Vikan - 21.01.1965, Page 40

að bjargað Joffrey. Hún hristi höfuðið aftur. Hún mátti ekki framar
hugsa um það. 1 hvert skipti, sem hún gerði Það, laumaðist löngunin
til að deyja inn i æðar hennar og hún var gripin þrá til að sofna að
eilifu.
Hún mátti aldrei framar hugsa um Það. Hún hafði annað að gera.
Hún varð að bjarga Florimond og Cantor. Hún varð að spara, spara!
Hún myndi læsa gullið sitt í skrininu eins og minjagripinn frá niður-
lægingartímunum, þar sem hún hafði þegar sett rýting Rodogone
egypzka. Við hliðina á þessu gagnslausa vopni myndi hún hlaða upp
gullinu, vopni valdsins.
Angelique leit upp í himininn, þar sem dögunin var að brjótast fram.
Vínsalinn auglýsti vörur sínar á götunni. Við hlið húsagarðsins bað
myndaði fagnandi hópa. Verzlanir og verkstæði lokuðust. Vín streymdi
úr gosbrunnunum. Þjónar konungsins settu upp langborð á götunum,
þar sem góðgæti var á borðum. Um kvöldið var stórkostleg flugelda-
sýning.
Þegar drottningin var komin aftur heim frá Fontainebleau og setzt
að í Louvre með krónprinsinn, bjuggust hin ýmsu stéttarfélög borgar-
innar til að votta krónprinsinum virðingu sína.
Mére Marijoaine sagði við Angelique:
— Þú kemur með. Það er ekki alveg samkvæmt reglunum, en ég
tek þig með sem aðstoðarstúlku, til að bera blómakðrfurnar mínar.
Myndi Þér ekki þykja gaman að sjá heimili konungsins, hina fallegu
Louvrehöll? Herbergin eru stærri og fallegri en kirkjurnar, eða svo
UMBOÐS' & HEILDVERZLUN
betlari um ölmusu með tilfinningalausri röddu. Hún horfði á hann,
og sá að þetta var Svartabrauð. Svartabrauð í öllum sínum tötrum,
með öll sín sár, allar sínar bólur, hinn eilífi pílagrímur fátæktarinnar.
Gripin af skyndilegum ótta, hljóp hún eftir brauðhleif og súpuskál
og færði honum. Flækingurinn starði herskár á hana undan loðnum,
hvítum augnabrúnunum.
68. KAFLI
í nokkra daga skipti Angelique hæfileikum sínum milli mataráhalda
Maitre Bourjus og blóma Mére Marijolaina. Blómasölukonan hafði
beðið hana um að hjálpa sér áfram, því fæðing konungsbarnsins var
nálæg, og blómasölukonurnar sáu ekki fram úr því sem gera þurfti.
Dag nokkurn i nóvember, þegar þær sátu í Pont-Neuf, tóku hallarklukk-
urnar að slá. Hringjarinn þreif hamarinn sinn og í fjarska heyrðust
dynjandi skot fallbyssnanna i Bastillunni.
Allir íbúar Parísar fengu æðiskast af gleði.
— Drottningin hefur orðið léttari! Drottningin hefur orðið léttari!
Mannfjöldinn hélt niðri í sér andanum og taldi: — Tuttugu, tuttugu
og einn, tuttugu og tveir.
Þegar tuttugasta og þriðja fallbyssuskotið drundi, þreif fólkið hvað
i annað. Bjölluhringingarnar og skothríðin endurómaði um alla París.
Nú var enginn vafi lengur: Drengur! Krónprins! Krónprins! Lengi
lifi krónprinsinn! Lengi lifi drottningin! Lengi lifi kóngurinn!
Allir föðmuðust og kysstust. Söngurinn ómaði um Pont-Neuf. Fólkið
virðist að minnsta kosti! Angelique þorði ekki að neita. Þessi góða
kona var að gera henni stóran greiða, þar að auki, þótt hún vildi ekki
viðurkenna það fyrir sjálfri sér, langaði hana að koma enn einu sinni
á þennan stað, sem hafði verið leiksvið svo margra atvika og sorg-
leikja í'lifi hennar. Myndi hún sjá Grande Mademoiselle í svip, með
þrútin augu og társtokkna af geðshræringu ? Hina ósvífnu de Soissons
hertogafrú? Hinn fyndna Lauzun? De Guiche? De Vardes? Hverjum
hinna miklu fyrirmanna og kvenna myndi detta I hug, að meðal
blómasölukvenna væri kona, sem ekki fyrir svo ýkja löngu gekk um
ganga Louvre i skartklæðum, með brennandi augu, í fylgd með hrika-
legum Mára, gekk frá einum til annars, fyrst óviss, svo biðjandi um
ómögulega miskunn handa eiginmanni, sem þegar hafði verið dæmdur?
Á tilteknum degi var hún ásamt hinum í húsagarði hallarinnar,
þar sem blómasölu-, appelsínusölu- og fisksölukonur hópuðust mjó-
róma í stífuðum pilsum. Allar voru klyfjaðar með vörum sínum, fögr-
um og ilmsterkum. Blómakörfur, ávaxtabalar og síldarkútar voru
sett hlið við hlið fyrir framan Monsigneur krónprinsinn, mjúkar rósir,
þroskaðar appelsinur og fallegur, silfurlitur fiskur.
1 biðstofunni var þeim sagt að bíða, og síðan var þeim vísað inn í
svefnherbergi drottningarinnar. Konurnar krupu, og talsmenn þeirra
fluttu ræður sínar. Krjúpandi með þeim á skærlitum gólfteppunum
sá Angelique drottninguna liggja í stórum slopp í hálfrökkri hins kon-
unglega rúms. Hún var enn með sama tilbúna alúðarsvipinn og við
brúðkaupið í Saint-Jean-de-Luz, en franska tízkan og hárgreiðslan
VIKAN 3. tbl.