Vikan - 08.08.1963, Side 50

METORÐASEGGIR.
Framhald af bls. 9.
son. Annaðhvort keypti hann
þessi málverk fyrir ca 60 þús-
und stykkið á uppboðum eða
„Asgrímur gaf mér þetta áður
en hann dó“.
Svo hefur metorðaseggurinn
gjarna bar ■— sem Sveinn
Kjarval hefur teiknað.
Eitt það allra þýðingarmesta
fyrir hvern metorðasegg, er að
umgangast rétt fólk. Fínt fólk.
Fólk í áhrifastöðum. Metorða-
seggurinn sækir boð hjá
réttu fólki og hann býður réttu
fólki heim til sín. Allt skal þjóna
sama tilgangi, hárnákvæmt og
hnitmiðað. Boðsgestir verða að
vera úr „fínum“ fyrirtækjum.
Framámenn í tryggingaféiög-
um þykja gjaldgengir, sömuleið-
is forstöðumenn skipafélaga
og gamalgróinna heildsölufyrir-
tækja, og flugfélaganna. Banka-
stjórar eru góðir af prakt-
iskum ástæðum og það get-
ur jafnvel verið praktiskt að hafa
þá næstu og þarnæstu með úr
bönkunum. Og til þess að
„impónera" gestina, bjóða met-
orðaseggirnir gjarna listamönn-
um og stj órnmálamönnum með.
Ekki vegna þess að það séu í
sjálfu sér „fínir“ menn. En það
ku þykja „fínt“ að þekkja þá.
Aftur á móti sækist metorða
seggurinn ekki eftir kunnings-
skap við útgerðarmenn, fisksala,
eigendur þvottahúsa, bílasala og
ýmsar tegundir smákaupmanna.
Hvað þá hina, sem lægra eru í
stiganum.
Einn ungur maður og áhuga-
samur á þessu sviði, hefur sagt
okkur frá nýju keppikefli met-
orðaseggja: Það er að láta kon-
una standa í 60 þúsundum í
Þjóðleikhúskjallaranum. Þá er
ekki reiknað með loðskinnum
eða skartgripum. „Þeir hafa leik-
ið sér að þessu sumir,“ sagði
hann okkur, þessi ungi maður.
Sumir hrista höfuðin yfir
þessu, sumum finnst það viðbjóð-
ur og öðrum finnst bara, að þess-
ir menn séu dálítið skrýtnir og
talsvert broslegir. Allt um það
er þetta víst fylgifiskur þróaðra
þjóðfélaga — þar sem menn hafa
frelsi til að ákveða sjálfir, hvern-
ig þeir lifa. ★
Hvers vegna daðra
giftar konur?
Framhald af bls. 20.
enga aðra leið til frelsisins en
daðrið.
Daður giftra kvenna er merki
um það, að þær byggja sjálfs-
traust sitt á því, hve mikil áhrif
þær geta haft á karlmenn. Það
má segja, að sé eðlilegt hjá ungri
stúlku, en það er barnalegt hjá
giftri konu.
Það er rétt, að giftar konur
eiga á hættu að verða einangr-
aðar við heimilisstörfin. En leið-
in til að forðast það er ekki dað-
ur, heldur samvinna við eigin-
manninn. Hún á ekki að vera
afskiptalaus um starf mannsins,
heldur á hún að þroska sig til
að verða stoð hans og stytta. Það
getur orðið erfið leið, en hún
liggur að takmarkinu, sem daðr-
ið gerir ekki! í raun og sann-
leika tekur maðurinn fullþroska
konu með heilsteypta skápgerð
fram yfir tízkubrúðu, sem ekki
hugsar um annað en útlitið.
Giftar konur daðra, vegna þess
að þær þekkja enga aðra leið til
þess að endurvekja sjálfstraust
sitt. Um leið og þær gera sér
þetta ljóst, fellur daðrið burt af
sjálfu sér. ★
ÚTLAGARNIR.
Framhald af bls. 16.
saga að segja frá því“.
„Viljið þér bíða þangað til að
við getum talazt við?“
„Ég skal bíða“.
