Vikan - 12.12.1963, Blaðsíða 31

vegna lét hann svona við hana?
Og hvers vegna leit hann svona
einkennilega á hana? Snögg
skelfing skaut róturn sínum í
sálu hennar, og hún var að því
komin að gráta. Lögreglumaður-
inn sleppti henni.
„Veriði ekki hrædd“, sagði
hann.
Hún leit þá á hina, leit á öll
andlitin í kring. Þau voru bæði
ung og gömul og öll störðu þau
. . . Hvað vildu menn henni?
Eftir hverju voru menn að bíða?
Hvers vegna var þessi eftirvænt-
ingarsvipur á öllum? Henni var
svo heitt í framan. Það var eins
og hún væri með sótthita. Hvers
vegna var birtan svona heit á
andliti hennar? Ef hún segði
pabba . . .
„Ungfrú Hudson . . . Systir
yðar . . .“
Allt í einu rifjaðist það upp
fyrir henni, heil og fullkomin
endurminning, og það var eins
og henni hefði loksins tekizt að
vakna af djúpum svefni. Henni
leið dæmalaust vel, og fjörið
ólgaði í æðum hennar. Hún leit
aftur á þessu hundruð starandi
andlita.
„Systir yðar er veik og ósjálf-
bjarga . . .“
Hún hneigöi sig djúpt, hallaði
dálítið undir flatt, rétti svo úr
sér og tók upp pilsin. Hún mundi
að beygja úlnliðina, alveg eins
og pabbi hafði sýnt henni, og svo
fór hún að dansa . . .
SÖGULOK
ÞEGAR KONAN
RÆÐUR
FRAMHALD AF BLS. 17.
Þeim finnst báðum, pabba þín-
um og mömmu sjálfsagt að við
séum hjá þeiin alla hátíðisdaga.
Þeirra viðhorf til lífsins er allt
annað en okkar, af því að þau eru
orðin göinul. Ef við erum hjá
þeim, cru þau fullkomlega ánægð,
lengra ná ekki óskir þeirra. En
við erum ung og eigum eftir að
afreka svo margt og til þess þurf-
urn við frjálsræði. Foreldrar þinir
eru dásamlegar manneskjur og
við inamma þin höfum alltaf verið
ágætar vinkonur. -eins og þú veizt,
en það er samt ýmislegt sem gæti
verið öðruvisi. Ég hef til dæmis
oft furðað mig á iþvi hvað hún
er afiskiptalaus gagnvart börnun-
um, næstum eins og þau koini
lienni ekki við. Vitanlega er hún
góð við þau, en heldur ekki meir.
Sumar ömmur eru alveg vitlausar
í barnabörnin, dekra við þau og
dá þau takmarkalaust.
— Mamma er ekki þannig.
-— Nei, sem betur fer, en ég
myndi vera iienni þakklát fyrir
góðar ráðleggingar og sanngjarn-
ar aðfinnslur. Fullorðna fólkið
veit oft betur en við sem yngri
eruín, jiað 'hefur reynsluna en við
ekki. Tengdamamma Ástu frænku
er alltaf að setja lienni lifsregl-
urnar og Ásta er oft öskureið út
í hana en seinna þegar runnið er
af henni, sér hún að það er nokk-
ur til í þvj sem sú gamla segir.
— Auðvitað, Ástu er nú ekki
alls varnað eða hvað?
—• Æ, hún er óttalega kærulaus.
En við vorum að tala um mönnnu
jnína. Hvað scgir þú sjálfur um
þetta allt? Finnst þér ég vera
ósanngjörn?
— Nei, nei, langt í frá, þú ræð-
ur þessu auðvitað, annað hvort
væri. Viði eigum fyrst og fremst
að gera það sem við sjálf viljum,
ekki það sem aðrir viija.
— Þakka þér fyrir elskan, ég
mátti vita að þú tækir þessu
svona.
— Æjá, það verður reglulega
notalegt að geta verið heima í ró
og næði, og áhyggjulaus með öllu.
Ég er satt að segja alltaif hálf
hræddur um að verða veðurteppt-
ur fyir norðan. Núna yrði það
mjög bagalegt, við eigum von á
fulltrúa frá Frakklandi strax eftir
jólin, hann getur komið hvaða
dag sem er, þá verð ég helzt að
vcra heima.
— Að sjálfsögðu.
—• Þögar mamma hringir ,þá
sikilar þú kveðju frá mér, og segðu
að við vonum, að ekkert verði þvi
til 'fyrirstöðu, að við komum á
páskunum.
—■ Já, það skal ég muna.
— Áslaug, ertu orðin þreytt
góða? segir hann og lítur snöggv-
ast upp úr handritinu.
— 0, nokkuð svo, segir liún og
setur nýtt blað í ritvélina, — jæja,
haltu áfram.
— Nei, ég held við hættum
núna, það er nóg komið í dag.
— Eins og þú vilt, segir hún
og réttir úr bakinu. — En ætluð-
um við ekki að ljúka þessu af fyrir
jól
— Jú, ég var að vona að okk-
ur tækist það, segir hann hressi-
lega.
-— Einmitt, og í dag er áttundi
desember, segir hún og andvarp-
ar litið eitt.
— Áttundi desember, ekki
nema það þó. Naumast tíminn
liður.
— Já, auðvitað, hann hefur
ekkert annað að gera.
—• Þér veitir e'kki af að fara
að hugsa fyrir jólunum.
— Liklega ekki, segir hún lágt
og eins og hálfgert út í bláinn.
— Það er kominn timi til að
hringja suður lil barnanna, og