Vikan - 12.12.1963, Blaðsíða 46

bátahöfnin verður milli Ægis-
garðs og Ingólfsgarðs, og þar
upp af gerðum við ráð fyrir
klúbbhúsi fyrir sjávarsport og
ef til vill skemmtilegum fisk-
markaði, svipuðum hrognkelsa-
sölunni á vorin. í krikanum við
enda Geirsgötu gerðum við svo
ráð fyrir Skipaafgreiðsluhúsi,
sem svaraði til flugafgreiðslu á
flugvöllum o.s.frv.
Virðulegasti hluti miðbæjarins
er án efa gamli kjarninn -— Aust-
urvöllur og umhverfi Dómkirkj-
unnar og Alþingishússins. Við
höfum því sett ráðhús borgar-
innar við norð-vestur enda
Tjarnarinnar, í nátengdu sam-
bandi við þennan kjarna. Ráð-
húsið höfum við ætlað upp á 20
hæðir með lágum þingsal fyrir
framan. Jafnframt höfum við
fært Tjarnarendann þangað sem
hann áður var, upp að Þinghúss-
garðinum.
Gegnt þessum virðulega hluta
yið nyrðri Tjarnarendann sett-
um við svo annan, engu
ómerkari við suðurenda
Tjarnarinnar. Við gengum út
frá því, að með vaxandi fjölda
þjóðarinnar yrði Alþingishúsið
of lítið, og ekki væri heldur
nógu góður menningarbragur á
því, að hafa sitt á hverjum stað,
og sumt jafnvel á tveimur stöð-
um, löggjafarþing þjóðarinnar,
stjórnarráðið, hæstarétt og opin-
bert móttökuheimili forsetans
og ríkisstjórnarinnar. Þess vegna
settum við þetta allt á einn stað
við Tjörnina, á svipuðum slóð-
um og hafmeyjan sat forðum.
Þinghúsið látum við standa að
nokkru úti í Tjörninni, en síð-
an stjórnarráðið, hæstarétt og
opinbert móttökuheimili litlu
sunnar. Þegar komið væri til
borgarinnar landveg, um Miklu-
braut og Hringbraut, myndi
þetta stjórnaraðsetur bera tígu-
lega yfir iðgrænan og grósku-
mikinn Hljómskálagarðinn, og
síðan, þegar komið væri inn á
Fríkirkjuveg og Lækjargötu,
tæki ráðhúsið og Austurvallar-
hverfið við.
Og loks, syðst í þessu skipu-
lagi okkar, kæmi svo háskóla-
hverfi, með öllum þeim bygg-
ingum og stofnunum, sem því til
heyra. Þar myndi háskólabygg-
ingin, sem nú stendur, vera aðal-
kjarninn og allt miðast við hana,
en aðrar byggingar koma út frá
henni í austur og niður í Vatns-
mýrina. Við teljum það ráðlegra,
heldur en fara með byggingar
háskólans vestur yfir Suðurgötu.
Þarna gæti risið mjög skemmti-
legt menntahverfi, og til yndis-
auka gerum við ráð fyrir því,
að Tjörn verði grafin undir
Hringbrautina og næði út í þetta
hverfi. Það yrði mjög auðvelt í
framkvæmd.
Við höfum leitazt við að fá
sem samfelldastan heildarbrag á
allt svæðið, og láta hvað leiða
af öðru, eftir því sem kostur er.
Ráðhúsið yrði gnæfandi bygg-
ing, sem setti svip á borgina
langt að, hvort sem komið er að
á landi eða sjó. Þeir, sem koma
sjóveginn, eiga aðeins fárra mín-
útna gang til þess að komast í
kjarna borgarinnar, en fyrir þá,
sem koma landveg, myndar
stjórnarsetrið við Tjörnina,
virðulega en látlausa mynd yfir
Hljómskálagarðinn, en síðan
gegnt þeim byggingum hið nýja
ráðhús og gömlu, sérkennilegu
og fallegu húsin okkar, Dóm-
kirkjan og Alþingishúsið gamla,
sem þá yrði væntanlega þing-
minjasafn.
