Vikan - 28.01.1965, Blaðsíða 45

árum, Julie. Þessi Herra Loeb
er fyrrverandi hermaður. Hann
var í Berlín 1949 og var einu
sinni skammt frá Brandenborg-
arhliðinu, þar sem rússnesku
landamærin eru, og kastaði frá
sér sígarettustubb. Þá þaut þessi
ungi maður fram og tók stubb-
inn upp ... Frú Thorpe átti erfitt
með andardráttinn. Herra Loeb
sagði, að hann hefði tekið eftir
því hve stór, sterkur og myndar-
legur hann var. Hann sá andlit
hans skýrt og greinilega og
þekkti það aftur, þegar hann
kom auga á myndina, og sagði,
að þetta væri sami maðurinn.
— Ó, Cecilia... rödd Julie
titraði. — Heldurðu, Cecilia í
raun og veru, að við getum ...
Að við megum vona?
— Ég hef alltaf verið full-
komnlega viss, Julie .1 hjarta
mínu hef ég aldrei fundið hinn
minnsta efa.
f fyrsta skipti á ævinni vafði
Julie handleggjunum um frú
Thorpe, og þær föðmuðust.
— f apríl skaut konan með
saumaskapinn upp kollinum.
Það var hringt og þegar frú
Thorpe opnaði, stóð þar föl og
ung kona í þunnri, svartri kápu,
með skýluklút á höfðinu. Hún
talaði slæma ensku, og var með
kassa fullan af svissneskri handa-
vinnu. Frú Thorpe keypti sex
vasaklúta, útsaumaða með gul-
um blómum og litlum hnútum,
og fylgdi henni síðan til dyra.
Og nú fór stúlkan að haga sér
undarlega. Hún hikaði á þrösk-
uldinum.
— Þér áttuð son, sem barðist
í síðari heimsstyrjöldinni... Er
það ekki rétt? Ég þekki son yðar.
Augu hennar fylltust af tárum.
— Já, já, ég þekki hann. Og liðug
og snögg eins og héri hentist hún
niður tröppurnar og þaut burt,
út eftir götunni.
Og í byrjun júní fékk frú
Thorpe lítinn böggul með póst-
inum. Póststimpillinn var frá
Austur-Berlín. f pakkanum var
skólahringur Russ, vafinn inn í
silkipappír. Julie mundi eftir því
með fullri vissu, að Russ bar
þennan hring þegar hann fór til
Englands. Hann kallaði þetta
verndargripinn sinn.
Þegar Julie kom í heimsókn,
lá frú Thorpe á hnjánum og
þakkaði guði. Julie kraup við
hlið hennar.
Dag eftir dag biðu þær, vissar
um að eitthvað myndi gerast í
viðbót. Á hverju kvöldi hringdi
Julie frá íbúð sinni í Greenwich
Village til frú Thorpe í Brook-
lyn, en ekkert ennþá. Ekkert
ennþá.
Og svo kvöld nokkurt í byrjun
júlí, sagði frú Thorpe, rólega og
geðshræringarlaust, að hún væri
viss um, að þetta væri allt sam-
an einhver vitleysa. Hún sagðist
hafa „breytt sér“. Hún hafði
„hugsað um málið“. Og minna
en tveim vikum síðar hvarf hún.
Þegar iðgjöldin eru allsstaðar þau
sömu, þá er það þjónustan sem
skíptir mestu máli.
ALMENNAR TRYGGINGAR bfðða
yður góða þjónustu.
KOMIÐ EOA HRINGIO f SÍMA 17700
ALMENNAR TRYGGINGAR E
PÓSTHÚSSTRÆTI 9 SfMI 17700
Eawai{iy»wmiiiii,tMiaua.iwiir enm ...
Julie náði í þjónustustúlkuna
hennar, sem lét fyrst eins og hún
vissi ekki neitt. Julie tók fram
veskið sitt. — Hundrað dollara?
— Já, en þá verðið þér að
lofa að segja henni ekki, að það
var ég, sem sagði frá því.
Og þannig atvikaðist það, að
þegar Julie kom til Alpenstadt,
sumarið 1951 gerði hún það í
von um að finna mann, sem var
dáinn. Og hún var viss um, að
Cecilia Thorpe var komin þang-
að á undan henni — í sama til-
gangi.
— Góðan daginn, Cecilia, sagði
Julie í kyrrð matsalarins. -— Hef-
urðu sofið vel?
— Prýðilega, sagði frú Thorpe,
þótt hún hefði ekki útlit til þess
að það væri satt.
Julie kjamsaði á kaffinu sínu.
— Eigum við að fá okkur göngu-
ferð í skrúðgarðinum, eða viltu
heldur sitja úti á svölunum?
---Nei, fyrir alla muni, við
skulum ganga út í góða veðrið.
Rósirnar eru svo fallegar á
morgnana. Frú Thorpe tók und-
ir handlegg hennar og spurði
eins og af tilviljun: — Hvað
hyggstu nú fyrir, Julie?
—■ Ég hef ekki ennþá ákveðið
mig, sagði Julie.
—■ Julie, vina mín. Heldurðu,
að ég ljúgi að þér?
— Nei, Cecilia.
— En hvað þá? Augu frú
Thorpe voru eins og glertölur.
Þau hefðu alveg eins getað ver-
ið saumuð á andlit leikfanga-
bjarnar. — Ef þú vissir eitthvað,
myndir þú þá ekki segja mér
það undir eins?
— Auðvitað.
-—■ Hvers vegna ætti ég þá
ekki að gera það? Frú Thorpe
horfði á hana. — Julie, við verð-
um að hætta að lifa í fortíðinni.
Það er ekki heilbrigt. Þú ættir
að gifta þig aftur, vina mín.
Julie starði inn í lítil, glans-
andi augun. — Mér finnst ég
hafi rétt til að vita eitt. Hvað
var það, sem kom þér til að
skipta svona snöggt um skoðun?
Og sérstaklega eftir að konan
með saumaskapinn ...
— Ég held, í sannleika sagt,
að hún hafi ekki verið með sjálfri
sér, sagði frú Thorpe.
Framhald í næsta blaði.
Framhald af bls. 29.
skræmdur af töngum læknisins, en Angelique Þekkti þetta hrjúfa,
strálita hár, og subbulegan, svartan frakkann. Þetta var maðurinn úr
heybátnum.
Unga konan olnbogaði sér leið fram í fremstu röð.
Þó að það væri fremur kalt, rann svitinn af Stóra Matthieu.
— Ventre-saint-gris (þetta var uppáhalds blótsyrði Henriks IV. hvers
CUDO
tvöfaltClldOeinanqrunarqler
vörumerkid sem
húsbyqqiandinn treystir
skulaqata 26 simi 12056