Vikan - 08.08.1963, Side 43

Bændur
og bátaeigendur
SL 3 fyrir báta.
LISTER til lands
og sjávar
SL 2 heimilisrafstöð.
Garðastræti 6,
Sími 1-54-01.
IELI, hestahirðirinn.
Framhald af bls. 13.
roðnaöi og fölnaði á vixl. Þeg-
ar síðustu raketturnar þutu upp
i ioftið i einni bendu, brá græn-
leitum bjarma á andlit sonar
massaro Neris, sem i því sneri
sér að Möru og kyssti liana.
Ieli horfði á þau þögull, en
fyrir honum var eins og ský
hefði dregið fyrir sólu og öll
hátíðagleði hans var rokin út
í veður og vind. Á hann sóttu
nú daprar hugsanir og liann fór
að rifja upp fyrir sér vandræði
sin, sem liann hafði næstum
gleymt i hátiðavímunni, til
dæmis það, að nú var hann at-
vinnulaus og vissi ekki hvað
hann átti að gera af sér. Og fyrir
mann, sem ekkert brauð átti að
borða og hvergi átti húsaskjól,
fyrir liann var aðeins ein leið
til, en hún var sú, að kasta sér
niður i gjána, þar sem folinn
hafði orðið til, niður til skrokks-
ins, sem hundarnir voru vafa-
lausta að gæða sér á þessa stund-
ina.
En umhverfis hann voru allir
glaðir og kátir. Mara og vin-
stúlkur hcnnar hlupu sippandi
og syngjandi eftir litlu, stein-
lögðu götunni, sem lá heim til
hennar.
„Góða nótt, góða nótt,“ heyrð-
ist hvarvetna eftir því scm lióp-
urinn dreifðist og hver og einn
hélt til síns lieimilis.
Þegar Mara sagði góða nótt,
var það likast því sem hún væri
að syngja, svo mikill var ham-
ingjuhreinnirinn í rödd liennar.
Sonur massaro Neris virtist svo
gagntekinn af hrifningu, að
hann ætlaði aldrei að geta slitið
sig frá henni. Þegar heim kom,
lentu þau Lia og massaro Agrip-
pino í liörku rifrildi. Enginn
þeirra virtist taka eftir Ieli, þar
til massaro Agrippo minntist
þess allt í einu að liann var hjá
þeim og spurði hann:
„Jæja, hvert ætlar þú að fara,
karlinn?“
„Ég veit svei mér ekki hvað
ég á að gera af inér,“ sagði Ieli.
„Komdu á morgun og finndu
mig, þá skal ég útvega þér eití-
hvað að gera. Þú getur farið
núna til hátiðasvæðisins, þar
sem liljómsveitin var að leika i
kvöld og liallað þér þar á ein-
hvern bekkinn, þú crt hvort sem
er vanur að sofa undir beru
lofti.“
Vissulega var hann vanur að
sofa undir beru lofti, svo hon-
um fannst elckert athugavert við
þá uppástungu, en það sem
særði hann mest var það, að
Mara yrti ekki á harin er liann
stóð þarna í dyrunum, frekar en
liann væri aðvífandi, ókunnur
flakkari. Hann minntist á þetta
við hana daginn eftir, er þau
voru einsömul í húsinu stundar-
korn:
„Ekki hefði ég trúað þvi á
þig Mara, að þú gleymir forn-
um vinum.“
„Ó, þú ert þarna Ieli,“ sagði
hún. „En ég hef alls ekki gleymt
þér, heldur var ég svo þreytt
eftir flugeldasýninguna."
„En þú elskar þó son massaro
Neris að minnsta kosti?“ spurði
hann og velti stafnum til í
höndum sér.
„Hvað ertu eiginlesa að
þvaðra?“ sagði Mara frekjulega.
„Mamma er hér í næsta her-
hergi og heyrir allt sem þú seg-
ir.“
Massaro Agrippino tókst að
útvega Teli fjárhirðisstarf i Sal-
onia, en ]iar var massaro Neri
ráðsmaður, en þar sem hann var
óvanur starfinu, varð hann að
sættta sig við mjög lágt kaup.
Nú hófst annatimi hiá honum
við fjárgæzluna. Auk þess varð
hann að læra að búa til osta.
mvsing og rjómaost, og þar að
auki að sjá um aðrar afurðir,
sem sauðféð gaf af sér. En er
hann að afloknu starfi á kvöld-
in tók þátt i umræðum annarra
fjárhirða og bænda að húsa-
baki, þar sem kvenþjóðin af-
hýddi súpubaunir, komst það
stundum á dagskrá, hvort sonur
massaro Neris myndi ekki vera
í þann veginn að kvænast dótt-
ur massaro Agrippinos, Möru,
lagði liann aldrei orð i belg.
