Vikan - 30.01.1964, Qupperneq 49

lána mér peninga, þú þarft ekki
að vera hrædd um það. Nei, en
mig langar til að þú setjir þessa
ávísun frá Jock Hamden inn á
bókina þína, og takir svo út pen-
ingana og borgir mér þá.
— Attu ekki bankabók sjálf-
ur? spurði hún. Hún botnaði ekki
í þessu.
— Jú, víst á ég það. En þetta
er nú enginn stórgreiði, og ég
ætlaðist ekki til að þú þyrftir
skýringar á honum.
Samt komst hann að þeirri
niðurstöðu, að réttast væri að
gefa skýringu. - Sannleikurinn
er sá, að ég hefi yfirdregið
hlaupareikninginn minn skrambi
mikið, og það verður talsverð
bið á því, að ég geti rétt hann
við aftur. Ef ég legg þessa upp-
hæð inn á mitt nafn, heldur
bankinn henni til þess að jafna
reikninginn, en ég þarf á þess-
um peningum að halda núna. Þú
skilur að þú þarft ekki hafa
neinar áhyggjur af þessu. Hvar
er bankinn, sem þú skiptir við?
— í Farnham, sagði hún.
- Þá ek ég með þér þangað,
barnið gott. Ég á ýmis erindi í
London, svo að ég fer þangað
frá Farnham á morgun. Þú færð
ávísunina greidda og skilar mér
svo peningunum.
— En bankinn vill vafalaust
athuga fyrst, hvort ávísunin er
góð og gild?
Það kom óánægjusvipur á
hann. - Það er sjálfsagt rétt at-
hugað hjá þér. Það var ergilegt,
en það verður ekkert við því
gert.
— Ég hefði gaman af að sjá
húsið, sem þú hefur keypt, sagði
Clare. — Ég veit að Simon álítur,
að þetta sé ágætt hús, sem alltaf
verði mikils virði.
— Vitanlega, sagði Ralph
brosandi. — Ég eyði ekki tím-
anum í að gera áætlanir út í
óvissu. En við höfum ekki tíma
til að koma þar við núna. Ég
skal skreppa þangað með þér
síðar — til dæmis í næstu viku.
•— Var það ekkert annað en
þetta með ávísunina, sem þú ætl-
aðir að biðja mig um, Ralph,
sagði Clare —• hún vildi helzt
halda áfram að tala til þess að
reyna að gleyma því, að nú fjar-
lægði hver sekúndan hana frá
Simoni. — Ó, Ralph, ég vildi
óska að ég gæti fengið að út-
skýra þetta fyrir Simoni. Hvers
vegna viltu ekki gera það? Það
getur ekki skipt nokkru máli
fyrir þig.
Nú varð hann aftur ólundar-
legur og önugur.
— Ég hef svarað því áður. Það
varst þú, sem áttir upptökin að
þessari gervitrúlofun, og einn
mánuður til eða frá getur varla
skipt nokkru máli.
— Þú veizt vel, sagði hún með
ákefð — að tíminn getur varð-
að öllu.
Ekki fyrir mig, væna mín,
svaraði hann. — Gleymdu þessu
öllu, það er bezta ráðið. Ef þú
værir skynsöm stúlka, mundir þú
giftast þessum alúðlega lækni
þínum — þarna í Morgate, á ég
við. Ég er hræddur um, að þú
eigir enga framtíð fyrir þér í
Falmouth. Ef þú vissir hvað
sjálfri þér er fyrir beztu, þá fær-
ir þói að mínum ráðum.
— Æ, ég er að hugsa um —-
þennan kvenmann, sagði Clare.
— Hve mikið þekkir þú eigin-
lega Joan Latimer? Hún er að
tala um að hún hafi þekkt þig
áður og er að dylgja um, að þú
og ég höfum unnið í sama sjúkra-
húsi um tíma. Hún er illmenni
— hreint og beint illmenni.
- Ég get verið sammála þér
um það. Hún er meira illmenni
en svo, að maður geti látið það
afskiptalaust. Þér er hollast að
gera þér það ljóst. Þér tókst að
hlífa Faith í þetta skiptið, en
Joan mun áreiðanlega koma
sínu fram — og nær í Simon —-
fyrr eða seinna.
Clare skalf. Nú gat hún ekki
komið neinu fram, úr því sem
komið var.
Ralph sveigði inn á St. Augell-
veginn.
— Þú tekur að þér stjórnina
á nýja hælinu, er það ekki?
spurði hann.
Ég er ekki alveg viss um
það ... Simon verður starfandi
þar að einhverju leyti. Og lík-
lega þvertekur hann fyrir, að ég
verði ráðin þangað, sagði hún
beisk.
- Simon skiptir sér ekkert
af hverjir ráðnir verða þangað,
ef reksturinn gengur vel og hann
fær arð af peningunum sínum.