„Við verðum þá að hittast úti
fyrir, eftir að loftárásunum er
lokið“.
Hann beið hennar lengi og
loks kom hún. Það var farið að
elda aftur, en norðurljósin brög-
uðu þó enn uppi yfir. Það var
nístingskalt og Grant hafði troð-
ið snjóinn á akbrautinni bak við
gistihúsið sér til hita langa
stund, á meðan hann beið komu
hennar.
„Mér þykir leitt að hafa orð-
ið að láta yður bíða. Ég varð
að laumast út, án þess að nokk-
ur gæti séð til ferða minna,“
mælti hún afsakandi.
„Það er kalt hérna úti“.
,,Já“. Hún leit tortryggilega
um öxl. Gistihúsið var eins og
ferleg myrk, tröllaborg og hler-
ar fyrir öllum gluggum.
„Getum við ekki gengið
spottakorn frá?“ spurði hún hik-
andi.
„Hvað á þetta allt að þýða?“
spurði hann. „Ég veit að ekki
er til þess ætlazt af almenningi
hér í landi, að hann blandi geði
við útlendinga, en engum hef
ég samt kynnzt, hvorki karli né
konu, sem gengið hefur viðlíka
langt í tortryggni sinni og þér“.
„Kannski get ég einhvern tíma
skýrt yður frá því hvers vegna
ég get ekki teflt eins djarft og
margur annar“.
Það varð þögn um stund.
„Grant...“ mælti hún lágt.
„Hverju svaraði Dmitri?"
„Hann kveðst verða að hugsa
rnálið".
„Haldið þér að hann fáist til
að tala við mig?“ spurði hún
enn.
„Það veltur á miklu fyrir yð-
ur, að yður megi takast að tala
um fyrir honum?“
Hún dró svarið nokkuð. Hún
gekk við hlið honum, hélt hend-
inni fast um arm honum og
fann vakna hjá sér ákafa löngun
til að segja honum allt, varðandi
sínar eigin aðstæður. „Það er
ákaflega þægilegt að tala við yð-
ur“, sagði hún þess í stað.
„Það er ekki neitt svar við
því, sem ég spurði“.
En hún þorði ekki að svara
spurningu hans hreinskilnislega.
Það gat orðið henni hættulegt.
„Þetta er einungis persónulegt
metnaðarmál mitt“, viður-
kenndi hún feimnislega.
„Einmitt það. Ef sá metnaður
reynist ykkur báðum jafn holl-
ur, Dmitri og yður, þá væri það
ekki svo afleitt".
Þrátt fyrir kuldann fann hún
blóðið þjóta fram í vanga sér.
„Það er vingjarnlegt af yður að
segja það“, mælti hún. „Mér
þykir fyrir því, að ég skyldi vera
svo afundin við yður áður. Ég
vildi að ég gæti sagt yður hrein-
skilnislega hvers vegna ég verð
að fara svo gætilega að öllu, en
því miður get ég það ekki.
Kannski breytist það, þegar ég
hef náð tali af Dmitri. En nú
kæmi sér bezt fyrir mig, að þér
reynduð ekki að ná tali af mér
nema þér hafið einhverjar'frétt-
ir að færa“.
Hann nam staðar og sneri sér
að henni. Þau sögðu ekki neitt,
aðeins horfðu hvort á annað. Nú
kyssir hann mig, hugsaði hún
með sér. Um leið varð hún gripin
trylltri tilhlökkun. Það lá við
sjálft að hún fleygði sér í fang
hans.
„Ég ætla að fylgja yður til
baka“, sagði hann rólega.
Hann tók undir arm henni og
leiddi hana í áttina að gistihús-
inu.
„Og enn er það eitt“, sagði
hann. „Ef ég á eitthvert erindi
við yður, vil ég hvorki þurfa að
læðast um eins og þjófur, eða
bíða yðar einhvers staðar alla
nóttina, nema loftárásirnar reki
okkur ofan í kjallarann".
Hún hugsaði málið nokkra
hríð. „Ég skal segja yður hvern-
ig við getum komið þessu fyrir.
