Vikan - 30.01.1964, Page 28

óþæglndl
Dave Bryee var maður til þess, og Mackey þurfti
ekki annað en kinka kolli öðru hverju og leggja
við eyrun.
Næstu tíu mínúturnar reyndi Mackey eftir megni
að leyna óþolinmæði sinni, á meðan hann hlust-
aði á frásögnina af því, hvernig Dave Bryce hafði,
fyrir frábæran dugnað, harðfylgi og fyrirhyggju,
hafizt úr ekki neinu í þá miklu ábyrgðarstöðu að
vera umboðsmaður umsvifamikillar vörubílasölu.
Mackey var farinn að spenna greipar sitt á hvað
út úr leiðindum, þegar Dave Bryce greip allt í
einu frammí fyrir sjálfum sér og spurði: „Teflið
þér skák, Mackey?“
Mackey dró andann léttara. Það var nefnilega
fátt, sem hann hafði eins mikið yndi af og að
heyja harða orrustu á skákborði. „Já, svaraði hann
vonglaður. „Jú, ég geri það“.
„Stórkostlegt . . . blátt áfram stórkostlegt. Það
er skákborð inni í herberginu mínu. Hvernig væri
að við tækjum eina í ró og næði . . .“
Mackey var í þann veginn að svara, þegar enn
var knúið dyra, og þó heldur léttara en fyrr.
Þegar hann opnaði, stóð skæreyg, lágvaxin kona
með vandlega skrýft, ljósgrátt hár frammi á gang-
inum. Pírði á hann, eins og mýsla, sem gægist
út úr holu.
,.Það er víst kominn kvöldverðartími", sagði hún
hikandi og brosti með varúð til Mackey, en bros-
ið varð sýnu breiðara og djarfara, þegar henni
varð litið á Dave Bryce.
Dave Bryce stóð upp og kynnti þau, Tillie
Marigan, sagði hann, hún væri nágranni þeirra
við ganginn. Þau heilsuðust vingjarnlega, en þó
ekki laust við, að bæði færu eilítið hjá sér, og
að því búnu hélt hún á undan þeim fram gang-
inn. Dave Bryce lagði af stað á eftir henni, en
leit um öxl til Mackey. „Komið þér ekki líka?“
spurði hann, og það var eins og hann fyndi það
á sér. að Mackey gengi uppburðarleysi til, er
hann hikaði, því að hann bætti við: „Mér fannst
lika óþægilegt að setjast til borðs með bláókunn-
u<m fólki, svona fyrst eftir að ég kom hingað,
en það fór strax af. Frú Jessop trónar eins og
drott.ning við borðið, satt er það, en maturinn
er góður hjá henni. Það má hún eiga“.
Svo fyrirferðramikill var Dave að allri gerð,
að ekki var nokkur leið að láta hann lönd og
leið. Oe Mackev lét sér vel líka, að sá hinn kröft-
usi maður tæki undir hönd honum og leiddi hann
fram eansinn og ofan stigann.
Þetta revndist ekki eins slæmt og hann hafði
kviðið. Þær mæðgurnar sátu þöglar yfir súpu-
diskum sínum, spændu í sig af kappi, en létu
borðhaldið að öðru levti afskiptalaust. Ungfrú
Marisan veittist eisa fullt í fangi við að innbyrða
þá fáu og smáu munnbita. sem hún hafði á disk
sinn látið; settist að því búnu fram í dagstofuna
o" fór að skoða tímarit. Mackey var því fegn-
astur hve fátt var rætt við borðið; honum var
alltaf bvert um geð að verða að svara heimsku-
leCTum spurningum. Hann flýtti sér að borða og
þóttist hafa vel sloppið, þegar þeir Dave héldu
upn stigann aftur, til síns heima.
„Hvernis lízt þér á hana, valkyrjuna?“ spurði
Dave allt í einu, þegar þeir voru í þann veginn að
hefia skákina.
„Theodoru . . .“ Spurningin kom Mackey auð-
heyranlega á óvart. „Þér eigið við Teddy, dóttur
frú Jessops, er ekki svo? Hvernig ætti mér að
lítast á hana?“
„Það er eins gott að vara sig á henni“, sagði
Dave Bryce og deplaði augunum.