En eitt viljum við taka fram:
Þótt þessi skipulagsuppdráttur
okkar spanni yfir þennan borg-
arhluta með ákveðnum aðalat-
riðum, yrði að sjálfsögðu að
breyta honum og vinna hann
betur í mörgum einstökum at-
riðum, ef ákveðið yrði að leggja
hann að einhverju leyti til
grundvallar í uppbyggingu nýs
Miðbæjar í Reykjavík.
ÞRIGGJA KOSTA VÖL
FRAMHALD AF BLS. 13.
Faith gekk á undan Clare upp
stigann og gekk rakleitt og hik-
laust inn í herbergið sitt. Það
var nærri því óskiljanlegt,
fannst Clare, að þetta skyldi vera
blind manneskja, sem aðeins
hafði hugboðið til að leiðbeina
sér.
— Ég verð að játa að ég er
skelfing þreytt, sagði Faith þeg-
ar hún var komin í rúmið. —
Er það eðlilegt, heldurðu? Hún
leit kvíðin til Clare. — Ég vildi
ógjarnan verða veik —- einmitt
núna.
•— Þú verður það ekki, sagði
Clare hughreistandi. Ferðin hef-
ur verið erfið, og svo skilurðu
að það reynir á taugarnar að
opinbera trúlofun . . .
Faith hallaði sér útaf og varp
pndinni. — Þér er svo lagið að
hugga mann, sagði hún. — Og
þú hefur eflaust rétt fyrir þér.
Ég hef líklega verið í hugaræs-
ingi útaf þessu, þó ég gerði mér
ekki grein fyrir því. Það liggur
við að ég skilji ekki að Simon
elski mig í raun og veru . . .
Ég hef elskað hann lengi — í
mörg ár, skilurðu. Hann hefur
verið mér svo góður og látið
sér svo annt um mig . . .
Það var tilbeiðslusvipur á
andlitinu á henni þegar hún hélt
áfram: — Honum tókst jafnvel
að láta mig sætta mig við, að ég
var blind. En það er blindunni að
þakka að ég kvnntist honum.
Annars hefði fundum okkar lik-
lega aldrei borið saman.
— Það hlýtur að vera yndis-
le-t að elska manneskju svona
heitt, sagði Clare alvarlega.
— Já, það er yndislegt . . .
Það reynir þú sjálf þegar þú
verður ástfanginn og giftist.
Hevrðu Clare, við skulum alltaf
halda saman — vera sannir vinir.
Ég á enga systur, ems og þú
veizt. Finnst þér ég tala kjána-
lega? Mér finnst ég þekkja þig
svo vel nú orðið, að ég geti sagt
hvað sem er við þig.
Clare komst við af þessari
hlýju, og þótti vænt um orðin.
'— Þú getur ekki gert mér
neina meiri gleði, svaraði hún
lágt. — Ég hef alltaf þráð að
eiga fjölskyldu, og hef öfundað
vinstúlkur mínar, sem voru
þannig settar. Manni finnst mað-
ur vera einmana þegar maður er
fjölskyldulaus — eins og maður
hangi í lausu lofti.
— En nú ertu áreiðanlega
ekki í lausu lofti lengur, sagði
Faith. Hún brosti alvörubrosi,
eins og hún byggi yfir leyndar-
máli sem hún ætti ein. — Það
er indælt að vera komin heim
í sitt eigið rúm aftur . . . Viltu
biðia Simon um að koma upp
og bjóða mér góða nótt?
Clare kinkaði kolli. —- Viltu
ekki fá eitthvað að borða áður?
Klukkan er ekki nema sjö.
- Nei, bökk fyrir, svaraði
Faith. — Ég er ekki svöng —
bara þreytt.
Clare tók á slagæðinni á henni.
Hún var nokkuð hröð. — þú
verður að muna að ég er ást-
fangin og þá er ekki gott að
reiða sig á hjartað. Heyrðu,
DÝR - ÓDÝR - AÐEINS VÖNDUÐ LEIKFÖNG
IVIesta og fallegasta úrval leikfanga
sem til er» hér á landij
(NÓATÚN) SKIPHOLTI 21 — SÍMI 21901
_ VXKAN 50. tbl.