Vikan - 12.12.1963, Blaðsíða 21

„Hlustið á mig-,“ hvíslaði Blanche og var mikið niðri fyrir. „Þér verðið að hlusta mjög
vandlega . . .“
Stúlkan heyrði ekki vel til hennar, svo að hún gekk skrefi nær og féll á hné skammt
frá henni.
„Þér verðið að hjálpa mér,“ sagði Blanche og bar ótt á, „því að ég get ekki gengið . . .
Og ég er í hættu. Ég er veik — og systir mín — systir mín heldur mér hér . . . Þér verðið
að sækja einhvern___lögregluna ... svo að hægt sé að fara með mig í sjúkrahús. Ég heiti —“
HVAD
KOM
FYRIR
Blanche gerði ákafa tilraun til
að setjast upp. Hún varð að
segja eitthvað — hvað sem var
— til að halda í manninn, svo
að hann færi ekki!
„Afsakið . . .“ sagði hún veikri
röddu. En teppið var svo þungt,
að hún gat ekki sezt upp með
það ofan á sér, og áður en hún
hafði risið upp við dogg, hafði
maðurinn tekið á sprett frá þeim.
í vonleysi lét hún fallast aftur
á sandinn og heyrði fótatakið
hverfa — renna saman við sjáv-
arniðinn.
Meðan Paul Singer beið eftir
því, að vatnið í kaffið syði, dró
hann tjöldin frá borðkróknum
og leit niður að sjónum. Þok-
unni var heldur að létta, en hon-
um stóð alveg á sama, þótt
svartaþoka yrði allan daginn.
Það var ágætt að hafa þoku á
sunnudegi, því að hún var ágæt
átylla til að liggja inni og gera
ekki neitt. Svo var það líka, að
vinir úr borginni höfðu verið
hjá honum og Kath til klukkan
þrjú um nóttina, og þegar mað-
ur var svona grúttimbraður, var
ágætt að þurfa ekki að vafstra
úti í sólinni.
En víst var, að það myndi
ekki vera næðissamt hjá þeim í
dag. Martin-hjónin ætluðu að
koma síðdegis til að fá sér hress-
ingu. Það var gallinn við að eiga
sumarbústað — það varð að
bjóða öllum að koma þangað.
Nú heyrði Paul, að suðan var
að koma upp á vatninu, svo að
hann sneri sér að katlinum, en
þó ekki svo fljótt, að hann ssei
ekki gömlu konunum tveim
bregða fyrir niðri i fjörunni.
Það var dálítið einkennilegt að
sjá þær þarna. Önnur lá fyrir en
hin sat hjá henni. Paul starði á
þær drykklanga stund, áður en
hann sneri sér að kaffitilbún-
ingnum.
Hann leit á klukkuna og sá, að
hún var næstum tíu. Þokunni
mundi þá líklega létta um há-
degið. Þegar hann hafði lokið
við að búa til kaffið og sett það
á borðið í borðkróknum, varð
honum aftur litið niður í fjör-
una. Gömlu konurnar voru enn
á sama stað. Svo kom hann auga
á gráa bifreið, sem skilin hafði
verið eftir skammt frá bílskúrn-
um hans. Það var bersýnilegt,
að þær höfðu komið akandi
þangað, en líklega voru þær
langt að komnar, úr því að þær
komu á þessum óvenjulega tíma.
Þær vissu ekki, hvað veðrið gat
verið skrítið við sjávarsíðuna.
En svo sneri Paul sér að kaff-
inu og gleymdi kerlingunum
bráðlega. Hann ætlaði að gefa
Kath tíu mínútna frest, áður en
hann ræki hana fram úr. Hon-
um var sama um, þótt hann
byggi til morgunkaffi handa sér,
en það kom ekki til mála, að
hann byggi líka til hádegisverð-
inn.
