Vikan - 17.10.1963, Side 24

BABY JANE.
„Ég heyrði til þin I Ég heyrði
það, sem þú varst að segja um
mig! Þú heldur, að ég viti ekki,
livað er að gerast — það, sem
þú ert að reyna að gera við mig!“
Blanche leit upp, og hræðslu-
tárin streymdu nú niður vanga
hennar. „Elsku Jarie — ég er ekki
að reyna að gera neitt! Það er
bara------“í þriðja sinn greiddi
Jane henni liögg, en að þessu
sinni hæfði hún ekki almennilega,
hnefinn rann af vanga hennar og
nefi. En samt var höggið svo
þungt, að Blanche fann fyrir sár-
um og snöggum sársauka í höfð-
inu. , Ekki, Jane, ekki----“
Svo var tekið harkalega undir
handvegina á lvcnni og henni
kippt á fætur. *
, Ó, ekki gera meira! Elsku —.“
En Jane sinnti engu veikum
mótmælum liennar og draslaði
henni miskunnarlaust eftir gang-
inum og inn í setustofuna. Blan-
che heyrði slceil mikinn og gerði
ráð fyrir, að stóllinn, senv staðið
liafði við dyrnar, hefði oltið um
koll, en svo sagði hún við sjálfa
sig, að hún hefði aldrei gert sér
grein fyrir þvf, hvað Jane hafði
mikla krafta í köglum.
Svo Ijrauzt Jane með hana upp
stigann. Blanche fannst, að hún
lveyrði rödd sína, mjóróma og
vesaldarlega, er lnin emjaði og
hað sér vægðar, bað Jane að láta
sig vera. Svo raissti Jane hana
og hún skall á stigahrúnina svo
illa, að það var eins og Iinffsblað
hefði verið rekið á ,hol milli rifja
á henni. En Janeþreif hana reiði-
lega aftur og Iiélt áfram að drasla
henni upp stigann. Henni fannst
óratími vera á enda, þegar hún
sá allt í cinu móta fyrir hjóla-
stólnum sinum, en þá gerði Jane
allt í einu enn meira átak, sveifl-
aði henni til og sneri henni, til
þess að hún lenti í stólnum. Hún
skall utan f sólbakinu og það
virtist braka 1 öllum beinum
hennar, og hún rak upp vein af
sársauka og skelfingu um leið.
„Jana!“ stundi hún svo, en það
heyrðis varla til hennar, því að
lnin dró svo þungt andann.
Hjólastóllinn tók allt í einu við-
hragð, og þá sveiflaðist hún enn
til, svo að hún lenti á öðrum armi
hans. Dimmur munni gangsins
gein allt i einu við henni, ruddist
f átt til hennar og gleypti hana.
Eflir andartak hrunaði stóllinn
furðulega hratt inn í herbergi
hennar. En hann nam ekki staðar
rétt innan við dyrnar, eins og
hún hafði jafnvel gert ráð fyrir,
þvf að hún sá rúmið sitt geysast
til sfn og svo vrrð árekstur milli
þess og stólsins. Um leið virtust
verða endaskipti á öllu innan her-
bergisins, og aftur skall hún á
öðrum armi stólsins. Dyragættin
fram á ganginn birtist eins og
dökk skella, sem fór minnkandi,
og af þvi vissi hún, að stólnum
hafði vc-rið hrundið af ofsahraða
að veggnum á móti dyrunum, það
er að segja að baki lienni. Hún
kjökraði af skelfingu, og liað var
að henni komið að grípa til hjól-
anna á stólnum til að stöðva of-
boðslega ferð hans, en liún liætti
við það til að meiða sig ekki á
þvi. Svo skall hún á veggnum og
fékk svo mikið högg á bakið, að
hún dofnaði næstum af því.
Hún harðist við að ná andan-
um og gerði um leið tilraun til
að setjast upprétt í stólnum, en
gat það ekki. Hún lá frekar en sat
í stólnum og hún dró andann ótt
og tltt, meðan hún leit á veruna
í dyragættinni.
,,Jane,“ stundi hún, „hlust-
aðu . . .“
Jane stóð lengi og virti hana
fyrir sér þegjandi. Svo seildist
hún til hurðarinnar.
