Vikan - 30.01.1964, Síða 14

Venjuleg yfirheyrsla fór fram
daginn eftir. Þjóðverjar gátu
ekki með neinu móti skilið,
hvernig við hefðum komizt inn
í matsalinn, sem læstur var með
þjófheldum lás að þeirra dómi
— þegar þar við bættist, að við
áttum allir að vera iokaðir inni
í herbergjum okkar. Grunurinn
beindist að Kenneth Lockwood,
sem var hafður til aðstoðar í
matsalnum, og hann var tekinn
til yfirheyrslu. Á liorð fyrir
framan hann var lagður lykill
Þjóðverja að matdalnum. Svo
var Kenneth spurður:
„Hvernig komuzt þér inn í
matsalinn?"
hann að skellihlægja, og þá gáf-
ust menn upp á að yfirheyra
Kenneth frekar. Leit að tengi-
göngum frá herbergjum okkar
til matsalarins var haldið áfram
um tíma, en loks var henni hætt,
af því að hún bar engan árang-
ur. Ég geri ráð fyrir, að þeir
hafi um síðir áttaö sig á, hvernig
við höfðum farið að þessu, því að
það gat ekki verið svo mikil
ráðgáta, þegar til lengdar lét.
Við vorum allir dæmdir í
tveggja vikna einangrun, en þar
sem allir einangrunarklefar voru
uppteknir, var okkur þrettán
troðfð í tvær stofur, sem verið
höfðu auðar. Það var einkenni-
hvernig við höfðum komizt yfir
þýzku seðlana.
HÁLMDÝNURNAR ÞUNGU
Við höíðum ekki fyrr verið
leystir úr prísundinni eftir
flóttatilraunina en okkur gafst
sjaldgæft tækifæri. Dag nokkrun
var stórum, þýzkum flutningabíl
ekið viðstöðulaust inn í kastala-
garðinn og var hann stöðvaður
rétt fyrir framan dyrnar, sem við
notuðum. Úr honum komu
nokkrirfranskir fangar, óbreytt-
ir hermenn. Þeir voru hafðir í
haldi einhvers staðar í bænum,
þar sem þeir voru látnir vinna,
og komu þeir aðeins sjaldan í
leg tilviljun,að í þeirri stofu, sem
ég var geymdur í, var munninn
á fyrstu göngunum, sem við
höfðum reynt að gera, eins og
fyrr hefir verið getið.
Óþarfi er víst a{ð geta þess,
að við sáum aldrei framar varð-
manninn „okkar“. En hann fékk
heldur aldrei greiðsluna, sem
eftir var, og hundrað mörkin
varð hann að sjálfsögðu að af-
henda yfirbolðurum sinum, svo
að hann fékk að minnsta kosti
ekki nein laun hjá okkur fyrir
„hjálpina"! En ósköp langaði
Þjóðverja til að fá að vita,
fangabúðirnar til okkar, þar sem
þeir voru látnir framkvæma
alls konar smávægilegar viðgerð-
ir.
í þetta skipti áttu þeir að
sækja margar hálmdýnur —
venjulegar fangadýnur voru
stórir strigapokar fylltir hálmi
-— sem geymdar voru á hæðinni
fyrir ofan klefa Hollendinga.
Kom siðar í Ijós, að dýnur þess-
ar átti að nota handa frönskum
stríðsföngum í sjálfu þorpinu.
Hver franskur fangi tók eina
dýnu, bar hann niður vindu-
Framhald á bls. 31.
Kenneth lét sem hann sæi ekki
lykilinn og svaraði ósköp ró-
lega: „Hafið þið nokkru sinni
lesið Lísu í Undralandi?“
Þýzki túikurinn þýddi þetta
samvizkusamlega.
„Nei“, sagtði þýzki foringinn,
sem yfirheyrði Kenneth. „Hvers
vegna eru þér að spyrja um
það?“
„Af því að Lísa gat farið í
gegnum litlar hurðir og skrá-
argöt með því að borða eitthvað,
sem minnkaði hana“.
Túlkurinn átti dálítilð erfitt
með að þýða þetta, en svo fór
J
:
:
— VIKAN 5. tbl.