernig vitið þér það?
Nú gerðist það, að ég reiddist.
Þetta er fyrirtaks belti, svar-
aði ég. Ég keypti það fyrir fimm
dali á sínum tíma, og hef gengið
með það síðan ég var í gagn-
fræðaskóla. Þér getið sjálfur séð
að það er talsvert notað. Og
hvað ætti mér að hafa gengið til
þess að fara að ata það blóði að
óþörfu?
Mér varð sjálfum allt í einu
orðfall, því að nú datt mér nokk-
uð í hug. Það var einna líkast
opinberun. Ég tók af mér beltið
og hristi það framan í saksckn-
arann.
— Og nú skal ég sýna yður dá-
lítið, sagði ég stundarhátt um
leið og ég snakaði mér úr jakk-
anum, reis úr sæti mínu og girti
mig enn beltinu mínu góða. Sjáið
nú þetta — þornið í spennunni
gengur í gegnum þetta slitna
gat, og það sannar að ég á beltið.
Setjum nú sem svo, að ég taki
upp á því að ata mig allan blóði.
Þú ætti beltið að vera blóðugt
alls staðar nema undir spenn-
unni, eða hvað? Þar ætti ekki
að sjést neitt blóð. Ég tók beltið
enn af mér. En athugið þetta nú
betur, herra saksóknari. Það er
blóð á beltinu, þarna undir
spennunni. Og athugið það um
leið, að sé beltið haft um það
bil tíu sentimetrum þrengra,
fellur spennan yfir blett, sem
ekkert blóo sést á. Sá, sem girtur
var beltinu, þegar það var blóði