Einu sinni sagði einn skógar-
varðanna í gamni, að Mara liefði
verið komin vel á veg með að
giftast honuni af því er hann
hefði heyrt, en væri nú búin að
varpa þeirri liugmynd frá sér.
Teli, scm var önnum kafinn að
fást við pott fullan af sjóðandi
mjólk, starði á mjólkurhleyp-
inn og svaraði rólega:
„Mara er orðin svo falleg núna
siðan hún varð fullvaxta, að hún
er alveg eins og rík, fin stúlka.“
Þar sem hann var þolinmóður
og duglegur til vinnu, leið ekki
á löngu þar til hann hafði lært
þau siörf, er honum har að
vinna betur en þó hann hefði
unnið við þau frá blautu barns-
beini. Og þar sem hann var van-
ur að umg ngast skepnur, leið
ekki á löngu þar til að hann
elskaði kindurnar eins og þær
væru hans skilgetin afkvæmi.
Og afleiðingin varð sú, að sauð-
fjársjúkdómar urðu óverulegir
og litið um það að fé þyrfti að
slátra í Salonia af þeim ástæð-
um. Sauðféð dafnaði svo vel að
massaro Neri átti ekki annað til
en lofsyrði, er hann kom i heim-
sókn, og afleiðing ]>essa varð
sú, að í byrjun næsta árs ákvað
hann að leggja það lil við fjár-
eigandann að Teli fengi launa-
hækkun. Og það fór svo, að Teli
hækkaði í launum og hafði þá
næstum eins mikil laun og hann
hafði haft sem hestahirðir. Það
mátti segja, að þeiin peningum
væri vel varið, sem fóru i að
greiða honum verkakaup, ]ivi
hann taldi sannarlega ekki eftir
sér sporin sem fóru í það að
leita að góðu liaglendi fyrir féð.
Þegar ærnar voru að bera eða
voru eitthvað lasburða, þá reiddi
hann þær út i liagann á litlum
asna er hann hafði til umráða.
Lömbin setti hann i poka og
har þau i fangi sér, en þau jörm-
uðu framan i hann og sugu
stundum á honum eyrun.
í hinum mikið umtalaða byl,
sem brast á á nótt liinnar lieil-
ögu Luciu, varð snjólagið meira
en þriggja feta þykkt i liérað-
inu Lago Moro í Salonia. Þegar
dagur rann var héraðið alþakið
snjó, í hvaða átt sem litið var.
— Massaro Neri myndi liafa
orðið öreigi eins og svo margir
aðrir á þessum slóðum, ef Ieli
hefði ekki drifið sig á fætur
fjórum sinnum um nóttina og
rekið féð saman í kvíar. í kvi-
unum bráðnaði snjórinn af
fénu, og ekki ein einasta kind
grófst í fönn hjá honum, en það
átti sér stað lijá mörgum i ná-
grenninu. Það var að minnsta
kosti skoðun miassaro Agrip-
pino sein kom þangað skömmu
síðar til að huga að smáskikum
af hrossabaunum, sem hann átti
i Salonia. Hann hafði líka þá
sögu að segja, að sögurnar um
það að Mara ætlaði að giftast
syni massaro Neris, væru ó-
sannar og að liún væri ekkert að
hugsa um hann.
„En það varbúiðaðsegjamér,
að þau ætluðu að giftast um jól-
in,“ sagði Ieli.
„Það er enginn fótur fyrir
þeim söguburði og aldrei verið
ráðgert neitt hjónaband með
þeim. Þetta voru aðeins getgát-
ur öfundsjúks fólks, sem aldrei
getur á sér setið með að sletta
sér fram i persónuleg máfefni
annarra,“ sagði massaro Agrip-
pino.
En eftir að massaro Agrippino
var farinn, leysti skógarvörð-
urinn frá skjóðunni. Hann vissi
meira en margir aðrir um þetta
mál, því hann hafði hlýtt á tal
manna á markaðstorginu, þegar
hann fór til borgarinnar sunnu-
dag einn. Og samkvæmt frásögn
hans, var sannleikurinn i mál-
inu þessi: Ástæðan til þess að
ekkcrt hafði orðið úr hjóna-
bandi þeirra i milli var sú að
massaro Neri liafi orðið þess
visari, að Mara, dóttir massaro
Agrippinos, var að dufla við
Don Alfonso, unga, ríka mann-
inn, sém hafði þekkt Möru frá
VIKAN 32. tbl. —