Vikan - 30.01.1964, Side 31

LATIÐ hin einföldustu ahöld létta yður
HEIMILISSTÖRFIN:
SOOGEfí
þvegillinn
er svo ótrúlega einfaldur í
notkun — og svo þægilegur.
Með einu handtaki vindið þér
hann — eða skolið — og
hendur yðar koma aldrei í
snertingu við þvottavatnið.
Heildsöliubirgðir:
Erl. Blandon & Co. h.f.
Laugavegi 42 — Sími 12877
og fólk yfirleitt) alltof vitsmuna-
sljóir . . . Þér vitið auðvitað, að
í desember (minnir mig) skrifaði
ég nokkrar Amager-greinar til að
skopast að skilnaðartilraun Is-
lendinga. (Þar skáldaði Brandes
bréf frá Amagerbúa, sem iheimt-
aði sjálfstæði og eigin fána og
þótti afar biturt háð í garð ís-
lendinga í þessum greinum) . . .
íslendingar liafa að minni hyggjú
það sameiginiegt með Norðmönn-
um, ættfeðrum sínum, að iþeir þola
ekki velvild, en skilja bana sem
merki um bcigulsliátt og veik-
leika, og tútna af belgingi. Við
tveir gamlir og reyndir menn
hljótum að vera sammála um, að
það er brjálæði af þjóð sem er
70.000 (ætti að vera 80.000) manns
að vilja vera sérstakt ríki. íslend-
ingar hafa enga verzlun, engan
iðnað, engan her, engan flota og
eru samanlagt eins fjölmennir og
lítill fimmtaflokks bær í Englandi
eða Þýskalandi; þeir eiga ekkert
nema forna frægð, eins og Don
Ranudo átti spænska forfeður, og
fyllast svo af rembingi, í stað
þess að beita kröftum sínum að
einhverju nytsamlegu. Þeir ættu
að snúa sér að hagrænum endur-
bótuim, einhverju raunverulegu.
Allt væri betra en þessi ófrjóa
lireppapójitík, sem ékiki er annað
en sjálfsgleði og orðagjálfur."
En allt um það var þessi nafn-
togaða konungslheimsókn talin vel
heppnuð og menn rómuðu iþað,
hversu mikið jafnræði virtist með
kóngi og Hannesi Hafstein. Var
það mál manna, að aldrei hefði
lcóngi verið tekið af svo miklum
glæsibrag, sem í þetta sinn og
átti Hannes niestan þátt í því,
svo og Ragnheiður kona lians.
Ilannes liefði sannarlega sómt sér
með hátignum í Hkfylgd Edwards
konungs 1910 því hann var manna
glæsilegastur, ekki sizt jþegar
hann var í einkennisbúningi með
korða spenntan við belti. Á mynd
sem til er aif honum 1 iþess konar
pússi, er hann eins og hersliöfð-
ingi og það var enn í góðu gildi,
að fyrirmenn hofðu á sér nolkk-
urn ihermannastíl. Þrátt fyrir
góðar gáfur, glæsimennsku og
giftusamlega forustu, var Hannes
ekiki öfundsverður hér í landi
persónulegrar illkvittni og' smá-
borgaralegrar baráttu ])ar sem
öll tiltæk meðöl eru notuð.
Niðurlag í næsta blaði.
FLÓTTINN FRÁ
CQLDITZ
FRAMHALD AF BLS. 14.
tröppuna fram hjá herbergjum
okkar, síðan út og lét hana á
bílinn.
Engan tíma mátti missa. Eftir
skyndifund var ákveðið, að Pet-
er Allen ætti að gera tilraunina.
Hann var lítill og léttur og tal-
aði þýzku reiprennandi — hann
var því tilvalinn maður í þessa
flóttatilraun, sem aðeins var
hægt að gera með einum manni.
Við létum honum í té það litla,
sem við áttum af flóttaútbúnaði,
fengum honum dálítið af pen-
ingum, stungum honum í eina
hálmdýnuna okkar og snerum
okkur svo að Frökkunum. Eg
stöðvaði Frakka, sem mér leizt
vel á, í stiganum, dró hann inn til
okkar með dýnuna á bakinu og
sagði:
,,Mig langar til að fá yður til
að bera liðsforingja niður í hálm-
dýnu og setja hann á bílinn“.
„Mais c‘est impossible“, svar-
aði Frakkinn.
„Nei, það er hægur vandi“,
sagði ég fullvissandi. „Það verð-
ur um garð gengið á tveim mín-
útum; enginn tekur eftir því“.
„Og ef upp um mig kemst?“
„Enginn kemst að því“, svar-
aði ég og lagði sígarettupakka í
lófa hans.
„En hvað um hina?“
„Þeir koma ekki upp um þetta.
Því ekki að gefa þeim eitthvað
af sígarettunum?“
„Það er ég ekki of viss um“,
svaraði hann. „Nei, þetta er of
áhættusamt. Ég verð hýddur og
janfvel skotinn“.
„Þér vitið, að þeir skjóta yður
ekki. Þér þurfið ekkert að ótt-
ast. Viljið þér ekki gjarnan hætta
á að vera hýddur vegna banda-
manns, vegna baráttu Frakk-
lands? Við stöndum allir saman
í þessu stríði“.