„Jane!“
Glampandi augunum var beint
til hennar aftur. „Þú skalt hara
ekki gera ráð fyrir, að neinn
læknir komi til að hjálpa l)ér,“
hvæsti Jane. „Þú skalt bara ekki
gera ráð fyrir, að neinn konliJ'
„Jane! — Jane — bíddu.“
Hurðinni var skellt. Svo varð
löng þögn, en að því búnu var
lykli stungið í skrána og honum
snúið.
„Jane!“ hrópaði Blanche. „ó,
Jane — Guð á himnum — ekki
læsa mig inni. Jane!“ Hún starði
skelfingu lostin á sviplausa
ásjónu hurðarinnar. „Ó, Guð
hjálpi mér!“ kjökraði hún.
„Jane . . .“
Þegar herbergið fór að snúast
fyrir augum hennar, greip hún
fast um stólarmana og ýtti á þá
af afli. En engin breyting varð
samt á hreyfingum herbergisins,
þær urðu æ hraðari, unz myrluir
settist að henni og það var eins
og það kreisti loftið úr lungum
hennar.
Þegar Jane var komin niður,
' tók hún simann upp af gólfinu,
setti hann á hilluna og hringdi
við svo búið. Þegar svarað var í
númeri því, sem hún þurfti að
ná í, lækkaði hún röddina og
mýkti hana, jafnframt því sem
hún reyndi að láta svo sem henni
væri mikið niðri fyrir, en það
mætti ekki fara hátt, sem hún
þyrfti að tala um. Með þessu móti
tókst henni að gera rödd sína
mjcg h’ka rödd Blanche.
„Þetta er ungfrú Hudson,“
sagði hún. „Gerið svo vel og leyf-
ið mér að tala við lækninn."
„Ó . . .“ Það var greinilegt á
rödd aðstoðarstúlkunnar, að hún
var mjög undrandi. „Andartak,
ungðfrú Hudson.“
Nú varð löng þögn, en svo
svaraði Shelby læknir símanum.
„Ég er einmitt á leiðinni til yðar,
ungfrú Hudson." sagði hann.
„Ungfrú Hilt náði mér einmitt,
þegar ég var að fara inn i lyft-
una.“
, Shelby læknir.“ Jane þagnaði
til þess að gera rödd sina enn
stillilegri. Ég vil ekki, að Jane
heyri til min ... Læknir ... mér
þykir fyrir því. . . Ég —ég þarfn-
ast ekki aðstoðar yðar þrátt fyrir
allt. Þetta var alli kjánalcgur mis-*
skilningur . . . Það vár gott, að ég
skyldi ná til yðar í tæka tíð.“
„En----------.“
„Ég veit . . . en nú er þetta
allt í lagi. Hún — Jane — hefir
farið til læknis af eigin hvötum
. . . annars læknis . . . og það er
í rauninni miklu hetra . . .“
„Nú, jæja . . .“ Það mátti heyra
á rödd læknisins, að hann var
dálítið gramur. „Vitanlega, ef hún
er í umsjá einhvers annars lækn-
is . . .“
„Já,“ flýtti Jane sér að svara,
„hún er það. Það væri þess
vegna ekki rétt af yður að —
að skipta yður af því, eða
livað?”
Þegar hún hafði lokið sam-
talinu og látið símatólið aftur
á sinn stað, gekk lhin rösklega
inn í stofuna og að stiganum,
eins og liún hefði ákveðið verk-
efni I huga.
ANNAR HLUTI
Sjöundi kafli.
„Fannstu eitthvað i auglýs-
fngunum?’!
Edwin Flagg sneri sér þung-
lamalega á píanóstólnum og leit
á móður sína, um leið og lnin
lét hádegisverðarbakkann á spila
horðið við hliðina á píanóinu.
Hann lét blaðið detta á gólfið við
hliðina á sér, án þess að svara.
Del Flagg rétti úr sér, strauk
höndunum um pilsið á upplit-
uðum morgunkjólnum, og dró
þær síðan hægt og með brosleg-
um lostatilhurðum um mjaðrpir
sínar og upp með siðunum.
„Sá ég þig ekki merkja við
eitlhvað í hlaðinu?"
Mjúkar fitufellingarnar á and-
liti Edwins virtust dragast ör-
lítið saman, örlftið eins og af
kuldalegri fyrirlitningu. Það fór
aldrei neitt framhjá Del gömlu.