„Nei og sussunei-nei!“ Dave hló. „Snuðrar bara.
Hún er með nefið niðri í öllu, öldungis eins og
kerlingin. Ekki í rónni, nema hún viti hvaðeina,
smátt og stórt, um gestina. Nei, enginn skyldi
halda, að honum megi takast að halda nokkru
leyndu fyrir þeim, mæðgunum". Hann blimskakaði
augunum á Mackey. „Sýnsit mér rétt, að yður
sé brugðið? Vonandi ekki við þessi orð mín . . .“
„Ég . . Mackey hóstaði vandræðalega. „Sjáið
þér til . . .“ Hann leit fast á Dave, titraði eins
og hann reyndi með erfiðismunum að halda aftur
af orðunum, sem brutust um í huga hans og leit-
uðu fram á tunguna; eins og sál hans styndi und-
ir þungu fargi, og hann þyrði ekki að velta því
af henni.
„Hvort í þreifandi, kunningi . . . það var síður
en svo að ég ætlaði að gera þér bylt við“. Það
var auðséð á Dave, að hann kunni ekki við þetta. ‘
„Getur það átt sér stað, að þér hafið einhverju
að leyna . . . einhverju óhuganlegu? Þér eruð þó
ekki á flótta undan lögreglunni?"
Mackey leit á hann, fyrst eins og hann vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið, en fór svo að hlæja,
dátt og ákaft, svo að gráir lokkarnir ýfðust. „Nei,
nei, því fer víðs fiarri, Dave . . . langt frá því . . .“
Dave Bryce brosti breitt; honum létti bersýni-
lega og nú var honum líka skemmt. „Mér datt
svona í hug, að þér kynnuð að hafa myrt nokkr-
ar eiginkonur og steypt líkin af þeim ofan í kjall-
aragólfið, eða eitthvað kannski enn verra“. Og
Dave Bryce hló hátt og harkalega.
Mackey hló jafnvel enn hærra að þessari
brjálæðislegu firru. Og svo var eins og hann tæki
allt í einu ákvörðun. Hann ýtti taflborðinu gæti-
lega til hliðar, lagðist á fjóra fætur og dró ferða-
sekkinn undan rekkjunni. Dave stóð upp, og starði
með forvitni á þykku og fornfálegu skræðurnar
fimm, sem Mackey tók upp úr sekknum og lagði
á náttborðið. Og þegar Mackey gaf ekki neina
frekari skýringu þar á, tók hann þá skræðuna,
sem efst lá, athugaði fyrst fornt og snjáð skinn-
bandið og tók síðan að fletta henni. Blöðin voru
gulnuð og skrælnuð og báru öll ellimerki, og
skrjáfaði í þeim, þegar hann fletti þeim og rýndi
í máð og annarlegt letrið.
„Gríska?“ spurði hann; gizkaði á það uppá von
og óvon.
„Arabíska“, svaraði Mackey. „Fornarabíska ...“
Dave yppti öxlum. „Ég fæ ekki skilið, að það
sé neitt rangt við það, þó að þér lesið erlent mál.
Ja, nema þá kannski ef það væri rússneska ...“
„Það er efni bókanna, sem er leyndardómur,
Dave. Ekki tungan sjálf. Ef þessar bækur lentu
í höndum óvandaðra manna, Dave ...“
Dave Bryce virti skruddurnar fyrir sér af sýnu
meiri áhuga en áður. Hann lækkaði röddina í
hvísl. „Klám, lagsmaður?" spurði hann.
„Nei“, svaraði Mackey. „Töfrar . . . þetta eru
semsé galdrabækur“.
„Þér eruð þá . . . töframaður? Ég á ekki við
svona kuklari, heldur raunverulegur, sko . . .
töframaður?"
Mackey hugsaði svarið. „Ekki nema að vissu
leyti. Innan vissra takmarka, Dave Bryce. Það
fer allt eftir því, hvaða skilning maður leggur í
það. Kunni maður til dæmis að búa til mat, og
bregða þeirri kunnáttu fyrir sig endrum og eins —•
þá er samt sem áður varla hægt að kalla hann
matsvein . . .“
„Ég skil hvað þér eigið við“, svaraði Dave
Framhald á bls. 45.
2g — VIKAN 5. tbl.