Þér getið gengið við í veitinga-
stofunni klukkan hálfþrjú, ef
þér hafið einhverjar fréttir að
færa. Ég tek mér hvíld frá vinn-
unni þar undir klukkan þrjú, og
ef ég sé yður þar, kem ég því
þannig fyrir að umsjónarkonan
á ganginum verði að bregða sér
frá, svo að þér getið sloppið ó-
séður inn til mín klukkan þrjú.
Það er hentugasti tíminn vegna
þess hve fáir eru þá á ferðinni".
„Stórkostlegt. Hvers vegna
getum við ekki notfært okkur
það á hverjum degi? Þá gæti
ég alltaf sagt yður hvernig
gengi“.
„Nei, það væri ekki þorandi.
Ég veit ekki nema ég sé ...“
Þessi annarlega einlægni, sem
náð hafði tökum á henni í ná-
vist hans, hafði næstum því
leitt hana til að játa fyrír hon-
um, að hún vissi ekki nema að
hún væri undir eftirliti.
Það var nokkrum kvöldum
síðar, að Dmitri tók ákvörðun
sína. Hann hafði um hríð fylgzt
með loftárásunum, af sjónar-
hóli sínum uppi á klettaásnum.
Þetta var í fyrsta skiptið, sem
árásarf lugvélarnar mættu tel j -
andi mótspyrnu, annarri en frá
loftvarnarliði borgarinnar. Þær
voru ekki lengur einráðar í
loftinu, því að nú var hinum
nýkomnu, bandarísku orrustu-
flugvélum beitt gegn þeim. Og
þegar árásarvélarnar sneru til
baka mun fyrr en áður, þóttist
hann vita að loks hefðu orðið
þáttaskil í orrustunni um Murm-
ansk.
Þegar næsta morgun fór hann
víða um klettana í ásnum í leit
að hellisskúta, sem hann gæti
notað í sérstökum tilgangi. Hann
fann hann seint um síðir. Að því
búnu valdi hann vissa hluti úr
birgðunum og flutti þangað. Op-
ið á skútanum var svo þröngt og
vel dulið, að það mátti heita
víst að Arnaldov og mönnum
hans tækizt aldrei að finna hann,
þótt þeir hæfu skipulagða leit
um ásana. Þegar nokkuð var lið-
ið á dag hafði hann flutt þangað
allt, sem hann áleit nauðsyn
bera til, og fólgið það þannig,
að engin líkindi voru til að það
fyndist, jafnvel þótt einhver
liti þar inn. Hann greip blysið
og var á leiðinni út, þegar hann
sá skugga bregða fyrir inni í
skútanum. Hann leit við og
horfði í augu Nadyu, blá, djúp og
dapurleg.
„Þú hefur elt mig?“ sagði
hann. „Hvers vegna?“
„Þú ert að búa þig undir að
fara“, sagði hún.
„Ég undirbý alltaf allt til von-
ar og vara. Þrátt fyrir það er
alls ekki sagt að ég geri alvöru
úr því“.
„Mig grunar að þú gerir það
samt“.
Hún starði á hann sínum stóru,
spyrjandi og einlægu augum og
hann gat ekki annað en verið
henni hreinskilinn.
„Ég geri líka frekar ráð fyrir
því“, sagði hann.
„Þú lofaðir mér að þú skyldir
taka mig með þér“.
„Kannski yrði þér það fyrir
beztu að fara hvergi".
„Nei!“ hrópaði hún og greip
fast um arm honum. „Ég á engan
að nema þig. Og þó að við yrðum
öll hér um kyrrt, er ég viss um
að okkur yrði tvístrað svo að
við fengjum aldrei að sjást aft-
ur. Við yrðum send sitt í hvora
áttina í betrunarskóla, og af því
að ég er telpa yrði ég send allt
annað en þið“.
Dmitri kinkaði kolli. Hann
vissi að hún hafði lög að mæla.
Það fyrsta, sem yfirvöldin
mundu gera eftir að hafa kló-
5Q — VIKAN 32. tbl.