Þegar sólinni hafði um síðir
tekizt að hrekja þokuna á brott,
varð ógurlega heitt á baðströnd-
inni. Blanche fann hvernig hita
sló út um hana, og henni leið
mjög illa, en hún vildi ekki
vekja Jane, sem hafði loks ör-
magnazt og sofnað við hliðina
á henni. Með sólinni kom líka
mikill manngrúi, eins og venja
var þarna á sunnudögum.
Blanche undraðist, hvað bað-
ströndin var fljót að fyllast af
fólki, sem settist hingað og þang-
að í grennd við þær systur. Þó
voru aðeins tveir hópar, sem
voru mjög nærri þeim.
Skömmu síðar vaknaði Jane og
tók hún þá ábreiðuna ofan af
Blanche, braut hana saman og
setti undir höfuð hennar eins
og kodda.
,,Þú hlýtur að vera þyrst“,
sagði hún svo og litaðist jafn-
framt um. „Þarna er gosdrykkja-
sala“, bætti hún við, stóð á fæt-
ur og burstaði sandinn af föt-
um sínum. „Ég ætla að ná í
eitthvað handa þér að drekka".
Blanche horfði á eftir systur
sinni nokkra stund, en síðan
ákvað hún að reyna að vekja
athygli á sér. Hún veifaði til
stúlkna, sem sátu skammt frá
henni, og eftir langan tíma tókst
henni að vekja athygli einnar
þeirra, svo að hún gekk í áttina
til hennar og leit spyrjandi á
hana.
„Hlustið á mig“, hvíslaði
Blanche og var mikið niðri. „Þér
verðið að hlusta mjög vand-
lega . . .“
Stúlkan heyrði ekki vel til
hennar, svo að hún gekk skrefi
nær og féll á hné skammt frá
henni.
„Þér verðið að hjálpa mér“,
sagði Blanche og bar ótt á, „því
að ég get ekki gengið . . . Og
ég er í hættu. Ég er veik — og
systir mín — systir mín heldur
mér hér . . . Þér verðið að sækja
einhvern . . . lögregluna . . .
Svo að hægt sé að fara með mig
í sjúkrahús Ég heiti . . .“
Hún þagnaði og starði undr-
andi á stúlkuna, sem hafði aðeins
virt hana fyrir sér með vantrúar-
svip og hristi svo höfuðið.
„En þér getið ékki neitað mér
um þetta!“ stundi Blanche.
En stúlkan hristi höfuðið enn
ákafar en áður. „Afsakið", sagði
hún, og það var áhyggjusvipur
á andlitinu. „Ég — heimsækja
— ég — ég túrista. Ég aldrei
— nei — skilja — ensku. Af-
saka. Leiðinlegt — leiðinlegt . . .“
Blanche gat aðeins starað á
stúlkuna, uncrandi og ósjáfl-
bjarga, þegar hún stóð á fætur
og fór aftur til félaga sinni.
Blanche lokaði augunum og
stundi einungis undurlágt:
„Góði Guð, Góði Guð . . .“
ÁTJÁNÖI KAFLI.
Katherine Singer, sem enn
var í náttfötunum og hafði lagt
annan fótinn yfir stólarminn,
starði undrandi á forsíðu blaðs-
ins og hristi höfuðið.
„Maður getur ekki annað en
undrazt stundum", sagði hún
þungt hugsi. „Maður undrazt,
hvernig fólk getur hegðað sér
gagnvart hvert öðru. Alltaf við
og við er eitthvað þessu líkt“.
Paul Singer lá á gólfinu og
skoðaði íþróttasíður blaðsins.
„Likt hverju?“
„Nú, eins og þegar þessi kona
lokar systur sína inni — gömlu
kvikmyndastjörnuna — og hef-
ur hana í haldi eins og fanga.
Það mætti ætla, að hún væri
geðveik —- að gera annað eins
og þetta!“
„Vitanlega", svaraði Paul og
Framha'.d á bls. 29.
VIKAN 50. tbl. — 21