Hann gat ekki bært á sér, án
þess að hún yrðí þess vör. Það
var mesta furða, að hún skyldi
ckki elta hann á salernið. Hann
tók blaðið upp og rétti úr sér.
. „Hérna — það er þessi þarna“
„Ó, en dásamlegt!"
Fölhlá augu Edwins fylltust
sársauka rétt sem snöggvast.
Hún var ekki búin að lesa nokk-
urn staf í auglýsingunni, en
samt vtr hún ifarin að gusa
lir sér. Það þurfti ekki annað
en að hann ropaði, til þess að
hún hlypi til og segði grönn-
unum frá því.
„Þetta er sosem ckkert merki-
legt!“ sagði hann. „Það veit
heilög hamingjan!“
Del Flagg leitt upp úr blað-
inu og var I senn rugluð og
særð á svipinn. Þetta var sami
svipurinn og hún setti alltiaf
upp, þegar hann var stuttur i
spuna við hana.
Það rumdi i Edwin vegna
áreynslunnar, þegar hann sneri
sér á stólnum til að vita rétt
við borðinu. Hann seildist til
þess og tók upp þykka brauð-
sneið með túnfiski á: Meðan
hann tugði, litaðist liann um
í herberginu og leitzt það harla
fornfálegt og fátældegt. Allt
inn í því var gamalt og snjáð,
hvort sem þar var um húsgögn
að ræða eða myndir, sem áttu
að nafninu til að vera til
skrauts á veggjum. Það kom æ
meiri raunasvipur á andlit
Edwins eftir því sem hann virti
þetta betur fyrir sér.
íbúðin, ein af tiu, sem mynd-
uðu eina hlið í samstöðu um-
hverfis húsagarð, var gömul og
fornfáleg, jfábækliegur hústaður
í raunverulegu fátækrahverfi.
Og hérna hafði Edwin Flagg
húið við þvi að hann mundi
fyrst eftir sér, Þarna hafði
liann átt heima í þrjátiu ár á-
samt Del, sem var i senn ein-
föld, fátælc og blind í aðdáun
sinni á honum. En l)ótt íhúðin
væri ljót að innan, var heimur-
inn úti fyrri þó enn ógcðfelld-
ari. Miðstéttin, sem tengdi ihúð-
irnar í húsagarðinum var ó-
slétt og brotin, og með hrúnuxn
hennar öllum óx gras og ýmis-
legt illgresi. Runnar þeir, sem
gróðursettir höfðu verið við
hvert hús endur fyrir löngu
og látnir síðan afskipfalausir,
háru þess greinileg merki, enda
voru laufblöðin - þeirra þakin
sóti og öðrum óhreinindum. 1
slíku umhveirfi hafði Edwin
reynt að slcapa sér lif eða ævi-
skeið, sem var i rauninni ekk-
ert annað en flótti frá lífinu.
Það var líka í þessu um-
hverfi, sem Edwin hafði fengið
að vita það fyrir mörgum áriun,
að hann var óskilgetinn. En það
var ekki Del, sem liafði látið
honum þann fróðleik i té, held-
ur hafði fregninni um þetta
verið hreytt fjandsamlega fram-
an í hann áf börnum í nágrenn-
inu. Upp frá þeim degi hafði
Edwin reynt að fela smán sina
djúpt í sálu sinni, þar sem hann
vonaði, að Del yrði einskis vör,
en jafnframt liafði hann lagt á
móður sina þvilíka fæð og hat-
ur, að við ekkert varð að líkind-
um líkt nema ofurást liennar á
honum. Það var þá, sem Ed-
win hafði byrjað hið kerfis-
hundna undanhald sitt fyrir
Hfinu, sem honum, barninu, gat
aðeins fundizt viðbjóðslegt og
fyrirlítlegt.
Edwin hafði erft frá föður
sínum, sem hann vissi þó ekki,
hvcr var, gá(fur, sem voru í
alla staði fremri gáfum Del, og
honum hafði þess vegna fljót-
lega lærzt að færa sér í nyt of-
urást móður sinnar og algeran
gagnrýnisskort á gerðum hans.
í skóla hafði hann farið að
kynna sér tónlist með það fyrir
augum að gera hana að ævistarfi
sínu. Þar gem hann hafði helgað
sig tónlistinni, þegar er hann
var i skóla, þufti hann ekki,
Framhald á bls. 50.
24 — VIKAN 42. tbl.