„Jæja, ég skal þá gera þetta,“
sagði hann um síðir.
Ég varpaði öndinni léttara og
klappaði honum á öxlina. Sá
fengi fyrir ferðina ef upp um
hann kæmist.
Peter var þegar tilbúinn og
beið í annarri dýnu, sem látin
var upp á bakið á Frakkanum.
Ég hefi aldrei á ævinni séð neitt
eins fjarri því að líkjast dýnu,
en það var ekki að sjá á Frakk-
anum, að hann bæri 75 kg í stað
þeirra fimm, sem dýnan hefði
vegið að réttu lagi.
En hver fjárinn! Hann gat
ekki komið dýnunni upp á bíl-
pallinn, svo að hann gerði það
eina skynsamlega, fleygði henni
á jörðina og lézt vera að þerra
af sér svitann, meðan hann lit-
aðist um eftir hjálp. Hjálpin
birtist í mynd tveggja okkar
manna, sem fóru á réttu andar-
taki að bjástra eitthvað við fram-
enda bílsins. Þýzku verðirnir
sneru sér þá að þeim, og á með-
an bað Frakkinn einn félaga
sinna að hjálpa sér við að setja
dýnuna upp á pallinn. Þeir
sveifluðu honum í skyndi upp á
bílpallinn og skömmu síðar var
bílnum ekið á brott.
Peter var síðan fluttur á stað,
sem hann áttaði sig ekki á, fyrr
en hann skreið úr dýnunni.
Reyndist hann þá vera í kjallara
mannlauss húss í þorpinu. Hann
lauk upp kjallaraglugga, skreið
út., komst út í garð og þaðan út
á veg. Fuglinn var floginn! Hann
komst fyrst til Stuttgart, en síð-
an til Vínar. Mesta ævintýrið
var að aka í sama klefa og hátt-
settur SS-foringi. Þeir urðu sam-
ferða næstum 150 km leið. Að-
eins maður eins og Peter Allan,
sem gengið hafði í þýzkan skóla,
hefði getað leikið þetta, án þess
að koma strax upp um sig.
Af okkur er það að segja, að
þegar Frakkar komu aftur síð-
ari hluta dagsins til að sækja
fleiri dýnur, bjuggum við okk-
ur undir að senda þá með aðra
„þunga dýnu“. En nú voru
Frakkar orðnir hræddir, svo að
þeir þorðu ekki að leggja sig
í neina hættu. Loks fengum við
franskan þjón okkar, mesta
tryggðatröll, til að axla dýnu
með foringja einum, Hyde
Thompson að nafni. Til allrar
óhamingju var hann 80 kg á
þyngd, svo að Þjóðverjar urðu
tortryggnir, þegar dýnunni með
honum var varpað á jörðina við
hliiðna á bílnum og frönsku
fangarnir neituðu að setja hana
upp á pallinn. Loks var dýnan
opnuð, meðan þýzkur foringi
stóð yfir þeim, sem það gerði,
með skammbyssu í hendi, og var
Hyde-Thompson leiddur á brott
heldur skömmustulegur. Hann
var dæmdur til mánaðar „kæl-
ingar“ í einangrunarklefa.
Tveim vikum síðar barst okk-
ur sú dapurlega frétt, að Peter
hefði verið handsamaður. Var
flóttasaga hans til lítillar upp-
örvunar. Hann hafði komizt
alla leið til Vínar, og þar sem
hann var þá orðinn févana, velti
hann fyrir sér, hvernig hann
gæti komizt til Póllands. Honum
varð hugsað til ræðismannsskrif-
stofu Bandaríkjanna, fór þangað
og bað menn að skjóta yfir sig
skjólshúsi. Bandaríkjamenn neit-
uðu kurteislega en ákveðið að
veita honum aðstoð. Honum féll
þá allur ketill í eld. Hann var
orðinn máttfarinn af löngu flakki
og varð gripinn þrúgandi ein-
verukennd, sem getur alltaf náð
tökum á einmana flóttamanni í
fjandmannalandi.
Hann fór í einn af skemmti-
görðum Vínar og sofnaði þar á
bekk. Þegar hann vaknaði
morguninn eftir, voru fætur hans
máttlausir af krampa. Hann
dróst til næsta húss og var síðan
fluttur í sjúkrahús, þar sem hann
sagði mönnum brátt alla sög-
una. Var honum hjúkrað vel, svo
að brátt var unnt að senda hann
aftur til Colditz, en þar náði enn
meiri einmanakennd tökum á
honum, því að hann var hafður
í einangrunarklefa í fullan mán-
uð.
FRANSKT FJÖR OG
PÓLSKUR OFSI
Mairesse Lebrun var franskur
riddaraliðsforingi, hár, glæsileg-
ur og kátur, verðugur arftaki
riddaraforingjans á tímum Nap-
oleons, sem Conan Doyle hefir
lýst svo ágætlega í bók sinni
„Afrek Gerards hershöfðingja“.
Lebrun hafði einu sinni áður
tekizt að strjúka með því að
beita bragði, sem manni sýndist
vera ósköp einfalt. í rauninni
krafðist það þó ekki svo lítils
dugnaðar. Mjög lágvaxinn, belg-
ískur liðsforingi var samsekur
honum. Við eina af gönguferðun-
VIKAN 5. tbl. —