— Mig langar hvað sem öðru
líður að hugsa mig betur um,
þangað til þetta er komið lengra
á leið. Hvenær verður heimilið
tilbúið?
- í haust, hugsa ég.
Þá verð ég fyrst um sinn
í sjúkrahúsinu og sé til hvernig
gengur, sagði Clare dauf í dálk-
inn. Hjarta hennar var þungt
sem blý, og hún leið kvalir er
hún heyrði nafn Simonar nefnt.
Það var orðið áliðið, er þau
komu að sjúkrahúsinu, og Clare
datt margt í hug er hún sá
bygginguna aftur.
— Ég hitti þig þá við bank-
ann á morgun — klukkan hvað?
— Mér er ómögulegt að segja
um það, — ég veit elcki hvenær
ég á að vera á verði í sjúkrahús-
inu.
Hann svaraði ergilegur: — En
skilurðu ekki, að ég verð að
koma þessu í lag — með ávísun-
ina? Ég get ekki beðið allna dag-
inn eftir þessum peningum.
— Það er óþarfi að vera með
ónot út af þessu, svaraði hún
fullum hálsi. — Ef þú hefur
pappírsblað og umslag á þér,
gæti ég lagt ávísunina í póstkassa
bankans strax. Mér er ómögulegt
að lofa, að ég geti farið út á
þeim tíma, sem bankinn er op-
inn á morgun.
— Jæja, þetta var góð hug-
mynd, sagði hann og varð léttari
á brúnina. Hann tók ávísunina
og kvittaði hana, svo tók hann
upp umslag og pappírsblokk. —
Það er bezt að þú skrifir nokk-
ur orð um, að ég eigi að taka
við peningunum og svo kvittar
þú ávísunina líka.
Clare gekk frá þessu og lok-
aði umslaginu. Ralph ók að bank-
anum og setti bréfið í kassann.
Þá var þessari áhyggjunni létt
af mér, hugsaði hann með sér.
— Ég geri ráð fyrir að þú
„útvarpir" trúlofuninni okkar í
sjúkrahúsinu, sagði hann létt. —
Ég skal gjaman ltoma og heim-
sækja þig, og haga mér eins og
nýtrúlofaður maður. Hún var í
þann veginn að andmæla, en
hann bætti við:
— Fréttirnar eru fljótar að
berast, og ef við slítum trúlof-
uninni strax, er hætt við að
Faith fari að gruna margt.
Clare kinkaði kolli. Þetta
skiptir heldur ekki nokkru máli.
Þau kvöddust og hún fór inn
í hjúkrunarkvennahúsið. Yfir-
hjúkrunarkonan mætti henni í
göngunum. Hún brosti blíðlega
til Clare.
— Það var sannarlega gaman
að sjá yður aftur, systir, sagði
hún.
Clare þvingaði sig til að brosa
á móti.
• - Þakka yður fyrir að þér
hafið sýnt mér svona mikla þol-
inrnæði, yfirsystir. Ég neyddist
til að verða þarna svona lengi —
eins og ég skýrði yður frá.
— Ég skil það vel. Og er ung-
frú Hamden nú orðin heil heilsu?
— Já, hún er það. En er það
svo, að þér hafið eitthvað handa
mér að gera núna?
— Við höfum alltaf nóg að
gera handa duglegum hjúkrunar-
konum. . . Þér getið byrjað á
Semphill — þér vitið kannske,
að Morgate læknir er orðinn
deildaryfirlæknir þar síðan þér
fóruð?
— Það þykir mér vænt um
að heyra!
— Og Graeson hjúkrunarkona
er ekki hjá okkur lengur.
— Leyfist mér að segja, að
það gleður mig mikið líka?
Yfirsystirin hló. - Góða nótt,
systir.
— Góða nótt, yfirsystir. Á ég
að vera í gamla herberginu
mínu?
•— Já, það er laust, svaraði
hún og hélt áfram.
Þrjár hjúkrunarkonur komu
út á ganginn og æptu þegar þær
sáu Clare.
— Hæ !Hæ! Sjáið þið litinn
á henni. Maður skyldi halda, að
hún væri að koma frá Spáni. . .
Og svo kemur hún aðeins frá
Cornwall!
•— Nú verður Morgate læknir
eins og manneskja aftur. Hann
hefur verið eins og halaklipptur
hundur síðan þú fórst.
— Við héldum að þú ætlaðir
að giftast þarna vesturfrá. Okk-
ur fannst eitthvað dularfullt við
þessa Florence Nightingalefórn-
fýsi þina. En sannast að segja
ertu nú mögur og þreytulleg,
þrátt fyrir sólbrunann.
- Ég er bara dálítið þreytt,
sagði Clare. Hún reyndi að brosa.
— Við sjáumst aftur á morg-
un...
Viku eftir að Clare var far-
in frá Hamdenfólkinu, sagði
Faith upp úr þurru við Simon:
vikan 5. tbi. —